Een dikbewolkt Chamonix maakt deel uit van de ochtend, al zegt het weer dat het droog zal blijven vandaag. Het ontbijt staat in schril contrast met de dag er voor, maar is goed en genoeg om de dag op gang te helpen. Een Engelsman vraagt of het onze fietsen zijn voor de deur. Ja, dat zijn ze. Dat is al een derde of vierde maal dat we er over worden aangesproken. De K1100 RS-en lijken een bijzonderheid te worden, en dat het twee identieke zijn al meer. In ons 'rondje' Alpen zijn we er geen eentje tegen gekomen. Wel de opvolger, of een paar LT's. 

Als we de motoren weer klaar zetten voor vertrek is het duidelijk dat er wel een buitje over geweest is, dikke druppels staan nog op de zadels. Of zou het vrieskou zijn? De nachten op deze hoogte zijn frisjes naar men zegt. We gaan vandaag een stuk naar boven cruisen, en rollen langzaam de bergen uit. Vanuit Chamonix pakken we de doorgaande weg richting Bonneville, en worden even op de peage gezet door werkzaamheden. Bij de eerste 'grenspost' rollen we die weer af, en gaan op de D1205 verder. In Thônex doen we een bakje, om het echte vakantiegevoel extra kracht bij te zetten: we kunnen weer rekenen in buitenlandse valuta! We rollen door Genève heen, richting Mies en steken bij Chavannes-de-Bogis een kronkelweg op naar Saint-Cergue. We volgen de N5 tot aan Vannoz, richting Andelot-en-Montagne. Daar gaan we de N83 verder omhoog, met regelmaat het gas er op als het kan om het grote vrachtverkeer of toeristensleurbakken voorbij te steken. Het is druk. En het is drukker met vakantiegangers ook lijkt het. We rijden langs Montfort tot aan Besançon, pakken een stukje N57 mee tot voorbij Vesoul, en belanden volgens plan in Épinal. 

met wat digihulp staan we snel bij een modern hotel, kunnen de fietsen de parkeergarage in, en de rijders zich even stallen onder een douche. Épinal maakte indruk tijdens het binnenrijden met een enorme begraafplaats vol met grote gedenkwerken. En oude gebouwen. We zitten iets te ver van het oude centrum om daar allemaal langs te lopen, dus snuiven we de cultuur maar op op een naderbij gelegen terras. Met een lokaal gebrouwen ongefilterd goedje. Wat goed smaakt en de bekroning is op deze dag! Om te eten moeten we een stukje verder, en daar worden we wederom getrakteerd met pizzeria's en kebabs…. Wat gaat er mis met de Franse keuken? OK, wij drinken er een biertje bij, maar met de lokale kookkunsten? Dat dus…

Het duurt even voordat de zon zichtbaar is nadat de wekker was gegaan in Le Freney-d'Oisans. Zou een bewolkt dagje gaan worden? Zodra we aan het ontbijt zitten weten we dat dat best meevalt. De uitbaters van de Auberge doen ook hier meer dan hun best, en pakken beter uit dan menig hotel! Aanrader aldus.

Met de koffie in de wakkere cellen en nieuwe energie worden de fietsen even nagezien. Olie vullen waar nodig, en water. Vooral mijn K1100 heeft een 'vluchtig' koelsysteem, waarbij op grotere hoogtes het aanwezige water wordt geloosd. En da's best warm aan de benen kan ik men verzekeren…

De tocht van vandaag is gepland richting Aosta, om daar de dag erna de Grote St. Bernard te doen. We gaan verder op pad op de D1091 om af te slaan de D526 op: die zal ons over de Col de la Croix de Fer voeren. Daarna gaan we richting de D80 die we van voor tot achter rijden. het begint als een mooie stuurweg en voert langs de meest prachtige gebieden. Het eind is wat minder qua asfalt, maar het percentage bochten is hoog te noemen! Na de D80 gaan we richting Moutiers om daaruit door te steken naar Bourg-St. Maurice via de N90,  en daar de kleine St. Bernard te rijden. Het asfalt aan de Italiaans kant is stukken beter uitgevoerd dan aan de Franse kant, wat een stuk fijner stuurt, ook al is het naar beneden. En als we dan langzaam beneden uitkomen is het warm in Italië. Erg warm… Met een tankstopje in Aosta worrdt het plan aangepakt om nog maar 'even' de grote St. Bernard ook te rijden, dan zijn we in ieder geval de hitte uit. En als we dan toch zin hebben gelijk door te steken naar Chamoinix? Tsja… Dat is nog maar tweeënhalf uur rijden, en het is pas 16:30. Waarom niet? 

Het asfalt van de Italiaanse kant van de grote is ook zwart, glad en prachtig sturen. Het uitzicht boven op de berg mooi, en de afdaling wat we gewend zijn: bijremmen is echt nodig op deze fietsen. Via Martigny steken we de N506 op richting Chamonix, nemen de Col de Forclaz en die van Mentet nog gewoon even mee. Als we dan rond 19:00 afstappen hebben we 387 kilometers gemaakt, voornamelijk in de bergen. En da's te voelen! Hotel is snel gevonden, een plaats om te eten ook. Met een gratuit biertje van de zaak is het een ouderwets geslaagde dag geweest. Veel meters, zo'n 17.700 meter de lucht in geweest, en goed gegeten en gedronken. Wat wil de mens nog meer..?

