De glazen beklonken al redelijk snel wat de nieuwe bestemming in 2019 zou gaan worden. En de glashouders waren het daar roerend mee eens! Dat wordt een ouderwets uitstapje met de lange taxi naar de bergen! Tot we uiteindelijk in Italië zullen staan voor nog meer berg!
Maar bij vooruitkijken heb je ook wel wat vergelijkingsmateriaal nodig. Al was het maar om de geheelonthouder nog even te herinneren wat al eerder het netvlies gekruist is. Gelukkig hebben we daar een fotografisch geheugen voor, al heb je die niet altijd bij de hand? Anders kan je altijd nog even een blik werpen op https://www.geheelonthouders.eu/?page_id=667
Zo makkelijk is dat! Nu 2018 afstrepen, en in 2019 weer tussen de strepen blijven!
Waartoe, waarheen? En wanneer dan!?
Een einde van het motorseizoen lijkt wel weertechnisch ingeslagen te zijn. Wat op zich wel jammer is, maar ook de weg openbreekt om uit te zien waar de groepering tweewielers het komende jaar een injectie komen geven in de lokale economie. Mij lijkt een rondje lang de Lange Muur wel wat, maar of dat nu zo haalbaar is? Voor vanavond misschien wel, want deze Lange Muur is goed te beslechten. En o[p redelijke rij-afstand: dat ook!
Want vanavond worden oude koeien en paardenkrachten uit een sloot bier getrokken, en gaan de helmen hopelijk allemaal dezelfde kant op wijzen: die van de nieuwe vakantiebestemming 2019! Uiteraard met wat te eten er bij, anders krijg je zo'n vertekend beeld van zo'n geheelonthouders-bijeenkomst!
Proost!
Laatste toervaltreffer – Op je oude dag 7
De regen is niet te lang blijven hangen, al is er genoeg gevallen en anderzijds vocht doorgestroomd. Met een flauwig zonnetje is het nogmaals de motoren afhangen en de schade van de voorgaande dag overzien. We gaan het laatste 'stukje' nog maar even toerend afleggen, we zijn er nu toch, niet?
Vanuit Bad Camberg gaan we richting Koblenz, Euskirchen, Düren en Geilenkirchen langzaam naar de Nederlandse grens. Bij Nieuwstadt rijden we Holland weer in, en na een paar keer knipperen er bij Roosteren weer uit… Dan via Maaseik, Kinrooi en Bree gaan we bij Peer richting Lommel. Voorbij Postel steken we weer de Nederlandse grens over, nu om echt richting huis te sturen! Want het begint aardig te broeien… Via Reusel en Hilvarenbeek passeren we Tilburg. Bij Waalwijk maken we nog even een kort stopje: doen we een bakje of rijden we door? Het laatste!
Een beetje drukte bij Drunen en een beetje binnendoor sturen, met een net-weer-niet-meer afgesloten weg komen we op de N267. Op de rotonde zwaaien we af, en mogen met bijna 400 kilometers de mooie K1100RS weer op de middenbok parkeren… Wat een tocht! Bijna 3000 kilometers in een weekje tijd. Dat voel je! En ook tussen de oren: het was weer mooi!
Drie op een rij! – Op je ouwe dag 6
Het avonturenpark is maar verdacht rustig nog op moment dat wij het restaurant binnen schuifelen voor het ontbijt. Welgeteld één andere gast probeert een wak te slaan in zijn naar koffie benoemde mok hete zut. Het was al opgevallen een dag eerder dat de gemiddelde leeftijd en/of omvang van de mede-avonturieren niet zo heel erg avontuurlijk meer is. Het geeft ons in ieder geval de volle aandacht en ruimte om een keurig verzorgd ontbijt te genieten.
De rest van de dag zal genoeg energie kosten: we willen kilometers maken om voor/boven de buien te blijven, het lijkt er op dat een regenfront zich uit zou kunnen breiden. Dus de snelweg op, en gas er op!
