Dat het heet was in de trein was wel duidelijk. Dat we ergens na de eerste lange stop de andere kant op zouden gaan rijden was nog niet zo duidelijk. De aanpassing had vanaf dat punt weinig nut meer. Het open raampje doet in ieder geval zijn best wat frissigheid binnen te laten in het kleine hok met snurkers. En naar 's morgens blijkt wel meer ook? Het heeft onderweg geregend, en als de broek van het voeteneind gehaald wordt is het geen nazweetje die er nog in steekt. Knap klammig nat is meer de verwoording. Ook de vloer in ons hutjemudje toont enig wateroverlast. Het koelt wel lekker af zo'n buitje! En zo'n klamnatte broek ook kan ik melden…
Mevrouw de couperegelaar heeft er de vaart in en trekt bij het zien van beweging de laken- en dekenzak tevoorschijn: schnell alles da in ja! Ook het uitgeklede ontbijt volgt al rap. De broodjes zijn soort van verser dan wij zijn, en zo ook de koffie sterker.
Niet lang er na staan we na nog wat korte stopjes op Dusseldorf, pakken we de spullen bij elkaar, en laten de trein voor wat ze is. Het weer in Dusseldorf is wel OK, en maakt het wel aangenaam wachten tot de wagons zijn uitgerangeerd. Dan kunnen de mannen de motoren losmaken en wij de van de trein rollen. De koffers worden geopend om de jeans voor motorbroeken te wisselen, en te bedenken dat die wel een weekje buiten mogen gaan vertoeven bij thuiskomst. We spreken af om via de snelweg terug te gaan naar Nederland, met nog een tankstopje voor de minitankjes. Voorbij Venlo richting Eindhoven is het even klieren, want van A naar Beter voorgebreid zou ons dan geleerd hebben dat de A67 richting Eindhoven vandaag niet mee zou doen. Een paar ommetjes verder brengt ons in Den Bosch, waar Evert alvast gedag zwaait. De overige 4 strijken nog even neer op het terras van Buurt voor een bakkie en een lunch. De handen worden geschud en het laatste stukje wordt ingezet… De 2019 versie staat weer op de kaart! En netvlies? Ook! Maar veelal niet zo lang gedetailleerd. Gelukkig hebben we de foto's nog! Die mooie meters nemen ze ons niet meer af…

Een warme dag wacht buiten na het ontbijt, die men wederom goed heeft laten smaken. Tot zover je de koffie een smaak kunt geven, anders dan smeermiddel. De rest is uitermate consistent fijn verzorgd! Er wordt een plan getrokken wat we die dag nog al toerend kunnen aandoen. Er is tijd genoeg, de fietsen hoeven pas laat op de trein te staan. Met een beetje goede wil kunnen we via een fijne sturing de Timmelsjoch oversteken, en daar ook het motormuseum nog even meepakken. Als we het een beetje rustig aan doen zijn we daar mooi rond de lunch!
Het plan wordt zonder al te veel poespas ingevoerd, daar zijn we klaar mee! Nog niet met het voldoen van de schade aan de hotelbergier. Waar in eerste instantie het slapen de overhand kreeg, wordt na aftrek van de verloren nacht weer overduidelijk dat we geheelonthouders zouden zijn als we de rest meer in de hand hielden. Of minder. Of zo.
Mensen worden gedag gezwaaid en gekust: tijd om het broeipak wat rijwind te gunnen! Het is plakkerig warm in Molveno.
We nemen de SS421 en SP64 via Fai del Pagnella en draaien een paar fijne draaiers vlak voor Mezzolombardo, waarna de SS12 wordt ingezet richting Neumarkt, die over gaat in de SS38 tot Meran. De SS44 en SS44bis doen leuk mee voor het sturen: dat is de pas waar het om draait! Een paar kiekjes links en rechts, en boven op de pas zelf, verder kunnen we op zok naar het museum. Die zit een paar kilometer verderop, vlak achter de tolpoorten. Die vallen wandelend te slechten, waarna we eerst het restaurant in gaan. De keuze voor Wiener Snitzels is snel gemaakt maal 5, waarmee het weg gespoeld wordt is meer divers.
