Iets zit in het hotel niet helemaal goed, de lichten gaan met regelmaat iets minder fel branden om daarna op volle sterkte weer aan te slaan. Veel licht hebben we niet nodig om de luiken weer open te zetten, meer een sloot koffie en een lekker broodje. Daar wacht het eerste beest van de dag ons op: le of la chat ligt languit de krullen van Egbert's stoel te spinnen, en blijkt zijn plaats met haar en tand te verdedigen. Door gewoon te blijven liggen en de aanwezige lachende toeristen volledig te negeren. Na een korte stoelendans kan het ontbijt naar Franse maatstokken worden ingenomen en is het tijd om op pad te gaan. Het weer is opgeknapt, het onweer en de wind vetrokken. Dat laatste moesten wij ook maar weer eens doen. Het idee is om het gebied waar we naast geparkeerd staan eens nader te bekijken en we zetten in op Florac. Daar mogen we vast weer een paar mooie bergen voorgeschoteld krijgen: nog een laatste dag lekker lang sturen is wel een mooi vooruitzicht!
De D907, D260 en D9 doen een aardig duit in het zakje. Mooi! Met nog een paar pittige bochten vlak voor Florac is een bakje koffie wel verdiend! Zeker als je in Florac in nauwe straatjes terecht komt met Amsterdamse taferelen qua verkeer: vol, druk, duwen en trekken. Maar wel vriendelijk. Dat deel hebben ze in Holland gelaten.
Dat er ondertussen ook nog offroad motoren door het dorp trekken lijkt ook het gewoonste van de wereld, deze mannen hebben haast en passen enkele nieuwe verkeersregels toe aan hun laars. Zij zijn verwikkeld in één of andere wedstrijd, dat maakt het verkeersbeeld nog drukker.
We passen de route aan om nog een set Col's van de kaart in het geheugen te printen. Via Treves gaan we naar Le Vigan en laten ons door vele mooie, minder mooie, stuiterende, grindsporende en wat nog meer voor wegen leiden. De eerste wegen van de dag lieten een beeld zien van mooi, maar misschien best tricky: daar stonden her en der maar vooral veel tot heel veel remsporen op het asfalt die niet allemaal in baldadigheid eindigden. Deze wegen zijn meer een overhand in lappendeken. Rustig waar rustig moet zetten we voort over de D16 en de D996. In Meyrueis is het tijd voor de zijbok en een hapje eten. Onze motoren trekken de aandacht van een Zwitser op doortocht die zijn fiets er direct naast zet, en ook een terras verder gaat zitten.
Met een vochtaanvulling is de lunch lekker, maar we moeten nog verder! De D986 laat veel moois zien, maar links en recht ook veel gestuiter! En dat in combinatie met vocht maakt een kleine pauze noodzaak, mooi uitzicht op de koop toe! Na nog wat mooie wegen te hebben gehad zijn de eerste waarschuwingen voor de dag ook al geweest. Een paar ver op de verkeerde helft zwervende automobilisten maakten enig ingrijpen wel nodig. Die ruimte is er gelukkig vaak samen met de marge: wij zitten niet in een wedstrijd.
De D25 wordt vooraf gegaan door een paar hele fijn knikken maar gaat daarna over in recht. Weinig inspriratie gehad die wegenbouwer? Maar het einde is dan wel weer fijn, de doordraaiers zijn weer terug! We hebben ondertussen het einddoel ook wat aandgepast en menen de fietsen rond Bèdarieux te willen parkeren. De weg daarnaartoe is lang, waaierig en heel veel via kleine stuiter-grind-wegen. Vlak voor Bedarieux wordt een hotel digitaal opgezocht en zo wordt het doel bijgesteld: we gaan naar Lamalou-les-Bains. Daar hebben ze een hotel, en plek en verder zien we wel! Een hotel was snel gevonden een eetplek ook. Maar gezelligheid in dit dorp is in de verste verte niet trug te vinden! Bij de bediening althans, de oudere-generatie-met-gebreken die voornamelijk de bevolking vormt is meer dan vriendelijk. Of er een verhouding zit daartussen? Geen idee. Maar als je vroegtijdig overal uitgesard wordt en het horecadeel om 10 uur de deuren al sluit, tsja…
Al met al een mooie dag, dik 300 kilometers in de benen en zitvlees en een lege tank: laten we daar morgen ook maar eens wat aan doen. En vol met beesten! De kat van de ochtend is nog aangevuld met een brilslang die aan nieuwe meting toe was. En ook het hertje was weer vroegtijdig uitgeweken. Laten we het maar bij de kleine beestjes houden die op de kuip crashen! Het laatste stukje richting trein zonder uitdagingen graag!