Het eerste deel vanuit Viechtach is dan ook wel het lekkerst: een beetje slingerend op een binnendoorweg, langs Kollnburg en Neukirchen, om bj Bogen af te buigen de snelweg op: de 3 naar Regensburg en bovenlangs Neurenberg. Bij Erlangen wordt die ingewisseld voor de 73 en weer de 3 richting Würzburg en Frankfurt am Main. Een half uur voor Frankfurt strekken we de benen nog even, en wat schetst onze verbasing: een zwarte K1100RS rijder! Die net zo verbaast is als ons, en zijn machine bij de onze zet. Holger de tennisser is enthousiast, alleen op pad, komt uit Oostenrijk gereden en gaat naar Frankfurt. En heeft weer kennis van Limburg, waar wij naar op weg zijn. Kleine wereld! Bij Frankfurt gaat het weer wat noordelijker richting het einddoel van de dag: Limburg an der Lahn. Maar als we niet lang na Frankfurt een dal inrijden zien we dat het daar net geregend heeft. En weer begint met een beetje druppelen. Beuh… Dan nog maar een tankstop vlak bij Bad Camberg, met een ijsje. En een blik op buienradar. OK… Limburg blijft nog wel even hangen in een rode vlek, en de wolken die kant op zeggen ook genoeg: daar hebben we nu niets te zoeken. Plan aanpassen dus maar! Bad Camberg heeft ook hotels, en via de parkeerplaats en naastliggend weggetje komen we op de doorgaande weg naar Bad Camberg. Dat is een gang naar beneden van een categorie U-zeggen! Het hotel is snel gevonden, een kamer geboekt en we kunnen het zweetpak uit! Waar niet lang ook een fikse bui over deze plek komt. Goed dat we gestopt zijn dus!
Een paar biertjes later is het buiten zo ver opgeknapt dat we richting terras kunnen verhuizen, en daar kunnen eten. Dat is een mooi einde van de dag. Want wat kun je nou meer vertellen over snelweg rijden? Nou ja, naast de enige K1100 rijder die we gezien hebben afgelopen dage, een fiets op de linker rijstrook die net van een camper afgedoken was, en de oneindige reeks werkzaamheden? Weinig!
Op avontuur en park – Op je ouwe dag 5
We worden met de zelfde vriedelijkheid weer ontvangen 's morgens als we bijgeslapen ons melden voor het ontbijt. Dat heeft de gastvrouw ook weer goed voor elkaar, en goed ingeschat: koffie behoort daar bij!
Het weer zal ten westen van ons slechter worden, en we doen er goed aan om alvast meer het Noorden in te gaan. Dat is het plan voor de dag, en met alles opgeladen kunnen we dat ook vorm gaan geven. Richting Passau is het devies, met een beetje spannende route als het kan.
En dat kan: vanuit Salla pakken we de 77 naar Judenburg, wat een pracht rustig stuurstukje is. Ook het vervolg via de 114 via Pöls naar Trieben is fijn! Met een tankstopje tussendoor zie je ook dat het verbruik binnendoor een stuk gunstiger uitpakt.
Vanaf Trieben gaan we naar Liezen en via de 138 naar boven naar Spital am Phyrn tot aan Wels, en steken daarna weer door via de 130 via Eferding (Niet de Hollandse drukte, maar Duitse) naar Passau. Tijdens een klein stopje langs de Donau passen we de route nog een beetje aan, om zo de dag wat verder noordelijk te eindigen, met wat extra 'groene' kilometers. En zo voeren we Vichtach aan de Tomtom, die er wat moois van maakt. Met uitzondering van het drukke Passau, en de wegen direct daar aan: daat is druk, drukkend en warm! En dat vind de oude fiets reden om wat mee te zweten…
Via de 85 gaan we langs Tittling, Schönberg en Regen, en belanden zo Vichtach centrum. Het lijkt een klein fijn en leuk plaatsje te zijn. En met een hotel! Die vol zit volgens eerste bezoek. Da's balen. Een bezoek aan Booking zegt dat er nog twee kamers beschikbaar zijn. Euh? Da's raar. Maar niet geschoten is ongeboekt, dus poging twee bij de balie: toch echt vol, en niet een afkeer voor alles wat zicht vol vliegen zich daar meldt. Balen! Geld wordt weer terug geboekt (zeggen ze) en een alternatief gebeld. Dat zit buiten het plaatsje zelf, dus dat wordt nog even koersen. Daar aangekomen is het een soort Camping, Glamping en avonturen-vakantie-park. Maar we liggen! En kunnen eten, niet a la cart (Die redelijk hip-onbegrijpelijk is), maar met een buffet. Ook goed! Nu nog de juiste smaak bier vinden, en niet te veel meer bewegen tussen buiten en binnen. En zo maakt het de dag compleet af. Wat een avontuur..!