Omdat we geen haast hebben schieten we het motormuseum ook in. Wat een toffe verzameling van heel erg oude motorfietsen en andere curiosa zijn hier ondergebracht: wat een leuke concepten staan er ook tussen! Egbert is de warmte als eerste zat, Evert zoekt wat rust op de kanepe. Dan wordt het hoog tijd om verder te cruisen! Tol wordt betaald en we rollen via een paar bochtjes de berg af over de 186, bij Ötztal Bahnhof (Wo?) via de 171 tot aan Innsbrück. We zijn er! Nu alleen de fietsen op de trein zetten, wat te eten en drinken halen en we kunnen bogen op een mooie rit! Een mooie vakantie ook!
Als de boodschappers koud (maar gelukkig niet nat) terug zijn mogen de fietsen er op. Op het perron wordt een eerste verfrissing open getrokken. Proost! Een beetje vocht innemen blijkt niet veel later best een goed plan te zijn… In de trein is ons 'hok' van subtropisch kaliber. Werrem! Heut! Jeuj!? Een biertje en stokbroodje kan daar geen verandering in brengen. Wat rijwind wel. Gelukkig maar… Met een kleine aanpassing vangen we extra wind, en gaat ook langzaam de combi van warmte en een versnapering zijn tol eisen. Licht uit, laken aan: hobbelen maar met die trein!

Tijdens het ontbijt komt wel mooi naar voren dat niet alle motorbendes een gevaarlijk imago hebben. Meer dat 'bende'in hun geval gewoon echt een bende is, en de motoren dat is wat ze samenbrengt. Onder andere! Deze bende pakt na de nodige broodjes en koffie weer de digitale raadgever er bij naast de gekleurde lijnen op de kaarten van Egbert om een invulling aan de dag te gaan geven. Het stuk wat we de eerste dag hier gemist hebben gaan we opzoeken, en het plan is om via de andere kant van het Gardameer weer terug te draaien. Dat is een mooi rondje en komen we de dag wel mee door!
Dus zo steken we omhoog via de SS421 naar Andelo, en nemen de SS43 naar Cles. Ondertussen hebben we nog een deja-vuutje als Tomtom links aanmerkt als goede route, en een paar bochtige grinduitstapjes ons terugbrengt naar dag 2. Of 3. Of iets? Het is in ieder geval niet goed! De SS42 wordt daarna richting Dimao gevolgd, waarna we de mooie bochten van de SS239 naar beneden volgen. Op de pas van Madonna di Campiglio is het tijd om het innderlijk te smeren en gaan de koffies in diverse gradaties over tafel. Bij Tione di Tremo wordt de SS237 gepakt om daarna richting Storo te gaan over de SS240. In Storo is het wel een mooi moment om een broodje te pakken en het pak uit te doen voor even: het is best caldo met soms over de 30 'C klokken. En het gevoel dat het ook wel klaar is met de dag ook: nog verder naar beneden is er niet bij, we gaan op de weg terug!
Zo komen we nog langs Riva de Garda en langs de SS421 en Ponte Arche terug in Molveno. In het hotel wordt een luchtiger geheel aangemeten en koers gezet om eens op een andere manier een berg te slechten: via de gondel nabij. Zo schommel je via een grote en kleine naar prachtige uitzichten en nieuwe indrukken. Met als voordeel dat de weg terug voor je geregeld is: een biertje op grote hoogte is dan dubbel genieten! Het gebied leent zich perfect voor zowel winter- als zomersporten, met skigebieden, wandelgebieden en uitgebreide mountainbike-tracks.
Terug in het hotel wordt langzaam de BBQ opgebouwd en met een fijn stukje vlees en salades is het een prachtige dag die langzaam wordt afgebouwd. Een klein afzakkertje met nieuwe indrukken en kennissen maakt het af. Mooi geweest!

De dag begint uiterst zonnig, wat tijdens het ontbijt nog niet helemaal voer is voor wat brengen gaat, er kan wel over nagedacht worden. Buiten in het zonnetje wordt de route bepaald: we gaan richting Oostenrijk en pakken daar een setje colletjes mee. De tussenliggende punten worden ingevoerd en de route berekend. De punten worden in de juiste volgorde gezet en de route wordt opnieuw berekend. De punten worden aangevuld en opnieuw berekend… Ehm… Er wordt nog wat gesleuteld tot de route er uit ziet als gedacht en overeenkomt. Tenminste: dat denken we!