De ochtend is overwegend blauw in Menton, met een paar vlekjes die in de lucht hangen. De temperatuur is goed genoeg om rond 8-en buiten het ontbijt naar binnen te kachelen. Lekker petit, zoals het hoort! 

De gang van vandaag wordt tanken, en daarna doorsteken naar boven toe. De spullenboel staat al voor 9 uur op de motor, en de eerste druppels zweet dienen zich aan. Het is nu al heet! Dat beloofd weinig goeds voor de verse kledij die omgestoken is. Hooguit dat de vochtopvangende test ingestart kan worden. De stad door wurmen richting het tankstation zet dat gevoel kracht bij, binnenkant-pak wordt langzaam zompig. Druk, stoplichten, gedoe, wegwerkzaamheden, opstopping: het schiet niet echt op om de gang er een beetje in te houden en de rijwind als koeling te gebruiken. Vanuit Menton pakken we de weg richting Nice, wat een prachtige blik op de kust geeft voor zowel de kustlijn als 'leuke' bootjes. Bij Saint-Lauren-du-Var steken we naar boven de bergen in. De M2205 slingert zo een tijdje door langs de Var richting Isola. Daar ligt een excht stukje stuurwerk te wachten: de Col de la Bonnette! Wat een machtige berg is dat, en dat vinden ook de K's. De 2800 hoge klim houden zij het niet droog, koelwater wordt er tijdens het rijden naar de steeds hogere gelegen weg uitgegooid. Op het hoogste punt (of hoogtepunt?) worden wat vergezichten geschoten, om daarna weer voorzichting naar beneden af te reizen richting Jausiers. Bij Jausiers gaan we de D900 op om een stukje te dubbelen, daar lijken we niet echt onderuit te komen. We draaien de D902 richting Guillestre op, en nemen zo de Col de Vars via de andere zijde. Dat is toch anders, maar niet minder prachtig!

Ook de Col D'Izoard nemen we nog een keer mee. En een kannetje thee als we de draaiers gehad hebben en even op de middenbok gaan. 

Bij Briançon steken we de D1091 op, die ons over Col de Lautaret langs richting La Grave brengt. We lopen richting einde van de dag, tijd om ergens de fiets op te bokken. Op de kruising Les 2 Alps en Huez gaan we nog even door, om te landen in Le Freney-d'Oisans. De Auberge stond nog niet op de lijst van rustplekken, en dat is bij deze stek een gemis geweest! De biertjes zijn lekker, het verrassingsmenu erg lekker en de gastvrijheid gewaardeerd! Een der waarden verteld dat het in het zuiden van het land nog warmer is: er woeden grote bosbranden daar.

Eebn laatste biertje sluit de dikke 300 kilometers van de dag af. Mooi geweest!

Het jeugdhotel voor ouderen serveert ook een makkelijk ontbijt, voedzaam en al, koffie incluis. Als we de rekening zien schrikken we er soortment van: zo goedkoop hebben we nog niet eerder gelegen en gegeten! De dag buiten staat al zonnig te wezen, we zetten de koers voort naar beneden toe, tenminste met twee dwarse stukken: eentje van de Tomtom die wederom de andere kant op wil, en eentje dwars door het landschap.

We rollen verder de Col de Cayolle af, de col de Saint Anna, richting Valberg en de Col de, jawel: Valberg. Daarna steken we door naar St.Martin-Vésubie, nemen de Col de la Courfole, Col Saint Martin, Col Saint Lian, Col de Turini, Col de la Orne. In Sospel doen we een bakje thee en praten we het plan even door. Want het is warm. Vies warm..! En het stuitert. Als een dolle! We besluiten door te rijden naar Menton, en daar vroeg te crashen, op te frissen en te gokken op een zee-hap! We rijden vanuit sospel naar Menton via de Col de Erc, Col de Castillon en als afmakertje de Col de Sebastien. Waar alleen de laatste niet zo'n stuiterweg is, maar de laatste knikken worden we via een omrijroute gestuurd. Het eigenlijke centrum is niks, waarna een eerste hotel opgezocht wordt in de Tomtom. Die is complet. Vol. Booking weet dar er dichtbij ook eentje te vinden is, betaalbaar en vrije kamers heeft! Al weet Tommie hem niet te traceren. Wel een ander. Die ook complet is. Bij de eerdere selectie weet Google het wel te vinden. En we liggen! Met de kust in zicht, krekels op krakélen en het verkeer op een malle mengeling van Frans en Italiaans.