Hotel de botel in Salla – Op je ouwe dag 4
Het leven in Liezen begint ook al weer vroeg, naast de kerkklokken, graafmachines en 'morgens' loopt het Gasthof ook vol conventievolk. Een fijn ontbijt in alle rust wordt alleen met wat geklap onderbroken. Met het voldoen van de rekening kunnen we onder een blauwe hemel weer op pad, te beginnen de 146 door het Nationalpark Gesäuse, waar na Hieflau en Mooslandl de 25 gepakt wordt. Het is redelijk rustig op de wegen, en ze kronkelen fijn voort: dit is lekker rijden! Na Palfau pakken we de 24 om in Wildalpen een bakje te gaan doen. Alras staat het eerste bakje klaar, maar is men binnen te veel afgeleid om een tweede aan te bieden. Na wat aandringen binnen komt dat alsnog goed. De 24 blijven we volgen langs Weichselboden al slingerend tot is Gusswerk. Daar steken we naar boven naar Mariazell, wat bijna onderdeel plan was. Door Mariazell gaan we verder noord tot in Wienerbruck, om daar deel twee van de route naar Graz iets aan te passen. En zo steken we langs Annaberg via de L101 naar Terz, Halftal terug naar Mariazell: daarachter ligt nog een fijn stuurgebied!
Met een klein stukje dubbeling tot aan Gusswerk steken we daar de 20 af naar beneden. In Seewiesen pakken we de lunch mee, en wat vreemdsoortig insectenspul. ook voor de insectentelling hoef je hier niet je best te doen: het zit vol! Vooral vliegen, maar ook ander gespuis.
De 20 slingert voort, met soms erg fijne doordraaiers en mooie vergezichten. Bij Bruck an der Mur worden we de snelweg opgeleid: dat laatste stuk naar Graz gaat zo wel erg snel. Vlak voor Graz gaan we de snelweg weer af, en stellen nogmaals de koers bij. Het is te vroeg om te stoppen, en Graz is vast te druk om door te willen rijden. Maar wat dan? Köflach? Dat kan, al zit er niet echt wat aan beschikbaar hotelspul. Salla lijkt de uitkomst te worden: een Gasthof met alles er op en er aan kan worden geboekt! Doen!
En zo pakken we een klein stukje buitenwijk Graz, via Hitzendorf, Krottendorf, Voltsberg en Köflach de 77 naar Salla. Wederom een puik stukje sturen! Wat een fijne afsluiter van de dag. Al wordt er ondertussen wel twee keer gebeld met een Oostenrijks nummer…. Mmm?
Bij het Gasthof aangekomen staat de uitbaatser al te wachten, die stond op punt om weg te gaan, had eigenlijk een Ruhetag, maar is wel blij ons te zien. Als enige gasten van de tent krijgen we een simpele maar erg voedzame maaltijd voorgeschoteld, met een Schnapps complementerend bij de koude biertjes. Fijn! En daarna de instructie maar zelf even te tappen als zij weg is. OK, we vinken ze er bij!
En zo liggen we goed, in wat alternatieve watten gelegd, en met uitzicht op een bende drukke zwaluwen. En op gehoorafstand van weer een drukke klok… Die klokslag 11 over aangeeft. Of 11 over half. In ieder geval van slag is!
Lienzen voorgeschoteld krijgen – Op je ouwe dag 3
Op je ouwe dag 3
De ochtend in Reutte (nou, nabij dan: Ehenbichl) begon voor de uitbaatster net zo gekreukeld als zoals we haar de dag eerder troffen. Een uitgebreid ontbijtbuffet wacht, en de koffie is een fijn aftreksel die een warm welkom vormt. De rekening volgt, inclusief de genoten biertjes en de geschrapte derde persoons-naamval, en die was ook wel weer aangenaam. Oud volk in een gemodeniseerde toko: waar moet dat heen..?
We gaan op pad, en doen de eerste tankstop in Reutte zelf. Via de L255 rijden we na Ammerwald Duitsland weer binnen. De grenzen deze vakantie komen en gaan! Door het Ammergebergte en wat leuke draaiingen komen we langs Oberau, waarna we meer noordelijk aanhouden via Ohlstadt en Penzberg. Op de 472 gaat het langs Bad Tölz richting Rosenheim, boven de Chiemsee uit naar Traunstein.
Vlak voor Salzburg doen we nog een tankstop, en passen we de koers aan in de hoop niet door Salzburg te hoeven. Dat is een goed plan, maar een minder vlekkeloze uitvoering van de Tomtom: we mogen een reeks stoplichten in de volle zon doorkokend Salzurg door. Jeuj!