De SP235 wordt gekozen, en bij de eerste afslag die kant op staat één Tomtom al niet meer synchroon. Balen! De route wordt voortgezet richting Denno, naar Cles via de SP73. Bij Cagno wordt de SS42 richting Fondo gekozen. Op dat stuk is ook echt zichtbaar dat er nogal wat appeltjes hier verbouwd worden: de netten steken duidelijk af tegen het bergachtige gebied. De SS238 brengt ons via Tret en Unsere Liebe Frau im Walde bij de eerste tankstop en koffie! Via Meran gaan we de SS44 op naar Valtina, en sturen we de berg op tot San Leonardo in Passiria. Een paar malloten op hun fietsjes moeten nog wel even laten zien dat zij ècht kunnen sturen (duh) maar er niet veel mee opschieten: we zien ze op de top van de pas. Waar we in het zonnetje en straffe wind een lunch meenemen. Stevige goulashsoep!
We rijden richting Sterzing verder en gaan op de weg terug via de SS508 naar Pennes, Mezzavia tot aan Bozen. De warmteteller tikt ook mee en laat even 36 Ç zien: we warm. Een kleine pauze verder en een aanpassing op de planner zet ons via een uitstapje richting de volgende pasjes van de SS42 en de SS32Dir. De SS43 slingert langs Taio, en we komen via Spormaggiore en Cavedago weer op de weg langs Andelo: bijna thuis! De fietsen kunnen op de middenbok, en waar de één kiest voor een verfrist pak blijft een ander in de broeikas zitten om een eerste biertje te doen. En naar nieuw lokaal gebruik te zwaaien naar de buschauffeur die niet meer onopgemerkt zijn rondje rond de kerk kan maken. Een lokale pizzabakker mag de dag verder invulling geven, een afzakker in het hotel de afronding. Het was een geslaagde dag! 

Na het ontbijt worden de digitale navigatoren geladen met de tien routes die door de hoteleigenaar zelf zijn samnegesteld. Dat heeft'ie best goed voor elkaar: een hotel met Nederlands tintje en focus op de motorist! Het besluit wordt ook snel genomen om niet te snel terug te zijn, uit de natte hoek weg te blijven en wat mooie colletjes te nemen: de Sella route met bonus klinkt als motorgeronk in de oren.
In de garage lijkt de eerste virtuele hobbel genomen te moeten worden: waar is die route acht toch? Weldra wordt deze gedeeeld en weldra staan de neuzen dezelfde kant op op weg naar Fai della Paganella via de SP235, om vervolgens langs de snelweg richting Neumarkt te rijden. Niet lang daarna gaat er wat mis in de digitale bovenkamers: de Tomtom van broer wil volhardend de snelweg op, de mijne ontkent dat'ie naar Bozen wil. Euh?! Nogmaals routes laden, vergelijken en doorstarten brengt de zaak weer op gang. Via Ora or Auer en wat tunnels richting Bozen kunnen we een tankstopje maken net buiten Bozen. En een reebruine koffie meepakken langs de toch wel drukke weg. De SS241 is de volgende strek die naar Nova Levante lijdt, om over te gaan in de SS48 naar Canazei. Evert is al een tijdje uit de spiegels verdwenen door het verkeer, en ergen op de beslissing Stella/Pordoi krijgt wederom een Tomtom digitale kortsluiting. In een haarspeldbocht rechtsom is nog net in een flits te zien dat de route wordt omgelegd naar de Pordoi, maar voor Tournante #1 in een keer-om-situatie komt. Vandaar dat broer ook al even uit zicht was? Aangezien het de Stella route was draaien we maar om, en volgen de route zoals dat het volgens digitaal plan zou moeten zijn. Om na de Stella pas broer aan de lijn te krijgen: die staat op de Pordoi! Euh?! Wij staan nabij de SS243 en we spreken af richting Arabba te gaan. Wordt ondertussen Evert ook opgesnort! De drie verhaallijnen komen uiteindelijk weer samen in Arabba, niet zonder slag of stoot. De ijle lucht lijkt de electronica van de BMW wat in de war geschopt te hebben, en het is best lastig als je motor uitvalt in een korte doordraaier naar boven. Die heeft ook pauze nodig? In Arabba krijgen we wat extra energie in vorm van pasta's en pizza's, en een geheel ander kijk op het bedienpoppetje wat daar rondstruint.
