Deze tijd van het jaar is eigenlijk het moment dat de kriebels voor het komende motorjaar weer op gaan spelen. De fietsen gaan of staan op de middenbok, het weer wordt guurder en het seizoen loopt naar het einde. Wat een uitgelezen moment is om de koppen weer bij elkaar te brengen en onder genot van een voorzichtig glaasje bier en een stevige maaltijd plannen te smeden voor het jaar wat volgt! Maar ja… Waar dan? De o-zo vertrouwde Chinees is dicht. Corona. Het land waar we eigenlijk naar toe wilden dit jaar is dicht. Corona. De geheelonthouders bestaan uit 5, en misschien wel 6 motoristen. En dat mag niet. Van Corona!
Wat we dus kunnen doen is alvast nadenken over wat we mogelijk wel kunnen gaan doen in het jaar des heeren 2021. Met of zonder kap! Losjes uit de pols plannen is iets wat we natuurlijk zondermeer kunnen, met de hulp van Tomtom komen we waar we heen willen. Dus eigenlijk is het enige wat we vast dienen te zetten de datum: wanneer gaan we! Morgen? Graag! Maar realistischer: voorjaar 2021?
De oudjes bij elKander!
Tot die tijd kunnen we even terugblikken op dat ‘ritje’ wat dit jaar wel doorgang had. En wat voor eentje was dat er! Een rondje op de oude K1100RS’n, met het vertrouwde beeld van de rode Kawasaki van Egbert in de spiegels. Dat was tof! En hoe!
Want in 7 rijdagen een rondje middelandse zee doen, en fris en fruitig de laatste dag een dikke 800 kilometers uit de fietsen persen maakt dat we terug kunnen bogen op een mooie route!
In Bourg-en-Bresse worden de koffers en tassen weer gepakt voor wat de laatste motordag wordt: eentje van de snelweg op klappen en naar de Pays-Bas trappen. Maar niet voordat we een goed ontbijt hebben gedaan. Een doe-het-zelf buffet, zonder tangetjes of andere hulpmiddelen, brengt een keur van aansterkers. En die zullen we nodig hebben: het wordt een 850 kilometer lange zit!
Cursus motororigami
Als de bepakking de motor op gaat is de eerste beproeving er ook al: het is nu al warm, en de blauwe lucht laat weinig tot de verbeelding over: dat gaat nog wel een tandje meer worden. Uit Bourg-en-Bresse draaien we de A40 op, om na een paar kilometer over te gaan in de A39. Het is snelweg, snelweg en snelweg wat de klok gaat slaan. De A39 jakkert langs Dole, onze eerste stop zuidwaarts. Tot Magny-sur-Tille: daar slaan we de A31 in en gaan gestaag verder. Met wat slingers in de weg en een tankstop bij Aire de Toul Chaudeney is het ook even benen strekken. En doet de naam eer aan de omgeving: tres chaud! De weg vervolgt zich richting Nancy, waar niet lang daarna de ritmeester een black-out krijgt en deze weer pas ontwaakt vlak bij huis… Is de rest van de rit dan echt ook als een streep voorbij gevlogen?
Een tussenplakstop
Nee, dat niet. De warmte en de minder indrukwekkende omgeving maakt wel dat steden als Metz, Thionville, Luxemburg, Bastenaken en Luik voorbij vliegen. Soms met een stopje, meer met het gas op doorjakkeren. Bij Maastricht begint de eerste herkenning weer van het vlakke land. En die van Hollands verkeer. Via Weert en Eindhoven stoppen we bij de Mac in Best. En die is best druk…
Laatste tankstopje
Dus beste om die maar te laten voor wat het is, en met een kleine drinkpauze en ferme handdruk wordt er een einde beklonken aan een mooie vakantie. Vanaf hier rijden we door om bij Den Bosch Gerard gedag te zwaaien, waarna de rest in het land van Altena ieders zijn eigen weg gaat. Terugkijkend op een toffe vakantie, met mooie kilometers: 3200 om nabij, en dat in 8 dagen op de oude fietsen… Wauw! Een eerste pinteke wordt opengetrokken met het pak nog aan, een ander gedeeld op de App en flink nagemijmerd over de afgelopen dagen die iets vroeger ten eind zijn gekomen. Het was mooi zo!