Vanuit Salzburg komen we op de 158 langs Fuschl am See, Strobl tot aan Bad Ischl. Het begint ook weer steeds drukker te worden, al blijft het op de meeste plaatsen fijn sturen! De 158 gaat in de 145 over naar Bad Ausse en Tauplitz, om uiteindelijk in Lienzen te stoppen. De hotels hier lijken dun bezaaid. Een Gasthaus verwijst ons naar een ontvindbaar Lienzenhof, die na enig bochtje-om eigenlijk ook gesloten is. De uitbater is de lastigste niet, ook niet als we hem treffen tijdens zijn diner, en maakt een kamer in orde: we liggen!
Hij blij met een paar Hollanders, die dan weer voor een Oostenrijks team rijden, en wat in de Heineken doen. Zoiets.
We worden door hem doorverwezen naar een tentje verderop: Aldstadt. Daar mogen de biertjes welgesmaakt met een lokaal hamburgertje worden weg gewerkt. En dat recept is perfect om de 354 kilometers af te ronden die deze zonnige dag heeft gebracht! Al doemen er wat wolken op..? We zullen zien wat het verdere plan brengt!
Op je ouwe dag 2 – Beteuttert im Reutte…
Het ontbijt in Strasbourg is zelfs buiten te beleven: het is nu al weer een prachtige dag, wat garant staat voor nog meer warmte. Met de nodige nieuwe energie, en koffie, wordt een plan gemaakt: we gaan richting Bregenz, en kijken dan wel verderof Sölden haalbaar wordt. Of niet. Het weer zou in die regio goed moeten zijn.
Eerst de fietsen volgooien, dan steken we al snel de Duitse grens over. Binnendoor gaan we richting de Bodensee, om daarna de snelweg op te klappen. Bij de Bodensee, die mooi blauw rechts meewaart, blijkt dat het wter nogal wat volk trekt. Het is een partij druk hier! En best warm… In Friedrichshafen is het wel tijd om het flauwe er uit te halen en te lunchen. Dat is ook het moment om 'even' te kijken of die Timmelsjoch een haalbare kaart is. De kaart zegt ja, Tomtom nou… weet je het zeker?
Dat doen we dan anders: Reutte! Daar hebben we ook nog een paar herinneringen op te halen, danwel terug te brengen. Dus kruissen we via Lindau over de 308 naar Oberstaufen, om niet lang daarna een volgende plas water voor Immenstadt im Allgäu weer in de ankers te mogen. Hier zoekt men met massas verkoeling!
De 308 slingert fijn verder, met mooie bochten en hellingen, waar bij Oberjoch de 199 naar Weissenbach am Lech het laatste stuk naar Reutte brengt. In Reutte staat de Swarcher Adler er nog, de kleine, doorleefde oude hoten deur staat uitnodigend open. Voor alleen de kroeg, want in bedden doen ze niet meer. Jammer! Dan maar een alternatief, wat gevonden wordt in een Pension. Bij aankomst niemand aanwezig..? Ehm..?! Een oudere dame was na de boeking even een lakentje scoren, regelt de kamer en als we omgekleed en wel ons weer melden ook twee fijn koele biertjes! Mooi! Die 343 kilometers stoppen alhier!
Een beetje verderop kunnen we bij Maximillian eten, en een zelfde fijn Kaiserbiertje klotsen. Snitzels, bier en traditionele uitzichten. Wat wenst de mens nog meer…
Op je ouwe dag 1.
Na het geweldige rondje van 2017 kan het natuurlijk eigenlijk niet uitblijven om met de oude besjes ook nog een rondje te gaan maken. Mar waar zou je dan nog naartoe moeten? Natuurlijk op pad, en waarom niet naar Oostenrijk! En zo rollen we vandaag die kant op, na eerst een paar koffies en wat routevoer voor de Tomtom.
We gaan het eerste stuk snel doen: kilometers maken! En zo rijden we via Heusden, Den Bosch richting Eindhoven en Maastricht. Daar steken we de eerste grens over, langs Luik (met een kleine beste omrijstuiter) richting Spa en Sankt Vith. Tijdens de eerste pauzes wordt het snel duidelijk: blijven rijden! Het is warm, en op de motor koel je nog een beetje af…
Nabij Winterspelt steken we de tweede grens over, en gaan door een mooi Duits landschap. Fijn asfalt, mooie uitzichten die ons brengen langs Habscheid, Feuerscheid, Landscheid, en Bergweiler. Tot een lampje van de motor aangeeft dat het tijd wordt om te tanken. Niet veel later ook kenbaar maakt met horten en stoten dat die tijd nu aangevangen is… Dat is wat vroeg jongens! En zo strand je op benzinedampen 6 kilometer van een tankstation. Met een nieuw Hollands spreekwoord op zak! Die reserve is wel erg klein…
Broer gaaat tanken, en neemt een litertje extra mee, en zo kunnen we alsnog verder, en tanken in Wittlich-Land!