Als bij vetrekt de Tomtom zegt dat we de Pordoi nogmaals via de kan afdalen waar we ook naar boven zijn gekomen en aan de voet ons nogmaals de Stella op wil jagen is het klaar met de route: we zetten 'm op Molveno! Zo cruisen we grotendeels weer dezelfde weg terug, tot aan Pozza di Fassa, waar we onderlangs aan Bozen worden gestuurd: dat scheelt wat warme stopstukken! Op sommige stukken krijgen we een klein buitje op het dak, niks schrikbarends. Een klein tussenbelstopje verder is het laatste stuk bekend gebied aan het worden, en rijden we getrouw de afslag voorbij. Zo zien we nog even wat anders dan op de heenweg? In het hotel worden de fietsen opgebokt en onderhouden, en is het de beurt aan de innerlijke motor om bij te tanken: proost!

Het ziet er allemaal weer zonnig uit voor de dag, en met een fijn ontbijt achter de kiezen kan de route van de kaart in de Tomtom gezet worden. Idee is om naar beneden te rijden en langs het Gardameer weer terug te rijden en wat leuk stuurspul mee te nemen. En door de gelijke punten in te voeren zou de route ook synchroon moeten lopen. Zou. Dus… Met de invoer als tijdvulling kan er gelijk weer wat prik gezet worden op het licht, zodat de witte lantaarn overal weer goed zichtbaar is, ook in de tunnels.
We rijden de SS421 af en maken bij de eerste de beste super een klein stopje om het borstelige karakter wat vorm te geven de rest van de vakantie. Dat laat gelijk voelen dat het best wel eens een warm dagje kan worden. Bij Pote Arche pakken we de SS237 richting Daone langs Lago Idro om door naar Salo aan het Gardameer te steken. Op dat laatste stuk worden we veelvuldig getrakteerd op tunnels. Veel tunnels, en best lang ook! En waar heel duidelijk geen afzuiging of lucht verversing in zit. Als dat geen fijn stof opleverd..? In ieder geval stof tot een nader onderzoek op een kort stopje: er worden ongeindentificeerde lichtjes gezien aan de voorzijde van Egebrt's fiets. Om er nu zeker van te zijn dat het geen UFO's zijn is een kijkje onder kuip nodig: er vallen twee mooie streepjes licht op de weg. Mooi geengineerd spul hoor!
In Salo doen we een bakje en de lunch, in de schaduw. Want warm is het, dat wil je niet in de zon in je pak verdubbelen. De route langs het Gardameer naar boven gaat niet zo heel snel, maar het rolt. De SS45bis is nu eenmaal drukjes. En zit ook vol tunnels. Nog meer fijn stof? Via Gardone, Gargano, Gardola en Limone Sul Garda (Waar oude bouwwerken duidelijk nog in gebruik zijn) steken we we bij Riva del Garda verder omhoog. En daar is de weg rustig, bochtig en perfect om even de warmte af te schudden en lekker te sturen! Wat een prachtstuk! De SS421 steken we verder af en zo staan we 174 kilometers later weer bij het hotel. Een beetje vroeg, dat wel. Maar ook op tijd: tijdens de voorrondes steekt er een windje op en dreigende wolken, met een klein dondertje op de koop toe. Het blijft verder droog, al wordt het fijnstof wel weg gespoeld met een beetje gerstenat. En met een laat ingeregeld diner maken we de mooie dag compleet! Fijn zo!

Het ontbijt laat wat verwonderde gezichten zien, waar wij dan weer niet van opkijken. Wel van de koffie, die een aromatische slag heeft van afgewerkte olie. Zou het daarom een biker-hotel zijn? Het ontbijt daarentegen smaakt uitermate goed en zet de basis van de dag. Ook met die afgewerkte koffie!