Een ontbijt buiten in Hotel Le Clos brengt de dag weer op gang. De koffie daarentegen wat minder: de cappuccino valt minder goed in de smaak. Dat maken we onderweg dan wel goed. De rekening voldaan hebbende en motoren klaar voor vertrek makende krijgen we nog een tip mee van de hotelier voor bij ons geplande eindstation. De route is vandaag naar Bourg-en-Bresse, daar staat een hotel (en zwembad) op ons te wachten. Vanuit Gap volgen we de Route Napoleon weer verder, wat ons op de snelle doordraaiers van de N85 brengt. En langs (een) Poligny? In Corps tanken we de fietsen weer vol en N85 draait langs mooie bergketens van groen verder. Links en recht een veld met zonnenbloemen ter afwisseling. Ook een paar mooie blauwe meren komen op het vizier, tot we in werkzaamheden bij Laffrey komern en de gang er even uit gaat. Het idee om daar een bakje te doen was op zich goed, de uitbater daarentegen had zijn eigen idee bij ‘koffiebeleving’, wat een zure bende opleverde. En bij een enkel bakje bleef het! We haken weer in de drukte in, en net na Laffrey zijn de werkzaamheden weer klaar en kunnen we de N85 verder doorstomen richting Vizille. Bij Le Pont-de-Claix slaan we de A480 op die over gaat in de A48. Bij Voreppe gaan we weer binnendoor via de D1075 tot aan La Batie-Divisin. Een restaurant op sjiek langs de weg wordt een uitgelezen stek om een lunch te nemen ter versterking. Daar wordt ook het idee aangevat om de route een beetje om te gooien, en via Chambery naar Bourg-en-Bresse te rijden. Dat geeft wat extra stuurwerk en een veiligere aankomsttijd: win-win!
Schaduw is ook warm
De D28 en de D1006 voeren ons langzaam opwarmende motorpak naar Chambery. De D1504 langs Le-Bourget-du-Lac krult verder naar het noorden, waar zij bij Douvres over gaat in de D1075. Een laatste pauze nabij Saint-Paul om even af te koelen en het laatste stukje tot Bourg-en-Bresse te rijden. Het hotel is snel gevonden, de kamers rap ingericht, de mens ietwat verfrist en klaar klaar voor een biertje op het terras. Een lokaal brouwsel, met een trotse hen als logo. Niet geheel verkeerd, maar een echte pakker zal het niet worden. Tijdens het biertje wordt de schade doorgerekend en zijn we er snel uit. Ook de route voor morgen staat: een lange en snelle zit tot huis om zowel hitte als de regen voor te blijven wordt het idee.
Kiplekker!
Dan rest ons niets anders dan als de kippen aan te schuiven in een restaurant! Het voorgestelde hok was dicht, de naastgelegen Auberge lijkt een prima optie. Zilver op tafel en een tweede keer op sjiek wordt er een kippetje met een biertje danwel wijntje gedigusteerd. Een toet op de koop toe maakt dat we langzaam terug kunnen lopen naar het hotel om een geslaagde dag af te spoelen!
Nieuwe dag, nieuwe bemanning van de ontbijtzaal, met nieuwe uitdagingen in hoe zo’n hotel toch helemaal gerund moet worden in je eentje. Het Continentaaltje wordt met een beste koffie weg gewerkt, waarna de motoren uit hun stalling gehaald kunnen worden en bepakt op pad mogen naar het noorden. Alle beestjes hebbn wat bij kunnen komen, geen is er ongeschonden uit de strijd gekomen. Egbert’s driepitter, Hugo’s computer hickupjes, Gerard’s zwetende voorrem-cupje en mijn bovenbeenbrand-koeling: de oude besje moeten erg hun best doen in warme omstandigheden. En dat doen ze best goed! Het is al warmpjes als we de boulevard opdraaien, en van een verkoelend windje is weinig sprake. Zodra we de boulevard weer afdraaien en de doorgaande weg richting Nice opdraaien komt er weer een beetje vaart in. En verkoeling! De D2564 gaat over in de M6007, en geeft een schitterend uitzicht over de midellandse zee en hun ‘bewoners’. Er liggen toch een paar aardige ‘sloepjes’ voor de kust! Door Nice is het minder snel, en vooral bloedje heet, waarmee het motorpak weer in een overstortzone wordt gewijzigd. Als we uiteindelijk gaar en wel bij Villeneuve-Loubet de D2085 opdraaien kan de motormens weer wat afkoelen.