Motoren hebben het warm gehad gezien de vochtplekken nabij de koelvoorraad. Niet zo gek… Op de kamer wordt het pak ontdaan en buiten gehangen, fris gedouched, de korte bende omgestoken en richting strand gelopen. Langs de boulevard is een levendigheid van belang, en ergens halfweg terug gaan we een biertje doen. Zo eentje van schrikbarende prijzen! Maar koud en lekker! En verdient! Met nog een biertje en pannetje mosselen kan de dag niet meer stuk. We hebben de volledige Tour de Grand Alpes gereden! Met uitzondering van de Col d'Iseran dan. Altijd leuk omn die dan nog een keer te doen op een later moment? 😉

's Nachts trekt er een aardig frontje over Beaufort, zo één waar je wakker van wordt en de ramen maar even dicht voor doet. Dat het midden in de nacht valt is tot daar aan toe, maar het zou wel fijn zijn als het 's morgens vertrokken zou zijn. Zou zijn. Fijn. Niet dus. Het meer is verdwenen onder een wolkendek (we zitten toch op een metertje of 1600 hoog) en de regen klettert met bakken naar beneden. Zo ver de satelliet-internet-verbinding het zonder regen toelaat laat buienradar zien dat de regen nog wel even aan zal houden. Dat wordt een regenpakkentest, de tweede dit jaar.

We gaan toch op pad, dus na het petit dejeunier kunnen we de schade overzien en de motoren weer van de bepakking voorzien. Minus de regenpakken, die zijn hard nodig.

Vanuit Beaufort ronden we Lac de Roselend en pakken daar ook de Col de Roselend mee. En een fotogeniek momentje, waarvan akte! In Bourg-St.Maurice tanken we en steken na een harde reset van Tom eerst een stukje terug de D925 op. De route is weer omgedraaid, en om nu nogmaals dat colletje te doen is ook zo wat. Dus snel omgekeerd om terug te rijden naar Bourg-St.Maurice en daar vandaan de Col d'Iseran te pakken. Ware het niet dat deze gesloten is… Jeetje! Dat wordt een omweg om weer op de juiste route te komen.

De richting wordt richting Moutiers ingezet, om daar wat meer stuurwerk er in te klappen. We beginnen met de Col de Madeleine, wat in het nat nog niet zo verkeerd rijdt. We kachelen door richtijn Turijn om er af te gaan voor de Col de Galibier en Col de Telegraph. Beide nat, koud, hoog en indrukwekkend. Met soms een vleugje mist. Dat brengt ons ook weer terug op de route van de Grand Alpes, als Tomtom er tenminste niet het zijne van denkt en maakt. In Briançon is het nog even de benen strekken en tijd om het regenpak op te bergen, er begint een meer dan voorzichtig zonnetje door te breken. 

We gaan weer op pad en steken de D902 op, en nemen de Col de la Isoard gevolgd door Col de Vars, wat een superstuurweg is! De K's laten zich er gewillig doorheen jagen. Een tankstopje tussendoor en we draaien de Col de Cayolle op. Wat een beste zit blijkt en we onderweg weinig hotels vinden. Ja, een die net doet alsof, dat telt niet. En zo maken we na deze Col en doortocht van het natuurpark kennis met het concept 'Refugee'. We liggen. Sober. En we eten. Niet geweldig. Maar wat een feest!

Er had nog wat extra regen de wereld natgehouden gedurende de nacht in Poligny, maar dat front lijkt overgetrokken te zijn. Op naar het ontbijt, die ouderwets Frans goed is. Stokbroodje, croissantje, jammetje, botertje. En een hele keur aan zoete zelfbakkers en kaasjes. En of het nu aan de kaasjes ligt of dat het 'gewoon' is in deze hoek: de tent zit vol vliegen, vliegen en vliegen. En er wordt eigenlijk niets aan gedaan om ze te stoppen, van het eten weg te houden. Gemeengoed of gemeen slecht?

We hebben nog wel een zitje voor de boeg, dus rond 9 uur lopen de oude Kaatjes weer fluitend richting eerste benzinestation. Vol op pad is wel zo handig. Uit Poligny gaan we de N5 volgen langs Champagnole, La Cure richting Gex. Hierbij nemen we de eerste Colletjes maar op de koop toe: Col de Savine en de la Faucile. En prachtig uitzicht op velden vol zonnenbloemen, heuvellandschappen en oude pracht en praal.

Uit Gex nemen we de D1005 om bij het meer van Geneve uit te komen en hierlangs door Geneve te rijden. Wat eerder te boek stond als een knappe vertraging lijkt nu mee te vallen. De D1005 voert verder langs wat kleinere dorpen om vlak voor het middaguur in Thonon les Bains te belanden. We hebben zo'n 2.5 uur gestuurd, het wordt wel tijd voor een bakje koffie! De lokale koffiebrander annex schaapschroeier heeft de keuze uit koffie mèt of zonder melk, maar pracht op kracht en smaak. Lekker!

Thonon is de start van waar we op pad zijn gegaan: de Route de Grand Alpes! En zo gaan we op pad. Verkeerd… Tomtom roept dat we de D1005 nog verder moeten volgen, maar die weet dan nog niet dat hij zijn kaart ondersteboven gevoerd heeft gekregen. Merde! Als we een redelijk stuk meer van Geneve verder gevolgd hebben en Tomtom weer op het juiste padje hebben geholpen door de route om te draaien, draaien we zelf ook om. Om uiteindelijk in Thonon even de motoren weer van nieuwe brandstof te voorzien en de mens ook wat te voeren.

