Het ruime ontbijtaanbod in Chamonix die door een lekkere bak koffie wordt ondersteunt laat weinig ruimte over voor de planning van de dag. Het idee is om een aantal Col's te gaan slechten, waaronder de Grote en Kleine St. Bernard. Col de la Forclaz maakt daar vanzelf ook weer onderdeel van uit, zei het nu in de andere richting. Als richtpunt wordt Val D'isere in de route opgenomen, die op een mooie tijd zou worden aangedaan en dus ook Col de L'iseran meegenomen kan worden. De Grote hond een volledige aai over de bol geven was niet mogelijk, de Col zelf was dicht maar de tunnel halfweg open. Geen probleem!
Alles opgeladen en gecheckt is het terugkoersen Col de la Forclaz over, lekker sturen in de frisheid van de morgen. We steken direct door naar de Grote St. Bernard en ook die gaat grotendeels als verwacht. Helaas dat de tunnel een toltunnel is, maar dat is noodzakelijk om de berg over te komen. Na de tunnel is een welverdient bakkie aan de Italiaanse kant wel verdient, zelfs twee passeren de tafel! Eigenwijs als we zijn besluiten we toch nog maar eens te kijken hoe dicht dat dicht nu eigenlijk is, dus aan de andere kant van de berg sturen we de fietsen toch nog maar eens de weg richting de Col in. Een bord verteld een hele riedel dat het gesloten is, dus ja…
Omgedraait en verder de weg ingezet richting Aosta, waar de Tomtom op weg naar de kleine St. Bernard veelvuldig blijft tetteren om links en rechts de doorgaande route af te gaan om over binnendoor draaiers te stuiteren. Dat hadden we al een stukje gedaan, leuk, maar niet noemenswaardig. Daarnaast kwam de melding er af te draaien op de Italiaans manier naar voren: wel nu! Nununu!!! Ja maar… Ik rij er net voorbij! Raar…
Dat Italiaans krijgen we onderweg nog op een andere manier voorgeschoteld als een druktemaker wel toetert om er voorbij te willen op strekken waar dat niet mag/kan, maar dan niet inhaald. Druk gebarend dat we maar een stel aan de snelheid houdende horken zijn die hun plek op de weg niet kennen met die brommers zwaaien we even terug. Als het dan tijd voor pauze is nabij een rotonde waar wegwerkzaamheden zijn zien we nog meer Italiaans voor de dag. Gezellig om te zien, zo genietend van een foccaciaatje met tomaat en buffelkaas.
Bij de kleine St. bernard aangekomen blijkt deze toch dicht te zijn? Hee! Wat is er mis gegaan in de informatievoorziening, we dachten dat deze juist wel open was. Ook hier slaat de eigenwijsheid toe en helpt een stukje overlevering van de onthouders mee om toch de berg maar eens op te sturen. Het eerste stuk is een fijn stuk asfalt waar we goed mee uit de banden kunnen. Maar ook hier een bord dat de rest gesloten is… Maar eens kijken hoe gesloten? Nog geen drie bochten verder gaat op grote stukken het asfalt over in grind. Veel grind. Gelukkig niet in de vele tournates, maar genoeg om de gang er volledig uit te halen. Als we dan tussen de meters sneeuw doorrijden is het even een kort rustmomentje voor de toerist, maar we moeten door! Wat niet valt: de sneeuwmuren zijn niet het enige wat we tegenkomen: op dit deel liggen er ook nog plakkaten sneeuw op de weg. De Yamaha wordt een Neemaha op het tweede stukje en geeft aan niet verder te willen… Wat de poging te berg te slechten stopzet, helaas moeten we draaien en heul voorzichtig weer afzakken naar de voet. Jammer!
Dat wil ook zeggen dat we een aardige uitdaging hebben voor de rest van de dag: deze doorsteek was zo'n beetje de enige richting zuid. Nu moeten we voor de goede orde en de dure optie de Mont Blanc tunnel door om niet al te veel tijd te verliezen of te ver om te rijden: omrijden kost gewoon een dag werk! De route wordt aangepast en om een beetje richtingsgevoel te houden wordt Albertville van de kaart geplukt. De tunnel is een vervelend stuk, maar wat er na de tunnel komt blijft toch lekker sturen! Zulke mooie bochten kom je op de Nederlands snelwegen niet tegen, dus! Met nog een tankstopje tussendoor komen we uiteindelijk in Albertville aan. Het eerste hotel waar we naartoe gewezen worden ligt er buiten, op een berg. Mooie stek, maar geen plek. De tweede is in het centrum maar schreeuwend duur… Op naar een derde die ons wel wil huisvesten, maar dan weer verspreid over drie kamers. De prijs wijkt dan niet al te veel af van de rest, dus: we liggen! Als dan alles in de kamer uitgepakt hangt uit te zweten en we een biertje willen inzetten blijken twee kamers niet op slot te willen. Merde! Meneer de hoteleigenaar is de beroerdste niet en wisselt na het controleren van de deuren wat Franse krachttermen ook nieuwe electronische sleutels uit. Dat wil zeggen dat we weer in mogen pakken en verkassen naar een nieuw onderkomen.
Als we dan eindelijk iets voor achten een eerste biertje mogen heffen is dat een welverdiende kroon op een mooie dag! Die hemelsbreed niet veel is opgeschoten, maar wel genoeg kilometers laat zien!