Pleur en water
In Roquefort-les-Pins doen we een bakkie om bij te komen, en krijgen twee flessen water op de koop toe. Een goede bak koffie en een beste oppepper voor het vochtgehalte!
We zetten de vaart er weer in naar Grasse en vervolgen via de D6085 al slingerend langs Lavendelvelden en zonnebloemvelden de weg. In de buurt van Peyroules wordt de D4085 ingedraait, naar Castellane.
Een tankstop is nodig, maar wat eten ook. Bij een lokale pizzabakker is even wat verwarring over wat vrij/aangewezen is, en mag na een onsmetting van le table een fijne pizza deelgenoot worden. Na Castellane gaan we naar Dignes-les-Baines via de N85. De weg draait en glooit mooi, het asfalt is fijn breed.
Bastions au Sisteron!
Buiten Sisteron wordt nog een stopje gedaan en het laatste stukje wordt ingezet richting Gap. De N85 brengt via La Saulce ons in Gap waar we op een doodlopend eigen terrein worden halt gezet door Tomtom. Daar zou toch een hotel moeten staan? Met de uitkomst dat Commandant Dumont in deze regio best populair was en wat extra asfaltmeters verder (en weer) staan we bij het hotel Le Clos: we zijn er!
Route du Heineken?
Bepakking er af, opfrissing opgezocht en een eerste biertje mag worden vastgelegd voordat de route van de volgende dag wordt gepland en afgerond. Als dat staat is het wachten op een laat geserveerd diner. Één die via een minimum aan personeel wordt uitgeserveerd. Niet snel, maar onvoorstelbaar lekker! Dit stukje rund en de complementerende wijn maakt het feest compleet. Vergane glorie van twee sterren als hotel wordt ruimschoot goed gemaakt door hun restaurant, waar de sterren van de hemel wordt gekookt. Puike dag zo!
Een weer heel ander circus wordt er bij het ontbijt getoond om ons als gezelschap weer op te starten. Maar in het circus worden wel alle kunsten uit de (gekoelde) kast getrokken en staat een compleet ontbijt klaar. Koffie in dubbele opvoering incluis!
Een Kawanakie
Na de sleutel te hebben gehaald bij de receptie voor de garagebox is het tijd om te onderzoeken waarom de Kawasaki niet goed loopt. Langzaam wordt ze uitgekleed en zodra de eerste bougie wordt verwijderd is het bijna al duidelijk: we missen een vonkjesmachine! Het verschil tussen de andere bougies, en wat heen en weer testen maakt die conlusie ook kloppend. Schoonmaken en testen van het euvelding maakt dat de vonken overal staan, niet alleen tussen het irridiumdraadje en kathode. Of anode? Of gewoon Nogal Falend Kloteding! Een Yamahadealer zit op 400 meter, en een nieuw vonkjesgeval brengt uitkomst bij de volgende test: ze loopt weer netjes! En krijgt voldoende aandacht van de vier dienstdoende motorrijders alsook de halve buurt.
Geheelonthouders en water gaan soms best goed samen
Dan wordt het tijd om de spullen maar eens te pakken voor een plons in de middellandse zee en toeven aan het strand. De keien liggen wat bonkig, de zon doet zijn best, water verkoelt en zout droogt op. Leuk als intermezzo! Onderwijl komt een andere vriendschap langs die in de buurt vakantie viert, waarna we het terras opzoeken voor een verfrissing. En aanvullend een lunch.
Proost! Kronenboehoehoehourg… Brrr!