Nu kunnen we echt aan het werk! De D902 kronkelen we richting Morzine en Les Gets, om bij Cluses over de Col de Colombière een bakje thee te doen, en daarna door te stomen naar La Clusaz. Daar nemen we de Col des Aravis om bij Notre-Dame-de-Bellecombe de D218b te volgen. De eigenlijke route wordt Beaufort omgegooid, en worden we de D70 opgezet met een Deviation. Uiteindelijk komen we weer op de route op de D925, om langs Lac de Roseland te rijden. Het is dan al 18.00 en het geplande doel van Bourg-St.Maurice ligt nog even weg. Tijdens het benen strekken langs dit Lac draaien we om: we zijn net langs een Bar/Hotel gereden, als die plek hebben is het einde dag! En dat is het! En dat is mooi, met 374 kilometers is het wel mooi gebleken voor de dag. Opfrissen, biertje doen en genieten van het suprise-menu. Dit one-size-fits all concept is goed te verteren: daar hoef je geen keus voor te maken. Deze dag is meer dan geslaagd!

De tour de Grand Alpes dtond al geruime tijd in de planning. Sterker nog: de eerste poging strandde in 2016 op dag één, vlak onder Nancy. Goed voorbereid staat het nogmaals op de agenda: een 'klein' rondje Alpen doen, met een nostalgisch karakter: die van De BMW K1100 RS! Want karakter heeft die fiets, de nostalgie zit in de berijders die een reeks aan mooie ritten er op heeft afgelegd.

Dat is wat dit tot een 'rondje' rijden maakt in kleine opzet: twee van geheelonthouders gaan op pad.

Dag één wordt kilometers maken, waar de angst dat er wel eens een zwarte zaterdag zou kunnen zijn roet in het eten kan gooien. Maar niets is minder waar! Geen zwarte zaterdag, en redelijk rustig op de wegen! We starten in Sleeuwijk, na een al een extra rondje voor één van de geheelonthouders, die even zijn sleutel vergeten was en nog heen en weer kon steken. Via Antwerpen en Brussel gaan we via Namen bij Arlon Luxemburg binnen, en steken we door Frankrijk in richting Metz. Wat korte stopjes en een tankpauze incluis om even te wennen aan het trillen van de K's en de benen te strekken. Bij Nancy gaan even de fout in voor een volgende tankstop, draaien wat extra rondjes op de carrefour, en gaan we van de grote wegen af. We komen uit op de N57 richting Epinal en Vesoul. Daar krijgen we een paar mooie doordraaiers mee, en niet lang daarna ook een regenbui. Een van het kaliber: pak aan!

De fietsen worden in Besançon op de middenbok gezet om het regenpak om te steken. Dat is wel even nodig, al droogt het weer snel op, en weer niet, en weer wel, en weer niet.

Uiteindelijk gaan we verder de N57 af, draaien de N83 op en rijden door tot Poligny. Op de afslag zit gelijk een hotel. Met plek! En een biertje, eten en ontbijt. Dat is het teken dat we liggen! Met zo'n 750 kilometers in/onder de benen: dat is lekker opschieten!

Het B&B begin is kleinmatig goed te noemen. Een laatste stevig ontbijt wordt weg gewerkt, die nodig zal zijn om het vijftal weer door het nogal natte land naar het zuidoosten te stuwen. We hebben nog een stevige rit voor de boeg voor we weer de boot op kunnen. We doen een rondje Perth en steken daarna de A912 op om zuidelijk te rijden. Met een extra draairondje om een tankstation te vinden kunnen we daarna een beetje gas geven en tussen de buien door rijden. We steken door op de A91 langs Kinross en steken by Queensferry het water over. De A720 onder Edinburgh is druk, de A68 wordt weer wat beter. In de buurt van Humbie doen we een bakje koffie en een 'koekje', die bakgasten kunnen er wat van. Met die stevige kost onder de leden zouden we nog maar 2 uurtjes hoeven sturen voordat we weer bij de Ferry staan. Bij Carfraemill steken we de A697 op langs Greenlaw en de grens over bij Coldstream. De buien zijn zo goed als we en de temperatuur loopt ook op: dat zijn goede tekenen! De A697 steekt een stuk door tot we bij de afslag komen op de A19. Nog maar een klein stukje en we staan voor de check-in. Ruim op tijd. En mooi droog!

Met het gebruikelijke wacht en check en wacht en duw en wacht-werk kunnen de fietsen de ferry op, en flink vastgesnoerd worden. Het dek staat vol met fietsen uit allerhande windstreken, het uitladen zal de zondag vast weer wat meer voeten in aarde hebben. 

We verzamelen op het 'Skydek' op de 11e verdieping en daar laten een paar Fosters zich very well tasting! Nu is het langzaam afkicken van de Schotse tradities. En tijdzone. Een paar klotsende bekers verder gaan de baquetjes onder het mes, en sneuvelen de ham en de kaas tussen de kaken. Een beetje vast voedsel in de man en we kunnen nog wel even een rondje boot doen. Om uiteindelijk in de pub het komen en gaan van volk te aanschouwen. En het verHollanderiseren van verEngelste Hollandse meedeiners aan te hore. Het is wel duidelijk in welke hoek de Hollanders zitten!

De klokken worden gelijk gezet en de tijd voor ontbijt om half 8 gepland. Het is mooi zo, tijd om alles op één oor te leggen… Schotland 2017 was in vele opzichten mooi. En nat! 

