Poysdorf is een doe-het-zelf-plek bij uitstek. Als na de eerste ochtendrituelen in de nogal ruim bemeten kamer en dito badkamer achter de rug zijn, is het door naar het ontbijtbuffet. Daar is het nog rustig, zodat we daar langzaam kunnen wennen aan de allerhande zelfgebreide liflafjes voor op/bij de ontbijttijd. Een soort selfies, maar dan weer anders, worden belegd en opgeknauwd en weg gespoeld met een beetje koffie. Lekker!
De kamer wordt nog eens ontruimd, de motoren nogmaals bepakt. De uitbaatdame vraagt nog waar de tocht verder naartoe zal gaan. Naar Tsjechie? Nee, gekkie, daar zeker niet nimmer nooit weer! We gaan terug naar Wenen. Wien! Weg, eigenlijk…
Maar hoe? Aangezien we pad rond laat verwacht worden om de motoren op de trein te rollen hebben we nog gewoon een volle dag voor ons! Dat is mooi meegenomen. De richting wordt bepaald, laten we een paar stukken maar eens van een andere inval zien! Dus wordt Tomtom weer op de hoogtekoers gebracht en kunnen we gaan! Eerste eindpunt staat op de oude Tommetjes op Dürnkrut, die we na Hohenau (an der March) via de 49 aanvliegen. Daar rolt de nieuwe Tomtom gewoon door, aangezien die meer tussenpunten kan bevatten… Ho, hé nou! De oude Tommetjes zijn even van de kaart, tot de draad via de kruising van de 7 en de 40 weer wat richting gegeven kon worden. We koersen al een tijdje langs glooiende lijnen, die vol staan met windmolens. En een enkele druif. Hoe ze ooit in Poysdorf zoveel wijn kunnen maken zonder ranken? De koers voert ons verder richting Horn, om daar de benen eens flink te strekken. Langzaam wordt de mooie dag weer beter dan het absorbsievermogen van het pak. En het opnemend vermogen van het bedienend personeel ook? Al is dat maar voor even.
Vanuit Horn draaien we verder naar Zwettl, en hangen in die koers wat dreigende wolken. We gaan toch geen nat pak halen op de einddag? Jawel! Maar dan anders… Met een paar extra ommetjes rijden we tussen de buien door, met een enkel drupje. Na Zwettl gaat het geheel door naar beneden richting Pöggstall. En het enkele drupje buiten wordt langzaam straaltjes binnen. Het is warm! De meter geeft een kleine 30 graden aan. En dat samen met een zwart pak en dop op de kop? Ho, hé nou!
Vlak voor Melk tanken we de fietsen nog maar eens vol en strekken de benen. De warmte en dag zoveel op het zadel gaan ook een beetje hun tol eisen. Het laatste 'stukje' kunnen we ook gaan doen, via Böheimkirchen, Würmia en Sieghartskirchen. Om bij Riedersberg nog eens getrakteerd te worden op een paar hele fijne doordraaiers! Dan wordt het langzaam ook wel tijd om aan de innerlijke mens te gaan denken, en niet alleen qua vocht! Na wat zoekwerk voor een geschickte pleck komen we in de Tiroler Alm aan, randje Wenen. Het terras is niet vol, maar wordt wel ingenomen door twee zeer ingenomen persoonlijkheden. Als we onze laatste Snitzel als bestelling opgeven, arriveerd 'n taxi voor één van de heerschappen. Die prompt door de uitbater wordt gewaarschuwd dat de taxi er is. En deze slingermans is de poort nog niet uit, of is de taxi kwijt: "Wo ist mann den Taxi?!?" Pal voor je neus, Schnappsmans!
De Snitzel gaat met onschuldig vocht gepaard, de obst slaan we af. We moeten de fietsen nog veilig op de trein zetten! En voor daarna hebben we in de middag al wat vochtwinning gevonden.
Het laatste stukje stad is warm, druk en zoals elke stad: je hebt een diversiteit aan rare kwasten die je pad kruist. Het oplaadpunt voor de trein is snel gevonden, en we kunnen de fietsen en rust gunnen. Met of zonder verkeerd draaiend fannetje. En voordat we het weten mogen we al gaan opladen! En ook de trein is bijtijds aanwezig! En lijken de vastsjorrende manschappen kennis van zaken te hebben. Dat gaat allemaal van een leien dakje! In het eigen, minder druk bevolkte, compartiment werkt de airco nog niet. Snel gaan de spullen op plek bestemming, het motorpak uit, en klotsen drie biertjes tegen elkaar om het einde van de dag te beklinken. En als de koeling dan ook nog aangaat wordt de mens gekoeld, mede zijn tactisch geplaatste biertjes.
Verhalen worden nog even langs bochten, asfalt, grind en koni-veren gestuurd, een biertje open geritst, en gelachen. Het was een mooie vakantie!