Ergens moeten we ook een nieuw plan trekken voor de weg terug. Conclusie is wel dat het wat druk en vol is in het land. De receptioniste geeft dat ook al aan: juli en augustus zijn op vele plaatsen complet! Frankrijk in eigen land. De landkaarten worden er bij getrokken, de route ingevoerd. En geverifieerd op de kleine slimme routedoosjes. Hela?! Waar de ene route vijf uur zegt, zegt de ander drie. Wat niet veel uitmaakt, want plek is er toch niet in de buurt. Een paar aanpassingen zet het plan op Gap, met Route Napoleon op de weg er naar toe. Tof! Even opfrissen en we kunnen weer terug naar de boulevard, waar we een andere tent opzoeken voor het eten. En ander bier: de Kronenbourg. Dat is het net niet, komt uit de stemming. Een biertje verderop is beter, en laat zien hoe het personeel zich bij deze tent zich de gehele dag de benen uit het lijf loopt. Met gevaar voor eigen leven: ze moeten vaak de drukke weg oversteken, al dan niet met volle dienbladen. Respect..! Ook al is het een rustdag, toch je maakt wat mee op zo’n dag! Biertje?
Met een kleine frisse wandeling op hoogte kunnen we achter het ontbijt schuiven in de hoofdstek van onze slaapplaats. Een simpel ontbijtje wacht, waar het binnen langzaam steeds drukker wordt. Opvallend dat veel van de gasten zich op Crocs voortbewegen, en de gastenrij voor de koffie steeds langer wordt. Met vooral Franse gasten: er steekt maar een enkeling uit ander contreien tussen. Met de laatste IPAtische schade voldaan en de koffers op de motor is het tijd om te gaan. Egbert’s fiets start rauwig op, en loopt op drie cilinders. Met een ‘gaat vanzelf weg als ze warm wordt’ gaan we op pad om de route weer op te pakken richting Menton: dat is het doel van deze dag. De D1091 richting Briançon wordt weer opgepakt, en gaat over in de N94 naar Eygliers, waarna koers wordt gezet naar Vars en Barcelonnette. Ondertussen kunnen we alweer een aantal Colletjes van de route afstrepen en wordt het tijd voor een bakje koffie. De zon doet erg leuk mee en de dag ziet er prachtig uit. Behalve dan die ene vierpitter die een Triumph probeert te immiteren, dat is nog niet helemaal in de haak.
Tussendebergenstop
Als we na de koffie de route vervolgen en op de Col de la Cayolle uitkomen zien we ook dat de snelheid er helemaal uit gaat. Niet door de motor van Egbert: de smalle wegen daar en redelijk wat verkeer zorgt er voor dat met regemaat ‘le garage’ opgezocht mag worden om ander verkeer voorrang te verlenen. In Entraunes na een tankstopje schuiven we aan op het terras waar een verveelde puber het bestelde komt afleveren. Een salade met warme geitenkaas gaat het gat dichten naar de avond. En geeft gelijk de ruimte om de benen te strekken.
Warme dag vordert
We gaan verder de D2202 op en slingeren bij Gauilaumes de D28 over om bij Beuil de D30 te pakken. Tussen de bergen in hangt een dreigende wolk die woord (en water) bij die dreiging doet. Van korte duur, maar lang genoeg om heul rustig het asfalt te verkennen. In de buurt van Rimplas komen we op de M2565 die bij Belvédère in de M69 over gaat. Via Moulinet aan de D2566 komen we in Sospel, en is de dag alweer knap vergevordert, maar de kilometers nog niet.
Hangjeugdcultuur in een pannetje!
Het laatste stukje via de D2566A brengt ons in Menton. En bij het hotel! De kamers zijn OK, de motoren staan veilig en voor niets achter een deur, en het Frans wordt even goed doorgespoeld met een stortvloed van onbetekenis (In onze oren dan) van de receptiedame, die zichzelf (ook snel) verbetert en rustig Franse tekst en uitleg geeft. Het doorzweekte pak wordt via een douche omgewisseld voor een beter tenue, en we lopen richting de boulevard om met een paar biertjes en een stukje seafood de dag door te nemen. Het was geslaagd! En uitdagend. En nu? Oh ja: proost!