De regen valt nog met beste druppels naar beneden in Dingwall als we richting het ontbijt zwalken. Een deel van de andere Hollandse motorgroep zit er al, en de angst dat het oude gezegde 'Hollanders in het pand, geen brood meer in de mand' hier nu weer op gaat is er niet echt. Want met brood ontbijten is er in Schotland niet bij! Koffie? Ja. 5x full Scottish? Ja! Een stevige kost en een goed begin van de dag.

De motorpakken worden aangetrokken, en van een extra laag voorzien om de regen buiten het pak te houden. De Tomtoms worden op elkaar afgestemd: laten we eerst naar Elgin gaan, en daar vandaan verder kijken wat het brengt? Voornamelijk wat regen, maar ook een lekkere weg loopt er na het tankstopje richting Elgin. We kachelen een stukje over de A9 om net na Inverness de A96 langs Tornagrain en Nairn te rijden. In Elgin is het even zoeken naar een koffietent, die we uiteindelijk vinden in een grote Tesco. Ze hebben koffie en wat er bij: top!

Het weer blijft een beetje van het dreigende, en soms vallen er wat druppels, maar wat is het verder fijn sturen als we na de koffiestop naar beneden koersen. Vanaf Elgin pakken we de A941, die ons ook op een 'Whisky trail' zet. Die voert ons langs diverse stokerijen in Rothes, Aberlour en de 'hoofdstad' Dufftown. Er is een hoop op Whisky afgestemd, waaronder een toko die houten vaten piramide-hoog opgestapeld heeft staan. Alleen het veld met de scharrelvarkens kunnen we niet helemaal in het plaatje passen, hooguit linken aan de bacon?

De A941 loopt over in de B9002, en in de A97 richting Mossat en we gaan via de B972 naar Braemer. Via de A93 zakken verder zuid over de Devil's Elbow om in Blairgowrie nog even halt te houden voor een toastie zonder toast (en zonder chips in eerst waai-instantie) en een bakje.

Het laatste stuk richting Perth wordt weer drukker en vlak voor Perth breekt er toch weer een buitje uit. 4 van de 5 breekt dat weer op: zij hadden het regenpak al bij de laatste pauze aan de wilgen gehangen. Het is even zoeken naar de B&B Guest dinges die is geboekt, maar we staan er. Nat en wel! Het is snel uitpakken, opdrogen en door naar Perth.

In Perth is een hoop te doen, maar niet op het gewilde horecavlak. Na een rondje lopen komen we in een kroeg uit waar de sfeer goed en het bier koud is: een gouden combinatie om de glazen tegen elkander te beklinken en een proost op de mooie dag te doen. Top! De lokale aanhang van rockende zijde mengt zich nog even inn de discussie om een graantje mee te pikken, vooral van het gedistilleerde graangebied. Dat slaan we maar af en we gaan op pad om wat te eten. Ook dat komt helemaal goed, een paar burgers en dikke pasta verder komen op tafel. Samen met een driegehopt biertje die niet helemaal in de smaak valt. Gelukkig treffen we nog een kroegje op de weg terug om een onvervalst pintje te doen als afzakker. Mooi geweest zo, de dag is geslaagd!

Het hotel in Ullapool is best fors uitgevallen, niet alleen de lange gang naar de slaapstek laat dat zien, ook de eetzaal stroomt vol. In wederom een drukke bende krijgen we de mogelijkheid uit liflafjes en stevige kost. Dat laatste laat zich goed smaken, want er staat wel een stukje stuurwerk op het plan de kaartpagne. Tot we bij de fietsen aankomen… De nieuwe achterband heeft de geest gegeven. Dat zal vast de band niet zijn, maar wat anders. Een paar patroontjes perslucht en koude fikke later kunnen we naar het tankstation om er echt lucht in te zetten, en dan maar terug te koersen naar Inverness. Denken we. Na oppompen ontsnapt de lucht als een lekke jekko langs het ventiel. GRMBL! Dat wordt een alternatief bedenken om de fiets in Inverness te krijgen. Er wordt gebeld met BMW care dient, die de AA regelen. En die bevestigen er om half 12 te zijn. Als dat geregeld is kan de rest van de groep alvast een mooie route uitstippelen. We liggen vanavond in de buurt van Inverness, dus dat komt dan weer mooi uit!

Als de hulpdienst arriveert is het even wurmen om de fiets plus bepakking er op te krijgen. Goed vastgesnoerd gaat deze achter op de motorkar op pad, de motorist nu aan de linkerzijde van de weg op truckershoogte. De chauffeur Davie verteld links en recht wat over zijn ongeoefende fietstochten voor het goede doel, waaronder de North Coast 500 in 9 dagen. Zo dan!

De motorshop heeft al snel door dat het 'lek' veroorzaakt wordt het ventiel waar de luchtdruksensor aan steekt. Tsja… Hoe kan dat dan? Er lijken een paar pluimen van struisvogels net boven het maaiveld zichtbaar te worden. De sensor wordt verwijderd, een gewoon ventiel gemonteerd. Die fiets kan weer op pad! Een dag droog stuurwerk kwijt, samen met een pondje links en rechts. Een ervaring rijker, zeker als je de truckersgang en hun straatbeeld nu eens ziet.