Tijdens het ontbijt vinden we ook uit waar we een nieuw vonkendoosje zouden kunnen scoren van Evert. Daar wordt de route op ingepast, en als de tussenpunten allemaal zijn ingevoerd, gehersorteerd en opnieuw in de juiste volgorde zijn geplaatst kunnen we op pad. Om niet al te ver uit Molveno even te gaan tanken. Bij zo'n behulpzaam apparaat wat geen bankkaarten uit Holland lijkt te vreten, wel tientjes. Als een deel extra purrie heeft aangemeten gaan we verder door, waar we er al snel achterkomen dat Tomtom er een zooitje van dreigt te maken met de kronkeligheid van de wegen. Hier en daar mogen we er niet in (situatie aangepast?) of worden we toch vriendelijk te woord gestaan dat het gekozen stuiterpad met knikkers niet geheel toepasbaar is voor deze fietsen. Kronkels er uit, en meer op de doorgaanders dan maar! En dat werkt best goed! Vanaf Spormaggiore gaan we de SP95 verder naar Ceramica, en via de SP73 naar Denno en Tuenno tot aan Cles. Daar doen we een paar lekkere bakkies en gaan verder richting de SS42 naar Cis, en we rijden fijn verder voorbij Dimaro tot aan Passo del Tonale. Daar wordt een lunch besteld en blijkt dat Tomstom 1 de weg voorbij gereden is (Dimalo) waar ook wel duidelijk wordt dat Tomstom 2 er niet ver naast zat met de kilometers lange links-links-keerom… De route terug is mooi, met fijne draaiers en stuur momentjes. Dan worden we bij Almazzago van de SS42 gegooid om op een doodlopend stuk te komen: weg werkzaamheden! En weg weg… We hadden even gemist dat we dus eigenlijk verder de weg af moesten, en besluiten maar om zo rap mogelijk richting Trento te gaan voor de accu. Ook al heeft de Hopnda dealer aangegeven dat hij geen vervangaccu zou hebben, je weet maar nooit. Bijna pas is ook pas! Het past pas niet als de pas ongepast is. Met wat gedruppel komen we bij de dealer aan, waar de storm losgebroken lijkt: wat een drukte! En wat fijn als we dan toch geholpen worden, en er toch een vervanger aanwezig is. Deze er in gesleuteld door de vakbroeders, om daarna door dezelfde vakbroeders hem nogmaals aan te sluiten: nu met geknepen klemmetjes. Hij doet het! Geen geduw meer! Ondertussen is er wel een klein frontje over gewaaid, met donders en bliksems op de koop toe. Maar ook daar hebben we mazzel mee: we rijden achter de regen aan, met alleen an de andere kant van de tunnel een bergje regen van korte duur.
in het hotel aangekomen is het een beetje opfrissen en daarna verfrissen. Een biertje doet wonderen, en de gewenning in de aanvoer is gemaakt: proost! De zin in Pizza wordt beneden in het plaatsje gestild, waar de discussie over pimpampet en schaken op de motor in volle gang wordt ingezet. Een een lach nog harder voorbij komt links en rechts. Pizza OK, biertje minder OK en rode wijntje soort van OK. De wandeling terug splijt de groep ietwat opnieuw op, nu zonder motor. Het is een beste klim naar boven toe! Een afsluitend biertje maakt de dag compleet: het was weer mooi zo! Vol met memorabele momenten. Als we er aan terugdenken dan..?

Enige vertraging hadden we al opgelopen vanaf vertrek, dat is tijdens de rit zelf maar deels goed gemaakt. Een ochtend die zonnig begint als we rond München de courgette weer wat levendiger maken. Niet lang er na wordt een fijn ontbijtje geserveerd met, nog fijner, een beste sloot koffie.
Als we rond tienen in Innsbruck staan duurt het niet al te lang voor we de fietsen van de trein mogen rollen. Met een extra duwtje in de rug voor Evert om de fiets op gang te helpen bonken we over het staal. Alles kan de koffers weer in en we stellen de Tomtom's voor om kronkelig richting Molveno te sturen. Het is warm, en dat resulteert dat de eerste tankstop een paar meters verder gelijk wordt benut om regen- en wintervoeringen te lozen.
We rijden richting de Brenner binnendoor, via Steinach en Gries. De grote Brennerpas zien we niet, maar de grens met Italië wel! Via Sterzing en Brixen zakken we langzaam af om in Varna een lunchstopje te maken. De innerlijke mens wil ook zijn verzorging! Een paar Schnitzels en burgers verder kunnen we weer de mooie doordraaiers op. Tot Tomtom het op ons heupen krijgt, en de draad volledig kwijt is op het laatste stuk. Gelukkig weet Evert raad en laat Google de reis voortzetten. Het ingewikkelde kruispunt wordt nog een keer geslegd en met Evert op kop staan we  binnen no time in Molveno. Hotel Lory is het eindpunt. En het startpunt van een goede avond! Zelfs voordat we de fietsen op de middenbok hadden staan wist meneer de hotelier de innerlijke mens gelijk te verwennen. En dat was een warm welkom op de toch wel warme dag. Het stukje Stomtommerij sloeg gelijk in het broeipak, zodat een beetje extra vocht een fijne aanvulling vormde. Fietsen op de bok, biertje op het terras, en een meelift op het avondmenu: de dag mag als gelaagd worden beschouwd! Wat kan er verder nog mis gaan op zo'n dag?