Voordeel van goed liggen is dat je lekker kunt eten, een biertje weg kunt klokken en prachtig uitzicht hebt. Nadeel was dat je van de wereld verbondenheid verlost bent, wat wel eens lastig kan uitpakken. De dag aan Lac de Roselend begint zonnig en goed. Met een goed ontbijt en iets van koffie achter de kiezen kunnen de motoren buiten gezet worden en de spullen weer opgeladen. Met een kleine modificatie aan het koelsysteem is (naar hoop) ook de gekookte bilpartij verleden tijd: de eerste fikse Col zal het leren! Vandaag staat Col de l’Iseran op het programma, nu is deze wel open. Die was in de vorige editie niet doorgegaan, zodat we nu ook vooraf even de route moeten aanpassen en plan trekken om ergens op de route een slaapplek te boeken. We draaien om het prachtige meer heen via de D925 en komen op de D902 richting Bourg Saint-Maurice. Daar maken we in de drukte een tankstop bij de Super U, en planten onszelf op een terrasje voor een bakjes koffie. De eerste mooie meters steken al op het netvlies: nu even verder vooruit kijken.
K1100RS raspaardjes
En dat valt niet mee! De koffie is niet de moeilijkheidsgraad, een plek vinden wel. In Vars? Geen plek. In Briançon? Complet! Nichts! In Le Monetiêre les-Bains is wel een kamer te boeken met vier bedden. Voor weinig. Met ontbijt. We wagen de gok en boeken die: en zo heeft de dag weer een missie! Nóg verder kijkend doen we ook een stek in Menton er bij voor twee dagen. Met wat gedoe wat wel of niet kan tijdens de boeking verder liggen we ook daar! Inclusief rustdag. In de regen? Nee toch zeker..!
Chaud met fontaine op de rug!
Na de stop gaan we verder de D902 op naar val D’Isère en steken de Col de l’Iseran over. Machtig fijn. Een blik op de omgeving en een lunch worden hier genoten. De D902 slingert verder via Bessans en wordt ingeweisseld voor de D1006 richting Modane. Om later weer de D902 te worden nabij Saint-Martin-d’Arc. De D902 brengt ons verder zuidelijker en loopt over in een stukje D902B om verder te gaan als D1091 om ons uiteindelijk in Le Monetiêre-les-Bains te brengen.
Dichter bij bier alahier…
Wat eenrichting in de (stevige) wind geslagen worden we gebracht naar onze slaapplek. Karig, en alleen om te slapen. Na wat omklederij en een bezoek terug aan de uitbater kunnen we er ook douchen: handdoeken zijn geregeld! Doe er een biertje bij en wat eetadvies, dat maakt een mooie start aan de avond. Met drie IPA’s en een witbiertje achter de huig lopen we het dorp in en eindigen we binnen in een Creperie die meer op hun menu heeft staan dan Crepe. De grill klinkt goed, de Stella is koud en een rood wijntje om het vlees te complementeren (Dat van wat op het bord ligt, niet de jarige aan de tafel dichtbij) kunnen we bogen op een machtig mooie zonnige bergpassendag!
Het ontbijt in het hotel in Dole was vriendelijker dan het ontvangst voor diner, en met je eigen graaiklem kon zo de aansterking voor de dag bijeen gesprokkeld worden. De koffie is goed, de broodjes okay en het weer aangenaam. Wat kan er dan nog mis gaan op zo’n dag? Nou, dat zie je op het moment dat je naar buiten loopt en het langzaam begint te druppelen: dat past niet helemaal in het scenario ‘langzaam kennismaken met de eerste haarspeldjes’. Vanuit Dole zetten we in, richting Poligny, waar het druppelen meer vorm begint aan te nemen en roept om extra bescherming. Nu is de temperatuur gelukkig genoeg gedaald om dan niet helemaal in een broeisfeer te belanden, maar toch: rijden in de regen is nu je van het. Een paar ongewenste uitstapjes en dwalingen worden deelgenoot van het rondtrekkend genootschap. Ook een sputterende fiets meld zich, maar na een uit- en inwrutten van de boordcomputerstekker lijkt dat gesputter niet meer tegen te sputteren. Fijn!