Als dan de trein ook nog op tijd zijn reis inzet kunnen de luiken rustig dicht… Slapen! Tot een setje Polizei auf den Tur rammelt rond 1 uur 's nachts? Rare jongens daar, om met je zaklampje een aantal compartimenten in te turen (En een warme broeizweetdagbierwalm getrakteerd krijgen) om iets? Ja, om wat? Ach… We gaan naar huis!
Dag 8 – In de broei van ons leven!
Yes! Er steekt zelfs een ontbijt in deze supergoedkope rustplaats! Met een straf bakje afbijt en een murmelende bediendame. De eindafrekening is een lachertje, zo goedkoop hebben we lang niet gelegen. Met de spullen weer bijeengebonden en op de fiets geslingerd, is het vervolgplannen maken: waar gaat de tocht vandaag heen?
Vanuit Zwettl zetten we de Tomtom op Liebenau en Freistadt, om de eerste kilometers weer in de benen, heupen en banden te zwengelen. Daar in de oude stad aangekomen was het gelijk wel een mooie gelegenheid om nog een bakje koffie tot de manschappen te nemen. Met nog eentje om er zeker van te zijn dat de eerst net zo lekker smaakt en wakkerder maakt! De eerste meters smaken ook naar meer, dus laten we de banden op deels mooi, deels lapjeskat asfalt doorrollen naar Schrems. Die stek heeft ons eerder wel eens een mooie overnachting opgeleverd, laten we kijken of de herinnering ook nog aan de werkelijkheid strookt. Dus zetten we de stuurinrichting vanuit Freistadt naar Weitra en Gmünd, en doen een extra rondje Schrems. Want werkelijkheid en herinnering lijken na 12 jaar niet helemaal meer gelijk te zijn. De fietsen gaan op de bok, en het heerschap naar het terras van een lokaal hotel. Een lekkere Hamm-and-eggs verder (Wat eet jij? Hammandeggs!) is het wel aangevuld de trigger om verder te rollen via de '30', om Kautzen, Raabs an der Thaya richting Drosendorf Stadt te sturen. Een kleine tussenstop voor benzine of de kont te (ver-)lichten is er wel bij. Het wordt langzaam steeds warmer in deze hoek… Goed voor de druifjes, minder voor de sturende bende die langzaam de temperatuur onderpaks op voelt lopen.
Met de volgende tussenstop die in Retz staat gepland om het verloren vocht aan te vullen, wordt ook het plan aangevuld met de laatste meters van de dag. Het idee is om vanuit Retz lekker te slingeren naar het eindpunt Poysdorf. Tomtom 1 schiet ergens in de stress van die afstand en hitte, en zet zijn koers op maximaal snel. Wat op zich niet erg is, aangezien de temperatuur verder oploopt. Al slingerend komen we via de '45'en '46' in Poysdorf aan, en is het tijd om een slaapplek te vinden. In het eerste hotel worden we door verwezen naar een soort VV om de hoek. Wat meer een WWW lijkt, aangezien Poysdorf zich op de wijnkaart zet. In de WijnWijnWijnWinkels annex VVV worden we naar een Gasdthaus verwezen. Die heeft stek. Ruim zelfs! Mooi. We liggen. Nu de klamme lappen nog van het lijf, uitspoelen van het geheel en door naar een goede eetstek. Want na de warme dag is het goed toeven op een terras, met een biertje en Oostenrijkse keuken. En Oostenrijkse terugblik op aanspraak, prachtige vergezichten, ruines, en wat het landschap nog meer te bieden heeft.
Tijdens het teruglopen geeft een enkele wolk ver weg nog even helder thuis: het bliksemt aldaar! Terwijl we daar naar kijken valt een heldere ster horizontaal uiteen… Wat een wenselijk mooie dag wederom!
Dag 7 – De gangmakers zetten voort!
Het feest in Bischofhofen klinkt nog even door, maar wordt spoedig doorkruist door een snurk. De dag van afscheid en stevig doorkruisen van het land breekt op. 's Morgens maakt de wekker een einde aan de nacht, het is weer mooi geweest zo! Met een iets vertraagde gang richting ontbijtzaal (Om de dag van even eerder nog vast te nagelen in bits en bytes en foto's) kan het koffiepeil weer onder de vlotters gezet worden en de magen gevuld met broodjes en aanverwanten.
Er worden voorzichtig plannen gemaakt om een paar mooie doorsteken te maken. Het eerste plan wordt Tomtom gevoerd, die voorzichig wordt bekeken. Wat als we naar Bad Goisen binnendoor sturen, en het daar verder uitzoeken? Goed plan! Remco controleert het koelsysteem nog even vooraf, terwijl ondertussen een hele kudde dorpstedelingen voorbij trekken in een optocht van tromgeroffel en ander folklore. Als we nu weg zouden willen zou die overlevering wel een beetje in de weg zitten. Al is het wel een prachtig geheel om te zien.