In Dingwall staat het hotel klaar, de rest komt een uurtje later aan na een puik rondje van ruim 200 kilometer. Tijd om de zooi op de kamers te brengen en het stadje in te trekken. Kroeg 1 heeft nog net anderhalve pint bier staan, en vult de rest met flesjes aan. Kroeg 2 doet het net beter: proost! Eten wordt afhaal, afhaal of… Afhaal? Of chinees, deze keuze klinkt bekend en warm. Een goede Chinese maaltijd wordt genuttigd, de dag is afgerond!

In Fort William is het een drukte van belang, zo druk zelfs dat het vijftal met koffietrek nog geen plaats kan nemen in de eetzaal. In een wirwar van bediening krijgen we een korte wachttijd verder alsnog een plaatsje. En de vrije hand aan het lopende buffet waar een Schots ontbijt wacht op verorbering. Als er dan tenminste borden zijn, met de drukte lopen die ook hard kennelijk. Langs het buffet lopend van je diverse talen op, Duits, Italiaans, Amerikaans. Iets doen ze goed in Schotland, want het trekt genoeg publiek! Ook van geheel ander achtergrond, wat uit het praatje komt met de kapelaan die aan tafel schuift. Zijn beeld van Holland komt van Hansje Brinker, en zijn humor meer uit deze hoek. Water in wijn zat al in zijn vingers, whisky werd aan gewerkt. Top!

Na de schade te hebben voldaan en een experiment vastgetaped te hebben aan één van de fietsen gaan we op pad. Zonder regenpak, want het is een droge dag vandaag! En dan is het wel de moeite waard om Applecross door te kruisen.

De A82 wordt dit keer omgekeerd gereden, droog en mooi draaiend tussen het landschap door. Bij Invergarry draaien we links en komen we (weer) langs de Cluanie dam op de A87. Het mooie droge sturen is ondertussen weer verzand in regen. Dat was niet helemaal het plan, toch? Daarbij was het ook niet het plan dat de achterband van de ondertekende tot op de draad versleten is… Wat? Bij de Cluanie Inn het het wel even tijd om een bakje te doen en wat te eten. Er staat een kaartje op tafel die vraagt om wat te roepen over de service bij de toko. Die met de rare bestelmethode en de aanhoudende 'sorry hier' en 'sorry daar' wel open staat voor verbetering. Nogal. Een eerlijk antwoord doet ze vast geen goed! 

Er is ondertussen met WiFi bereik gezocht naar een bandenboer en die kunnen in Inverness nieuwe sloffen slaan onder de machine. Applecross wordt gelaten voor wat het is, het plan wordt aangepast. Als we rond 3 daar de machine op de bok zetten hebben ze een uurtje werk er aan. Nieuw rubber is even rustig aan doen, en met een wak in het vakantiebudget kunnen we weer op stap. Door naar Ullapool, daar liggen we de rest van de dag. Een oranje waarschuwingslicht wordt een rood bij de nieuwe slofmeester. De druk van de achterband lijkt terug te lopen. Wat? Een tankstop en een luchtpufje verder gaan we droog sturend verder. Mooi, dat rijd alweer een stuk aangenamer nu het weer opgeknapt is. Ergens op de A855 loopt de druk toch weer terug… Het is niet een dag die geheel gladjes verloopt, op het canvas van de oude band na dan. In Ullapool checken we in, wordt de band nog even een keer goed onder spanning gezet en terug gedacht aan de kapelaan eerder vandaag. Morgen opgelost? Of morgen terug naar Inverness? Nu maar rap een biertje doen. Op de goede afloop! En het samen uit, samen thuis gevoel wat de groep samenbrengt. En houdt!

Een looptochtje door Ullapool brengt ons in een vis restaurant, ook weer afgeladen. Jongens, het is een gewone woensdag!? Een paar pannetjes mosselen, fish and chips en potje vis verder kunnen we voldaan weer terug naar het hotel. Proost! Op naar de morgen.

De ochtend in Schotland lijkt bedriegelijk te zijn, waar het weerbeeld een stuk rustiger is dan wat de dag eerder heeft laten zien. De avond liet ergens wat zonnenstralen zien, zo ook de ochtend. Kan dat nu ook de rest van de dag misschien? Eerst het ontbijt maar eens gaan doen! Als we via een eerste eetruimte met mager aanbod in de tweede belanden, krijgen we daar de ontbijtkaart voorgeschoteld. Ontbijtkaart? Ja! Naast de koude gezonde in de yoghurt liflafjes staat daar ook de volle mep Scottish breakfast op. Of een roereitje met zalm. Of meer van dat stevige opstartspul! De avond lijkt alleen een beetje een tolweg geworden te zijn voor een van de medeonthouders, die de Scottishe stevige bodem maar even overslaat. Jeetje?

Het ontbijt zet in ieder geval wat meer gang in de zaak, de motoren worden weer ingeruimd en de rekening vereffend bij de Old Inn. Waar nog even wat anders op de kaart gezet wordt, in de vorm van een verkeerde afslag. Of nog een verkeerde tijdzone? Of verkeerde dag waar de badkamer op een ander deel van de gang zich bevond? Welke aanwijzing het ook was, de ontvangende partij was lichtelijk 'not amused'. 