We gaan verder naar Fastrau, Im Trieschelbach, Steinbach en Zweibrucken, om bij Hornbach de derde grens over te gaan: nu op Frans vlak. Het plan mag ook we aangpast worden: we laten de binnendoorwege achterwege, en zetten op de snelle wegen, daarom niet minder fijn sturend, koers richting Strasbourg. Waar we afgedraaid en kletsnat aankomen… Wat een hitte! Met een opfrissing, omkleding en een kleine wandeling belanden we op het terras. Waar een halve Meteor een mooie impact maakt! En die nog wel een paar inslagen mag maken. Lekker. En verdient!
Dag 9 – De puntjes en loodjes!
Een wat magerder ontbijt en een enkel bakje koffiesmering is wat de ochtend brengt. Die mistig aanvangt, nadat er ‘s nachts een buitje is gevallen, en een Schots kunststukje erbij is verdampt. Dan rest niets anders dan de motoren gereed te maken om even verderop bij een Hypermarché wat Frans lekkers lekker te halen. Daarmee kan je het vakantiegevoel nog wel een dagje verlengen!
Een grote verbouwing en wat extra rondjes parking brengt ons in een megagrote tent die gewoon te groot is om te bevatten. Al helemaal in de motorkoffers te vatten. Na een klein rondje en wat stokbroodjes en croissants verder slingeren we de motoren aan en gaan even tanken. Om daar de machines op de snelweg te gooien om naar huis te rijden. Binnendoor is met een rare kronkel, zelfs zonder dat zodanig op te geven. We gaan op snel. En op warm: want de bewolking is aan het optrekken, en de temperatuur loopt op. Beweging is dan wel zo fijn!
En zo gaan we via Lille, Brussel richting Antwerpen. Bij Kruibeke stoppen we voor een bakje, en sluiten de schadeposten af. Met nog één stopje bij Hank schudden we elkaar gedag, om niet lang daarna een eigen koers te varen en de fietsen thuis op de bok te zetten. Om niet lang daarna in de gewone routine te vallen? Met een biertje, want die mag wel geklonken worden na meer dan 3400 kilometers van deze gehele rondrit! En waar we binnenkort weer eens gezamenlijk met een pintje op terug gaan zien? Vast! Of we dan ook nog wat extra kiekjes hebben ontvangen van onze beste of minder goede kant..? Nee, vast niet!
Dag 8 – De grens bereikt!
In Montargis wordt de trend in Hotelkoffieland wel bevestigd: in bijna alle hotels waar we gelegen hebben staat hetzelfde masjien, met bonen. En waar een best bakje uit kan rollen. Behalve dan de cappuccino. Volgens de kenners althans. Met de koffie en broodjes in de mens kunnen de fietsen weer volgehangen worden voor een omtrekkende beweging rond Parijs. Met de afgegeven warmte hebben we daar met dit vervoersmiddel niks te zoeken. We zetten als eindpunt even onder Lille op, en gaan op pad via Nemours (even tanken), Melun, Meaux, Saint Quentin, Cambrai om in de buurt van Douai te belanden: Goyelles-Godaut. Met de ingelaste tussenstops voor een broodje en bennenstrekken zijn we er relatief vroeg. En zien dat dat relatief verkeerd uitpakt in deze drukke bende: het hotel heeft geen bar (meer), het naastgelegen restaurant staat de ketting op, het voorgestelde restaurant opent pas om 19.00 en de bar in de buurt is dicht… Dan maar terug en wachten tot het retaurant open gaat, die tijd kunnen we mooi opvullen met een herkansing vn de afrekening. Die na driedubbele uitwerking wel lukt: het grootste deel van de vakantie is over en weer betaald!