Iets zit in het hotel niet helemaal goed, de lichten gaan met regelmaat iets minder fel branden om daarna op volle sterkte weer aan te slaan. Veel licht hebben we niet nodig om de luiken weer open te zetten, meer een sloot koffie en een lekker broodje. Daar wacht het eerste beest van de dag ons op: le of la chat ligt languit de krullen van Egbert's stoel te spinnen, en blijkt zijn plaats met haar en tand te verdedigen. Door gewoon te blijven liggen en de aanwezige lachende toeristen volledig te negeren. Na een korte stoelendans kan het ontbijt naar Franse maatstokken worden ingenomen en is het tijd om op pad te gaan. Het weer is opgeknapt, het onweer en de wind vetrokken. Dat laatste moesten wij ook maar weer eens doen. Het idee is om het gebied waar we naast geparkeerd staan eens nader te bekijken en we zetten in op Florac. Daar mogen we vast weer een paar mooie bergen voorgeschoteld krijgen: nog een laatste dag lekker lang sturen is wel een mooi vooruitzicht!De D907, D260 en D9 doen een aardig duit in het zakje. Mooi! Met nog een paar pittige bochten vlak voor Florac is een bakje koffie wel verdiend! Zeker als je in Florac in nauwe straatjes terecht komt met Amsterdamse taferelen qua verkeer: vol, druk, duwen en trekken. Maar wel vriendelijk. Dat deel hebben ze in Holland gelaten.Dat er ondertussen ook nog offroad motoren door het dorp trekken lijkt ook het gewoonste van de wereld, deze mannen hebben haast en passen enkele nieuwe verkeersregels toe aan hun laars. Zij zijn verwikkeld in één of andere wedstrijd, dat maakt het verkeersbeeld nog drukker.We passen de route aan om nog een set Col's van de kaart in het geheugen te printen. Via Treves gaan we naar Le Vigan en laten ons door vele mooie, minder mooie, stuiterende, grindsporende en wat nog meer voor wegen leiden. De eerste wegen van de dag lieten een beeld zien van mooi, maar misschien best tricky: daar stonden her en der maar vooral veel tot heel veel remsporen op het asfalt die niet allemaal in baldadigheid eindigden. Deze wegen zijn meer een overhand in lappendeken. Rustig waar rustig moet zetten we voort over de D16 en de D996. In Meyrueis is het tijd voor de zijbok en een hapje eten. Onze motoren trekken de aandacht van een Zwitser op doortocht die zijn fiets er direct naast zet, en ook een terras verder gaat zitten.Met een vochtaanvulling is de lunch lekker, maar we moeten nog verder! De D986 laat veel moois zien, maar links en recht ook veel gestuiter! En dat in combinatie met vocht maakt een kleine pauze noodzaak, mooi uitzicht op de koop toe! Na nog wat mooie wegen te hebben gehad zijn de eerste waarschuwingen voor de dag ook al geweest. Een paar ver op de verkeerde helft zwervende automobilisten maakten enig ingrijpen wel nodig. Die ruimte is er gelukkig vaak samen met de marge: wij zitten niet in een wedstrijd.De D25 wordt vooraf gegaan door een paar hele fijn knikken maar gaat daarna over in recht. Weinig inspriratie gehad die wegenbouwer? Maar het einde is dan wel weer fijn, de doordraaiers zijn weer terug! We hebben ondertussen het einddoel ook wat aandgepast en menen de fietsen rond Bèdarieux te willen parkeren. De weg daarnaartoe is lang, waaierig en heel veel via kleine stuiter-grind-wegen. Vlak voor Bedarieux wordt een hotel digitaal opgezocht en zo wordt het doel bijgesteld: we gaan naar Lamalou-les-Bains. Daar hebben ze een hotel, en plek en verder zien we wel! Een hotel was snel gevonden een eetplek ook. Maar gezelligheid in dit dorp is in de verste verte niet trug te vinden! Bij de bediening althans, de oudere-generatie-met-gebreken die voornamelijk de bevolking vormt is meer dan vriendelijk. Of er een verhouding zit daartussen? Geen idee. Maar als je vroegtijdig overal uitgesard wordt en het horecadeel om 10 uur de deuren al sluit, tsja…Al met al een mooie dag, dik 300 kilometers in de benen en zitvlees en een lege tank: laten we daar morgen ook maar eens wat aan doen. En vol met beesten! De kat van de ochtend is nog aangevuld met een brilslang die aan nieuwe meting toe was. En ook het hertje was weer vroegtijdig uitgeweken. Laten we het maar bij de kleine beestjes houden die op de kuip crashen! Het laatste stukje richting trein zonder uitdagingen graag!
Themocracy