Rap de vizieren dicht dan, en gaan! Voor de zekerheid de regenpakken maar aan, want het plan is om richting Isle of Skye te gaan waar we nog wel eens een tipje van een regenfront aan kunnen tikken. Dit deel van het land heeft de beste vooruitzichten. En vast ook de vergezichten die het land zo fenomenaal maakt!

Nou ja, laten we zeggen dat van het eerste half uur niks anders gezegd kan worden dan mooi! Perfect! Top! Lekker! Prachtig. Ow ja: en droog… Want daarna begint het gedruppel toch wederom weer. Om over te gaan in regen. Veel regen… Alweer!

Vanuit Gairloch steken we richting Kerrysdale, en trekken meer het binnenland in richting Slattadale, Talladale langs Loch Maree en Loch a' Croisg. Bij Achnasheen draaien we weer naar beneden om via meer waterrijke gebieden langs Attadale en Achmore uiteindelijk het 'vaste' land over te steken en te stoppen in Kyleakin. Om daar een bakje te doen in het plaatselijk hotel. Nat. En even nodig om op te drogen! De koffie is warm, het verhaal uit de receptioniste wat alarmerend: zij geeft aan dat het hotel al 4 jaar achter elkaar zo goed als vol zit over het gehele seizoen heen. Ah! Daar komt misschien het probleem van de beschikbare slaapstekken uit voort? Dat moet anders denken we. Tijdens de koffie leggen we gelijk wat hotels vast voor de komende dagen. Niet helemaal volgens het plan des uitgangspunt, maar wel zo veilig. De woensdag lijkt wel een droge dag te worden, dus proberen we de keuze van het hotel te koppelen aan Applecross en Loch Ness, de dag erna is er nog wel wat ander mooi stuurwerk te beleven. Mits droger dan vandaag!

Het huidige plan van Isle of Skye wordt ook van de kaart gehaald. We gaan richting Fort William. Daar liggen op zeker, en is nog wel even sturen. Regen, regen en regen vertroebleerd het uitzicht nogal op de machtige watervallen die van de berg afrollen. Of de mooie lappendeken van het land. Jammer… Maar het is niet anders!

Fort William wordt bereikt, de kamers moeten non ingericht worden, dus de bende gaat uitgeteld opdrogen in de lobby. Als de kamer zover is gaat de kachel op heet en het natte goed op drogen. Dat is nodig!

We komen nog even samen om de afgelopen dagen glad te trekken op pondjes en euro-gebied, en het moment voordat het eerste biertje op is, is daar het meeste geschikt voor. Als je niet je biertje eerder omlegt althans.

Dat ook dit hotel afgeladen zit is tijdens het eten wel duidelijk. Inclusief de buslading Chinees en allerhande ander volk zit het vol hier. Mudje! Eten is goed, biertjes zijn Australisch verfrissend en de avond is goed zo. Proost! Op naar de droge dag!

Als de wekker klinkt lijkt de dag er aardig vanaf te stralen. Vol goede moed wordt er richting de eetzaal bewogen en het buffet van links naar rechts uitgeschept. Een volledig Scottish Breakfast staat te wachten op consumptie, inclusief de zwarte onderzetters. de koffie is acceptabel genoeg voor een tweede pot, en dat zet de bodem weer voor wat actie.

Als de eerste tassen buiten in de koffers belanden begint het gedruppel al, de zon heeft plaats gemaakt voor een beetje vocht. Nu zijn we de lastigste niet, dus gaat de extra laag aan om de regen buite te houden. De tocht zal verder langs de North Coast 500 gaan voeren, vanuit Wick verder naar boven langs John O'Goats, waarna we richting het westen langs de kust rijden. De Tomtom is het er in het begin niet helemaal mee eens, maar met wat handgrepen, sorteringen, omdraaien en die in de juiste volgorde te zetten, is de wijsgoeroe er weer helemaal bij. Dat klinkt beter dan de halve route 'Keer om' aan te moeten horen! We blijven de weg langs de kust volgen langs Dunnet en Thurso. Al is de regen van de dag er voor ingewisseld voor dikke vette lange overweldigende doorklotsende buien… Het landschap is mooi, maar de tijd om er naar te kijken niet helemaal daar. Dat is jammer, want er is genoeg te zien langs de kust en gericht op de binnenlanden. Als we in Bettyhill een tankstop doen in de plaatselijke drogist, supermarkt, postagentschap, tankstation, koffieshop en broodjeszaak kunnen we even op temperatuur komen met een sloot koffie. Van Betty? Het is in ieder geval warm! En drukjes in de toch wel krap bemeten zaak. We gaan weer goed gemutst en vooral ingepakt op pad om langs de kust verder te dobberen. We komen langs Tongue en draaien bij Eribol langs een prachtige baai. Denk ik. Want het beeld wordt nogal verstoord door druppels. Veel!

Bij Dunnet wordt de motor even op de zijstandaard gezet en de knuppel in het hoenderhok: wat doen we? Het is vervaarlijk vroeg om te stoppen, maar alles is ondertussen wel een beetje doorgesijpeld en het gevoel in de vingers komt alleen nog standje 2 terug.