Natte pakken brigade…
Via Champagnole belanden we aan het meer van Geneve, om daar wat te eten. Iets simpels was er niet bij, dus op sjiek de friemel een lunch weg kunnen werken is niet vervelend. De regenpakken waren al terug de koffers in een tankstopje eerder: het zit aan deze kant van het land beter in de weerkaart. We gaan door de drukte van rond het meer van Geneve richting Thonon-les-Bains, en daar start wat we willen gaan doen: Routes Des Grand Alpes!
Beentjesstrekbrigade!
En dat in het droog! We draaien de D902 op richting Morzine, Cluses en La Clusaz op de D909. Die blijven we volgen via Beaufort tot aan plaats bestemming: Lac de Roseland!
Hotel de Lac de Roseland de lekker
Het hotel was besproken, alles is inclusief, inclusief vier balende Fransen die hadden ingezet op een Hollandse delegatie die niet zou arriveren. Jammer, we zijn wat laat, maar we zijn er! De Fransen gaan na een Arrividecci verder, wij schieten wast fris aan. Want 10 uur onderweg, waarvan ruim 7 uur op de fiets is redelijk afmattend. Aan tafel een biertje van Deutsche bodum gevolgd door een dis van Franse degelijkheid. Simpel edoch doeltreffend en vullend! De mogelijkheid om dag 3 vooraf te bekijken loopt wel in het honderd: dit oort is zo afgelegen dat het geen internet heeft. En de mobiele telefoons ook niet? Dan maar een vroege koffiestop morgen! Zo’n lange zit heeft meer positieve kanten, de omzet wordt gehalveerd en de tijd dat men op bed land vroeg. Als afsluiter van een mooie dag sturen!
Je kunt dingen dubbel doen, maar hoe moet dat dan? Het gewoon nog een keer doen? Tsja… Het dubbele aantal kilometers maken? Dat is niet te doen. Het dubbele aantal dagen dan? Slecht voor het miljeuj. Het dubbel aantal deelnemers? Ja, dat is wel een idee! En zo stonden er vier geheelonthouders te trappelen om oude fietsen door nog oudere routes te jagen! Waarvan één wel als mede-grondlegger gezien mag worden, maar dat was nog voordat de geheelonthouders geheelonthouders waren en het eigenlijk een weekendbaantje was. Soort van. Drie BMW K1100RS’n, en het oude vertrouwde beeld van de Kawasaki ZZR1100 staan ook klaar, nog niet helemaal wetend wat hen te doen staat. Want de Tour Des Grand Alpes gaat ze niet in de koude kleren zitten. Al was het maar omdat het al vroeg broeierig warm was voor vertrek.
Helmen op, Tomtom aan: we hebben een eerste einddoel staan! Dole moet het worden, en het is een aardig stuk trappen om daar te komen, tolwegvermijdend. De Nederlandse snelwegen gaan bijzonder rap, waar bij Breda de weg wat na-nat is. Regen? In België worden we bij Antwerpen voorgesteld om de snelweg af te gaan wegens file. Wat gelijk de mogelijkheid biedt om filevorming in druppels op de rug te zetten: veel stoplichten en vooral veel warm! En zo zijn we weer wat blij de snelweg op te kunnen draaien aan de andere kant van Antwerpen. En zo trekken alras Mechelen, Namen en Abay voorbij, waarbij het beeld bij Rochefort de pracht van het heuvellandschap laat zien, met de glooiende wegen.
Tankstopjes voor de strekkende benen.
Een stukje Luxemburg pakken we mee om in Frankrijk te geraken. Via Metz en Nancy trekken we verder zuid, Epinal richting Besançon, om uiteindelijk na vele uren sturen bij Dole uit te komen. In het hotel gemondkapt aangekomen rijst de vraag van de dienstdoende of we niet in het budgetding moeten zijn. Non! Enfin: eind goed al goed, en met wat geregel om ook stroom om de kamer te krijgen kunnen we een biertje wegklinken. Die is verdient! Meer dan zelfs. Wat eten zou ook lekker zijn.