In het restaurant aangekomen is het eerste biertje een omtrekkende beweging om de Heineken en Afligem heen, en een wegtrekkende beweging van het bakkes na de eerste slok. Da's een aangelengd biertje? Met Gazeuse? Een tweede keus is snel gemaakt, net als de keus voor eten. Met dat op zak, en een 320 kilometers verder hebben we een mooie zonnige doorrijdag gehad, vlak onder de Belgische grens. En in de buurt van een Supermarkt van formaat. Da's dan weer voor morgen…
Dag 7 – Warme kilometers maken
De zon in Perigueux laat zich 's morgens al weer zien, en van de kore weersberichten zien we dat de oversteek westelijk van Parijs wel eens van plonsformaat kunnen worden. De andere kant lijkt droog te zijn en blijven: daar tekenen we voor! Een beetje trial and error qua afstand en reisduur, maar ook om een iets ander gebied te zien dan eerder, zet de vinger op Montargis. Een beste zit, maar we moeten nog wat meters maken willen we weer op tijd terug zijn in NL zonder snelwegen.
De route die we voor ogen hebben lijkt redelijk recht, maar verrast ons op meerdere punten. Uit Perigueux raken we via de D9 op de N21, richting Limoges, waar we via de D2000 bovenlangs steken en we in Ambazac een tank- en koffiepauze inlassen. De temperaturen lopen ondertussen langzaam op, van de 18 bij aanvang naar 21 rond half twaalf. Poe hé!
We gaan verder over soms glooiende wegen, soms bochtige wegen, afwisselend akkerbouw of met koeien voorzien. Of bos. En hout, man, wat een hout! Via een Deviation komen we uit in La-Celle-Dunoise, waar een ogenschijnlijk klein eettentje zit. Tot we in de tuin zitten en de tent groter is dan op eerste oog. En de twee uitbaters zich de sloffen van het lijf stoffelen, van de ene tafel de ornamentjes naar andere tafel verhuizen, en gewoon een lekkere lunch serveren. Een warme, dt wordt nog wat met de rest van de warmte?
Vanaf de lunch volgen de de D951b om bij Pouligny-Saint-Martin de D940 op te pakken. Via Le Chatre en Chateau-sur-Cher gaat het over naar de D73, om iets verder op de kruising van de D2144 en D31 even halt te houden. Het is warm, brandend! De N241 wordt opgepakt die overgaat in de D940. Die kunnen we met twee extra afblaasstops blijven volgen tot Montargis. Wederom met mooi asfalt, al zijn de meeste bochten wel uit deze doorgaande wegen gehaald. Daarentegen hebben ze op diverse stekken twee rijstroken aangelegd. Wel zo handig: dat schiet op in het verkeer. En als de Gendarmerie je dan ook nog een handje helpt..? Mooi!
In Montargis is het even zoeken naar een slaapstek, maar is de eerste de beste raak. Al zit daar wel een kinkje in de kabel. Meerde kamer van Remco en Egbert: die was niet schoongemaakt. Dat is met een kleine vertraging opgelost, waarop we een terras kunnen gaan zoeken om een pintje te klinken en eens de schades te bekijken: daar kinkt nog wat op digitaal vlak. Dat pakken we na de biertjes wel weer op. Morgen! Eerst eten, biertje doen en genieten van de warme avond en succesvolle dag…
Dag 6 – Alles naar boven?
Een luxe ligging maakt ook een luxe ontbijt, van formaat. Naast de standaard ditjes en datjes in deegwaar, prijken ook scrammbled eggs, zalm, suacages en anders lekkers. Het advies van een dag eerder ter harte genomen wordt een English breakfast links gehouden, zoals het hoort. De rest daarentegen vind de weg naar de mens met trekkracht.
Met alles ingeleverd en de motoren weer opgeladen kunnen we een vervolgplan maken. Met een paar stops tussendoor, niet alleen om de mens te versterken, ook de motoren hebben wat onderhoud nodig en een drupje olie. We nemen als eindpunt Perigueux in gedachten en transporteren die door naar de Tomtom.
Zo rijden we een stukje naar boven, tot net voorbij Bayonne. Daar kan bij de Supermarchee wat inkopen gedaan worden en wat olie worden ingeslagen en aangevuld. Het wordt hier ook wel duidelijk dat het best wel eens een mooie dag kan gaan worden. Het is al knap aan de temperatuur hier!
We vervolgen de route langs de kust, langs Capbreton, Messanges, waar we in Leon een bakje doen. Het kustdeel wordt langszaam ingewisseld voor meer binnenroutes, de waterlinie is al even uit zicht. En de bossen waar we doorheen rijden maken het wel koeler, je ziet alleen door de bomen het bos niet meer. Of wat er achter ligt? De weg strekt zich regelmatig rechtdoor, met een enkele kronkel via Lit-et-Mixe, Esource, Commensaqc naar Pissos. Daar is het plan om een hapje te gaan doen, maar is de uitbater ook wat Pissos. Eten kan, wel binnen. En de buitenmens wil wel anders. Met een supermarktje om de hoek wordt dat het ook: stokbroodje ham/kaas. Met je Pissos!