Alles is gezet en staat klaar om te gaan, al valt er een klein gaatje in de samenloop van omstandigheden. De voorloopkoffie wordt voor vier gezet, nummer vijf sluit later aan. Tenminste: dat is het plan! Evert zien we dus in Düsseldorf. Maar zo gaat er dit jaar meer niet geheel volgens plan: een van de fietsen wilde niet mee op vakantie en is ingewisseld voor een vervanger. Voor zover is er nog niets aan de hand!
Bakjes koffie worden genoten en de route naar Düsseldorf bepaald. We gaan op kronkelig, wat zo'n drieëneenhalf uur sturen wordt, mooi om de tijd te vullen tot we de motoren op de trein mogen zetten. Dat is nogal laat namelijk.
Tijdens het opzadelen wordt het plan enigszins bijgesteld: er mist een essentieel onderdeel van de vervangfiets. Dus een extra ommetje Nieuwendijk kleeft er aan vast, en wordt het tweede startpunt. Tomtom heeft wat moeite om zich van deze uitstap te herpakken, bij Wijk en Aalburg komt dat weer goed. Zo gaan we op deze nogal wapperende dag richting Ammerzoden en bij Den Bosch langs het kanaal richting Veghel. Waar het nogal druk is door een Hardcore festiviteit. Dikke opverstopping geeft wat vertraging, waar met de wind onderwijl ook dikke buien op de helm klotsen. Jeuj..! Met je Harmony of Hardcore. Iets verderop voor Deurne een nieuwe verstopping, waar een setje hardcorders drie auto's in elkaar gehakt hebben. Niet zo happy meer dus?
In Deurne wordt een broodje naar binnen geschoven en de beentjes gestrekt, waarna we het vervolg inzetten. Door Deurne richting Venlo steken we de grens over, waar we al snel getrakteerd worden op de eerste fijne draaiers met een zes procent helling. En beter weer! Binnendoor koersen we langzaam aan op Dusseldorf. Een tankstopje voor de zekerheid en de laatste meters maakt dat we mooi op tijd zijn. De eerste zelfs! Dan begint het grote wachten en wat boodschapjes voor onderweg. Of is het onderspoor?
Op moment dat we opgelijnd worden hebben we een beller. Evert! Met panne… Aan de andere kant van het station waar wij staan is zijn motor er mee gekapt. En wil ook niet verder. Met de verzekering dat we nog twintig minuten hebben voor we opgeladen worden gaan Remco en Egbert de helpende hand bieden. En de juiste gereedschappelijkheden aanleveren. Terwijl de eerste motoren de trein op gaan komt alles nog goed: de machine van Evert loopt weer! Zonder accu. Dat wordt duwen dus bij de start.
En zo staan we op de trein, zitten we heerlijk met zijn vijven (en virtueel kind) in ons privé-onderkomen, en ritsen we een biertje open! Eind goed, al goed. Maar het eind is nog wel wat zoek, net als de lido-danseres die een biertje komt bietsen. Vooruit, we zijn de moeilijkste niet. De eerdere discussie of iets gemiddeld goed uitpakt wordt procentueel opgevoerd naar een geheel ander nivo. Begrijpelijk: het lokale biertje was niet echt te nassen… En zo gaat langzaam het lichtje uit en de schudmodus aan. Morgen staan we weer op de kaart!

Jawel, jawel, ook al is het al juni, de plannen zijn er om ten uitvoer te brengen! En wel heel snel weer, ook al is het later dan links en rechts werd verwacht. En niet de gehele bende gaat mee: een vna de fietsen kreeg het bij voorbaat al warm bij de gedachten helemaal naar Italië te moeten. Gelukkig is er een alternatief voor banden die al eens eerder met ons allen op pad is geweest. En er gaan ook extra dingen mee, tenminste: als dat stukje geheimzinnigheid ergens een koffer in kan! De vrijdag was door de spoorgasten afgezegd, de zaterdag wordt het alternatief. En dat is best rap! Dus de fietsen kunnen weer gepoetst worden, bandjes op spanning, Tomtom op-de-datum gezet worden, koffertjes ingepakt, tickets geprint en uitgekeken worden naar de voorkoffiepret en plannen om vooral niet te vroeg in Dusseldorf te belanden.
Of we er zin in hebben? Zekers! Via Schnitzelonië naar de fijne ruigheid van de Dolemieters mooie bergen! Nog een paar nachtjes slapen… Zonder snurkers althans 😉