Proost!
Maar laat dat nu net weer niet kunnen in het niet-budget-ding. We worden doorverwezen naar een lokale eetclub, daar kan met een biertje een beste burger soldaat gemaakt worden. Prima! Een hele volle dag, en die was geslaagd zo! Op naar de volgende, met de eerste bergen. Zin in!
Ergens waren we nu hard aan het bijkomen van… ehm… Ja wat eigenlijk? Geen idee, want wat je niet gedaan hebt kan je ook niet van bijkomen. Of namijmeren. Of jammeren dat het niet geweest is. Het scheelt in ieder geval een motor poetsen (voor een deel geheelonthouders) en een wak in de bankgaranties. Ook het interne gestel is wellicht ergens wel blij dat het niet in een overdaad van tomatensaus, bonen, bloedworst, bacon en eieren is ondergedompeld. En met het wegblijven is er ook voldoende hectoliter bier overgebleven om een fijn desinfectantje van te brouwen.
Al is dat laatste dan ook wel iets om weer naar uit te kijken. Een setje klotsende biertjes na afloop van een puik mooie rit.
Proostend de dag uit!
Want al hebben we dat dan dit jaar niet gedaan, we hebben over de jaren heen een hele bloemlezing aan klotsbaarheden (en dito herinneringen) bij elkaar mogen brengen. En daarop terugkijkend kan er misschien maar één ding als conclusie getrokken worden: dat wat we gezien en gedaan hebben steken we op zak! En in de glazen omhoog. Op naar een volgende versie! Eentje met gewone pintekes, niet dat Carona-gedoe!
Daar zit je dan met je goede goede gedrag en mooie plannen voor een motorvakantie in het jaar des Heeres 2020. Wat door een minuscuul klein detail een beetje groots in de war wordt gegooid. Niks geen fietsen vast sjorren op de ferry, niks geen mooie verre gezichten en krijtkusten. Niks geen echte pintekes bier van formaat pint. En ook al geen English breakfast om die pintekes bier weer een beetje houvast te geven voor als we de bochtige wegen linksom klotsen. Geen niks eigenlijk dus! Ja… Een voucher voor beter tijden. OK… Die betere tijden komen er vast en zeker. En of dat dan weer aan de andere kant van ‘the pond’ plaats zal gaan hebben is de vraag die we eind van dit rare jaar maar eens tussen de kaken gaan stellen, samen met de traditionele vuurplaat van Oosters komaf. Nu al medelijden met de uitbaters, sort off. Het was al wat rumoerig in the ‘good old days’, maar met de anderhalve meter afstand en menigeen met te veel jaarringen op de oorschelp kan het wel eens erg uitbundig gezellig worden! Maar laten we niet te ver vooruit lopen, voor je het weet heeft Cor nog wat meer familie die de naam Ona hoog te houden hebben. Le Ona, Ariz Ona of Ram Ona kunnen misschien wel wat dwarsbomerig worden tegen die tijd!
Daarom doen we het nog maar even met de herinneringen beelden van eerdere edities van Engeland. 2009! Pfff… Dat was nog toen de ponden echt gewichtig waren!
Hoe kan je beter het jaar beginnen dan terug te kunnen kijken op het voorgaande. In ieder geval daar de herinneringen aan bijtippen met de digitale geheugensteuntjes die er op de tocht rondom zijn gemaakt. En dat kan nu! Op de link Vakantie 2019 kan het door Champagne verbruiste geheugen wat opgefrist worden.
En verder gaan we natuurlijk vooruit kijken naar 2020. Want met de motor kan je maar één kant op: vooruit! Anders hadden ze er wel een reverse opgezet. Tenminste, ons formaat fiets. Niet die opgebolde Amerikaanse slagschepen! Italië was het, Engeland wordt het! Tenminste, als Boris niet te veel rare kapriolen uit gaat halen natuurlijk. Linksom, of rechtsom: we hebben er nu al zin in. (Met +15 graden er bij graag…)
Comments (0) 
Themocracy