Als de bossen overgaan in velden vol nieuw gras die in rolletjes afgevoerd worden, rollen we niet lang er na een wijgebied binnen: Bordeaux! En daar gaat de temperatuur nog een tandje omhoog en wordt regelmatig de 30 graden aangetikt. Niet zo erg als je rolt, de keren dat je een dorp inrolt gaat de broeikas aan. Het is warm! De wegen worden weer meer glooiend en met bochtjes voorzien, zo kom je ook weer aan wat stuurwerk toe. In de buurt van Cadillac wordt even halt gehouden om de eigen temperatuur wat meer onder controle te houden en wat vocht bij te vullen. En dat herhalen we nog maar eens op een klein uurtje afstand van het doel. Want het blijft warm!
In Perigueux is de eerste poging bij de Ibis minder geslaagd: complet. Met Booking ter hand liggen we een stukje verder met z'n vieren op 1 kamer. Dat voor weinig. Met eigen garage! Met als nadeel dat we niet echt in de scenerieke omgeving zitten en even moeten zoeken naar een open patron met biertjes. Die er is, en ons wat graag een paar koud-Belgische pintjes voorschrijft. En zijn luifeltje iets verder open draait: het begint namelijk even te regenen. Wat een geluk hebben we daar mee gehad tot op heden! Vast ter compensatie van Schotland..?
Een paar klinkend glazen verder en stukje lopen verder kunnen we bij Domino's op de (soms) gehandschoende vingers die een paar pizza's maken. En zo eten we knap laat, knap lekker! In het hotel aangekomen heeft de lobby nog wel een Leffe op het menu staan. En niet lang daarna is het welletjes geweest: de dag zit er op!
Dag 5 – Op naar de B, van..?
Met enige verbazing, of bewondering, worden we 's morgens weer onthaald door de Ruth van de Gites. We worden door haar een heel stuk beter in de watten gelegd bij het ontbijt, waar alles op en aan steekt wat je maar kunt wensen. Alleen English breakfast, dat kon niet volgens haar. De Franse ingredienten zijn niet van Engels maatstaven. Dit is ook goed te doen!
We hebben het idee dat het aan de kust vandaag wel eens het beste kan uitpakken. De Atlantische versie althans: da's wel een heel stuk rijden. Wat gisteren nog bij de na-borrel als een appeltje-peertje-uitje klonk, ziet er op de kaart wel wat indrukwekkender uit. We gaan het toch proberen!
We willen als eerste doel Lannemezan vastleggen, en Toulouse omzeilen. De Tomtom wordt met wat extra info uitgevoerd, en zo koersen we via de D151 we naar Roqueredonde en Camares naar Saint-Sarnin-Sur-Rance om een bakje te doen. Een Belgische uitbater maakt het bestellen makkelijker en een verhaal rijker. Het beeld wat even verderop staat is van een wilde jongen die in het bos gevonden was en door het dorp 'getemd' moest worden. Da's mislukt. Hij heeft wel wat sporen achtergelaten in de kledingkeuze van andere dorpelingen, of plaatsen waar zij ijzerwaren opbergen?
Na de koffie gaat de stoer verder richting Albi, Gaillac om nabij Villebrumier meer zuidelijker te gaan rijden. We hebben ondertussen mooie stkken slinger-asfalt gekregen die lekker opschieten, maar nog lekkerder sturen! Via Fronton en Bordeneuve wordt het steeds vlakker en rechtoe-rechtaan landschap. We rijden de D17 langs Grenade, L'isle-de-Laurdain en Boulogne-sur-Gesse om even een tussenstop in te lassen bij Gensac-de-Boulogne.
Daar wordt ook de nieuwe koers bepaald. Met een eerdere mis-gedachte kronkel in de route wordt die ook aangepast. Er mag dan wel een snelweg vanaf Lannemezan lopen, als we naar Biarritz willn worden we teruggestuurd naar boven. Euh? Is die snelweg echt zo langzaam? Ja dus: zo zouden we nog even 4 uur stuurwerk voor de boeg hebben. En dat hebben we dus niet! Via de péage is het nog 2 uur sturen, maar dan zitten we in Biarritz. En da's een mooi vooruitzicht. Dus: doen! Al werken de poortje niet echt mee, de tocht gaat via een tussenstopje als een speer via de snelweg. En zo komen we aan in een zonnig Biarritz. Dik in de twintig graden. En met een slaapplaats van formaat! Hadden we daar niet de dag eerder voor dezelfde prijs gelegen..? Ja, als geheel!