Wat als we een stukje zuidelijker afzakkken, en eens in Aultbea gaan kijken? Historie daar leert dat het best toeven was! En als het pestweer blijft gaan we eerder op de bok. Deal? Nee: dat is te ver weg…. We gaan!

Het weer knapt soms wat op, en de wegen zijn soms zelfs droog! Niet in het begin als we langs Scourie en Unapool rijden. Ook niet zo langs Inchadamph. Of Ardmair. Maar in Ullapool is het weer beter! Beter!

We rijden verder via Leckmelm, in een slinger richting Dundonnel waarna we weer langs de kust prachtige vergezichten krijgen in het heuvelachtige landschap. Aultbea is een sof. Het Whiskyhotel is er nog wel. Maar dicht. De rest is vol. Ook niet verder is de tent vol. Alle Bed and Breakfasts ook. En zo zijn we al even aan het zoeken als we in Gairloch alsnog een stek vinden. De laatste kamers! Maar we liggen en kunnen de natte kladden aan haakjes hangen en de innerlijke mens benatten en opvullen. Een biertje is wel verdiend na de dag. En de Fish and Chips en doofstoofpotje ook. Die laten de 376 regenkilometers aardig wegvloeien.

Als de avond op de kamer wordt afgerond lijkt de vermoeidheid weer een paar klassiekers teweeg te brengen. Het is nog steeds licht (Zou dat op jullie kamer ook zo zijn verderop in de gang?) en de lach viert hoogtij. Alleen wat er allemaal nou toch voor klassiekers waren? Daar moet even over nagedacht worden. We zijn natuurlijk geen geheelonthouder on demand…

Na een toch wel puike avond en dito nachtrust die het herstel van de mens heeft gebracht, is het tijd om dat maal vijf aan de ontbijttafel te krijgen. Verspreid over drie kamers in de Schotse versie van Zimmer Frei komt de motor langzaam op gang. Aan de ontbijttafel wordt de eerste verkeerde afslag genomen: het is een Schots ontbijt! En zo staat de basis met een stevige hap voor de rest van de dag.

De zon laat zich al stevig zien, al wordt het weerbeeld op TV wel door wat frontjes onderbroken. En dat is maar mild gezegd, het nieuws wordt nogal overheerst door een aanslag in Londen… Daar is het weer in vergelijking peanuts mee.

Alles ingepakt en in de koffers en tanktassen weg gefrommeld is het tijd om de olie rond te pompen in de blokken. We gaan richting Inverness! Om daar de volgende route aan te pakken op een stukje kust!

Vanaf Saint Andrews, of Sint, of St. Of shhht, want ze maken er maar wat van, rijden we naar Dundee, om daar via de A90 richting Perth te koersen. De zon wordt al snel ingewisseld voor wat dreigementen en druppels, waarop de fiets aan de kant gezet worden in de buurt van Luncarty om een tweede regenlaagje aan te brengen: die is nodig!

Een koffiestop in het Ralia Cafe in Newtonmore laat een flinke plensbui zien. Niet alleen buiten, ook de grote koffies worden als een emmer ervaren. De bijgeserveerde muffin piekt een partijtje energie terug, genoeg om de gang er weer in te brengen. In pak. Dat is en blijft nodig vandaag… De A9 wordt verder gevolgd tot Inverness, waar tijdens een tankstop de route voor 'The North Coast 500' in de Tomtoms wordt geladen. Dat lijkt ons wel een aangenaam stukje rijden! Behalve het begin, als drie van de Tomtoms het niet zo eens zijn met de vierde en de weg terug willen gaan. Wat links en recht op eigen wijze wordt opgelost, maar nabij Windhill wordt opgelost. De route wordt linksom gevolgd, terwijl we rechtsom verwachten. Wat raar is, want alles is links hier. Een kleine correctie doet wat'ie moet doen: we willen aan de oostzijde van Schotland naar boven!

Zo blijven we de A9 volgen, steken we bij Culbokie een lange waterdoorsteek over en net na de Glenmorangie imkerhouders nogmaals. Ondertussen krijgen we met regelmaat een buitje over. En Flitspalen. En trajectcontroles. Je kunt wel zien waar het geld op verdient wordt?

De A9 voert ons verder langs de kust, om na Helmsdale als 'niet zo mooi meer' te bestempeld te krijgen volgens Michelin. Maar daar begint de stuurpret wel een beetje met leuke bochten en mooi asfalt! En steeds meer rust. Als we nog even de benen gestrekt hebben rollen we Wick binnen. Voor een Hotel houden we halt. En we liggen! Mooi!

Een rondje stad geeft een wat verlaten indruk, en de enige Fish 'n Chips toko sluit net de deuren als we een paar pintjes verder geproost hebben. We worden aangeraden om bij de buren te gaan eten, wat later blijkt dat wij van WC van de aanraders één van de uitbaters is van deze tent. Die doet in Pizza. En Curry! En die finalist bakt er zeker geen potje van. Een pittig geheel vindt zijn weg, zonder de gebruikelijke pintjes… Daar was geen vergunning voor? Okay, vooruit dan maar… Met een rietje graag!

We hobbelen terug na een lekkere maaltijd naar het hotel, doen nog wat voor de spoeling en zetten alles op de middenbok. Mooie dag met die 425 kilometers indrukken!