Het ruime ontbijtaanbod in Chamonix die door een lekkere bak koffie wordt ondersteunt laat weinig ruimte over voor de planning van de dag. Het idee is om een aantal Col's te gaan slechten, waaronder de Grote en Kleine St. Bernard. Col de la Forclaz maakt daar vanzelf ook weer onderdeel van uit, zei het nu in de andere richting. Als richtpunt wordt Val D'isere in de route opgenomen, die op een mooie tijd zou worden aangedaan en dus ook Col de L'iseran meegenomen kan worden. De Grote hond een volledige aai over de bol geven was niet mogelijk, de Col zelf was dicht maar de tunnel halfweg open. Geen probleem!Alles opgeladen en gecheckt is het terugkoersen Col de la Forclaz over, lekker sturen in de frisheid van de morgen. We steken direct door naar de Grote St. Bernard en ook die gaat grotendeels als verwacht. Helaas dat de tunnel een toltunnel is, maar dat is noodzakelijk om de berg over te komen. Na de tunnel is een welverdient bakkie aan de Italiaanse kant wel verdient, zelfs twee passeren de tafel! Eigenwijs als we zijn besluiten we toch nog maar eens te kijken hoe dicht dat dicht nu eigenlijk is, dus aan de andere kant van de berg sturen we de fietsen toch nog maar eens de weg richting de Col in. Een bord verteld een hele riedel dat het gesloten is, dus ja…Omgedraait en verder de weg ingezet richting Aosta, waar de Tomtom op weg naar de kleine St. Bernard veelvuldig blijft tetteren om links en rechts de doorgaande route af te gaan om over binnendoor draaiers te stuiteren. Dat hadden we al een stukje gedaan, leuk, maar niet noemenswaardig. Daarnaast kwam de melding er af te draaien op de Italiaans manier naar voren: wel nu! Nununu!!! Ja maar… Ik rij er net voorbij! Raar…Dat Italiaans krijgen we onderweg nog op een andere manier voorgeschoteld als een druktemaker wel toetert om er voorbij te willen op strekken waar dat niet mag/kan, maar dan niet inhaald. Druk gebarend dat we maar een stel aan de snelheid houdende horken zijn die hun plek op de weg niet kennen met die brommers zwaaien we even terug. Als het dan tijd voor pauze is nabij een rotonde waar wegwerkzaamheden zijn zien we nog meer Italiaans voor de dag. Gezellig om te zien, zo genietend van een foccaciaatje met tomaat en buffelkaas.Bij de kleine St. bernard aangekomen blijkt deze toch dicht te zijn? Hee! Wat is er mis gegaan in de informatievoorziening, we dachten dat deze juist wel open was. Ook hier slaat de eigenwijsheid toe en helpt een stukje overlevering van de onthouders mee om toch de berg maar eens op te sturen. Het eerste stuk is een fijn stuk asfalt waar we goed mee uit de banden kunnen. Maar ook hier een bord dat de rest gesloten is… Maar eens kijken hoe gesloten? Nog geen drie bochten verder gaat op grote stukken het asfalt over in grind. Veel grind. Gelukkig niet in de vele tournates, maar genoeg om de gang er volledig uit te halen. Als we dan tussen de meters sneeuw doorrijden is het even een kort rustmomentje voor de toerist, maar we moeten door! Wat niet valt: de sneeuwmuren zijn niet het enige wat we tegenkomen: op dit deel liggen er ook nog plakkaten sneeuw op de weg. De Yamaha wordt een Neemaha op het tweede stukje en geeft aan niet verder te willen… Wat de poging te berg te slechten stopzet, helaas moeten we draaien en heul voorzichtig weer afzakken naar de voet. Jammer!Dat wil ook zeggen dat we een aardige uitdaging hebben voor de rest van de dag: deze doorsteek was zo'n beetje de enige richting zuid. Nu moeten we voor de goede orde en de dure optie de Mont Blanc tunnel door om niet al te veel tijd te verliezen of te ver om te rijden: omrijden kost gewoon een dag werk! De route wordt aangepast en om een beetje richtingsgevoel te houden wordt Albertville van de kaart geplukt. De tunnel is een vervelend stuk, maar wat er na de tunnel komt blijft toch lekker sturen! Zulke mooie bochten kom je op de Nederlands snelwegen niet tegen, dus! Met nog een tankstopje tussendoor komen we uiteindelijk in Albertville aan. Het eerste hotel waar we naartoe gewezen worden ligt er buiten, op een berg. Mooie stek, maar geen plek. De tweede is in het centrum maar schreeuwend duur… Op naar een derde die ons wel wil huisvesten, maar dan weer verspreid over drie kamers. De prijs wijkt dan niet al te veel af van de rest, dus: we liggen! Als dan alles in de kamer uitgepakt hangt uit te zweten en we een biertje willen inzetten blijken twee kamers niet op slot te willen. Merde! Meneer de hoteleigenaar is de beroerdste niet en wisselt na het controleren van de deuren wat Franse krachttermen ook nieuwe electronische sleutels uit. Dat wil zeggen dat we weer in mogen pakken en verkassen naar een nieuw onderkomen.Als we dan eindelijk iets voor achten een eerste biertje mogen heffen is dat een welverdiende kroon op een mooie dag! Die hemelsbreed niet veel is opgeschoten, maar wel genoeg kilometers laat zien!
Themocracy