Een kleine looptocht door de stad brengt de B van Bier. Maar niet die van de M, van Mmmmjummy, maar van: waarom alleen maar Heineken alhier? Een terras verder is dat recept nog steeds hetzelfde. Maar met mosselen geserveerd! Missie geslaagd, we liggen, eten in de zon en hebben een goudgele dorstlesser. Lekker!
Dag 4 – De culinaire route?
Een wederom droge dag vang aan in Aurillac Na op de weg terug vna het rapido restaurant in een knappe plensbui te hebben gelopen is die ellende al weer weg. De lucht is weer blauw, de zon schijnt fier: we kunnen een lekker ontbijt tot ons nemen in het hotel en klaar maken om de fietsen weer om te hangen.
Tijdens het ontbijt wordt een deel van de route bekeken qua weer, nadien met de kaart ter hand meer detail aangebracht. We willen uit Aurillac naa Millau rijden, en daar de draad verder oppikken afhankelijk van het weer. Tomtom mg het vertellen, maar weet in zijn wilde verhaallijn een keur van kleine weggetjes te verstoppen, die op haar beurt weer vol van verstopt (Maar ook meer dan genoeg overduidelijk) grind ligt. Zo worden prachtige wegen afgeschud met stuiterversie van een metertje of anderhalf breed.
In Estaing gaan we een pauze inlassen, langs het water even de benen strekken. We rijden weer met opgedane wekheid verder langs Espalion, Onet-Le-Cahteau, Rodez en Saint-Leons tot we in Millau staan. Daar is het ook wel tijd voor lunch, en tijdens een broodje kan hte vervolg aangekaart worden. Iets met een beste zit? We willen wel naar boven, Florac aantikken, via le Vigan terug naar Lodeve. Dat moet te doen zijn? Maar eerst tanken! En even een bik werpen bij die machtige brug, al wordt het van een afstandje.
Aangezien Tomtom het aardig weet te af te wisselen zijn D-wegen wat drukjes in het verhaal. We rijden via La Cresse, Saint Pierre des Trinier via de D996 naar Florac. Daar doen we nog een bakje, en leggen een slaapplaats vast. Een iets afwijking van 14 kilometer, dat is geen probleem, toch? We vervolgen weer zuidelijk richting Saint-Laurent-de-Treves, Vebron, Gatuzieres, Revens en Nant. Met nog even een stopje tussendoor om al het binnendoor gestuiter plaats te geven: de dag en het grind hebben links en rechts toch wt tol geeist. En meer weg dan de gemiddelde motorrijder lief is… geglibber!
Als we uiteindelijk in le Caylar staan en de stek gevonden hebben blijkt dat we leuk liggen: een grote Gites, met een warm onthaal! En eentje die we in het Engels afkunnen, daar is de gastvrouw meer vertrouwd mee. Mooie tent, ruim opgezet, fraaie omgeving! Met nog een ontbijt er bij ingeregeld kunnen we het dorp in. Kijk maar op http://www.lecaylar.com/
Het aanraden van de Pizzaria houden we in het achterhoofd. We gaan eerst een paar biertjes doen in de plaatselijk kroeg annex lawaaiterras. Die Fransen kunnen knap druk-luidruchtig worden als ze zich niet aan inheems spul wagen. Niet ver naast de kroeg zit een eettent. Zodra we binnenlopen beginnen alle andere gasten wat te grinniken. De uitbaatster is drukdrukdruk van Frans formaat. We krijgen een tafel, een met de hand aan tafel bijgewerkte kaart, een woordje Engels (top) en een keuzemenu. En een biertje! Van dubieuze komaf? De salade staat rap op rafel, broer krijgt nog even sla-roer-instructie, en het vervolg van de maaltijd volgt rap. Maar de staat van de tent, bestek en glazen laat zien dat hier de tijd wel heeft stilgestaan. En de afwasser annex kok annex bediening annex manusje van alles wel een paar steekjes laat vallen. Terug in de Gites verteld de eignaar dat er wel meer steekjes gevallen zijn die toch al los zaten. Als we durven kunnen we het opzoeken op Tripadvisor. Durven we dat? Mmmm… Misschien nog maar even een stevige medicinale nabrander nemen om een en ander schoon te branden? Proost op een geslaagde dag!