De tocht zet in, en zo zetten we koers richting Bad Goisen, om daar tomtom het vervolg te laten bekijken. Het volgende plan wordt via Liezen naar Hieflau en Scheibbs te sturen. Met een stopje in Au en een lunchje in Liezen kan het vervolg mooi ingezet worden. Vanuit Scheibbs is het plan om nog maar eens wat meer kilometers te maken. Wat als we de fietsen via Persenbeug naar Leiben omhoog sturen naar Pögstall? Klinkt als een topidee. En gaan we door om de dag door en langs mooie vergezichten te sturen, bergketens worden ingewisseld voor lagere passen. Ondertussen pakken we de updates mee van Evert, die langzaam, maar meer dan bovengemiddeld gestaag koers lijkt te zetten naar Nederland.
Vanaf Pögstall wordt onze routekoerier nog eenmaal gevoerd met een laatste plan: Zwettl! Die helaas aan een afgesloten weg lijkt te liggen. Bummer! Een paar dikke druppels hebben zich ook gemeld en laten zicht nog een aantal keer zien vandaag. Een omrijroute wordt ingezet om de afgesloten 36 te omzeilen. En een paar buitjes en glibberwerg mee te pikken richting Zwettl. Als we daar uiteindelijk zijn aangeland heeft Evert zijn thuiskomst gemeld, en is het aan de rest om een hotel op te zoeken. Wat nog niet mee lijkt te vallen. Uiteindelijk worden we via een zimmer-nicht-so-frei doorverwezen naar een zimmer-frei-aber-geslohssen verwezen, die voor de kudde van 5 + 2 de tent toch wonderlijk open gooit. We liggen!
Met een beetje opfrissing om de hete dag wat af te schudden is het tijd om de stad in te trekken en een beetje vocht tot de motormens te nemen. En doe er wat te eten bij! Een wattus? Doe maar! Proost smakelijk!
Dag 6 – De driehoeksverhouding of 3-4-5 afsteek!?
Met twee fietsen in de poetsdoekenoplapmand is er nog wel wat te rochelen voordat we vandaag weer op pad kunnen vanuit Brunico. Maar eerst de belangrijke dingen: vier man in één kamer is het gericht oppoetsen van de man. De sequentiele schoonslag wordt voortgezet in een parallel ontbijt: eentje van een ruim gesorteerd en goed verzorgd! Daar kunnen dan ook de eerste ingevingen gedeeld worden hoe nu verder. Of de observaties van wat die Hollanders teweeg brengen in het pand. Het aloude broodjesmand wordt vervangen door de jus-voorraad.
Dan is het tijd de fietsen op te halen uit de parkeergarage en richting Bosch-center te rijden. Daar staat Evert's fiets al om als 'eerste werk' opgepakt te worden. Dan kunnen we gelijk de koelzaken van Remco's fiets ook aanpakken!
Daar aangekomen staat de Honda al buiten. Of nog? Of weer? de Yamaha wordt weer deels uitgekleed en een korte analyse gemaakt wat er is en aan gedaan kan worden. Kapjes kappen en draadjes volgen is het eerste deel. Stukje stroomdraad scoren en stekkertjes vermaken het tweede. En een sprongetje maken als het fannetje gaat draaien zodra deze aangesloten wordt op de accu is het derde deel! Dat werkt, nu nog de werking verwerken. Draadjes worden doorgevoerd, een USB ladertje gekanabaliseerd en zo kan de koeling handmatig worden aangezet. Knap McGyveriaans werk!
Everts fiets is ondertussen duidelijk dat die langer op zich laat wachten. Tot na de lunch nog wel… Het is er druk, bij die Boschmannen. Besloten wordt dat de drie rijdende mannen op pad gaan en de vierde over zijn schaapje waakt en na bericht van de reperatie weer aansluiting gaat zoeken. Da's het idee!
zo wordt er een koers gezet naar boven. Op het menu wordt de Grossglockner gezet. En een beetje verder klieren als dat haalbaar en mogelijk is! De gang wordt er ingebracht, en we gaan vanuit Brunico via Tobiach naar Lienz. Daar is het wel een goed moment om bij een drukke Italioostenrijkert koffiete doen. En gelijk ook maar een broodje, nu we toch zo laat zijn vertrokken? Na de pauze is het richting Heiligenblut, om een beste aftik te maken voor de tol/toegang van de Grossglockner. Wat een machtig bergje is dat weer! prachtig stuurwerk. Koude vergezichten, en diverse fotogenerieke momenten!
Langzaam stuiteren we de berg verder over om door te rijden naar Zell am See. Zell am See heeft een paar knap vertragende rotondes ingebouwd, die in een brandend zonnetje veelvuldig een handmatig fannetje laat draaien. Tijd om te tanken in dubbelslag: de motoren volgooien en een bakje iets doen kunnen gebruikt worden om te kijken hoe het met Evert's fiets is. Dat antwoord komt al snel: ze hebben meer praatjes dan handjes blijkt. Die staat nog op de middenbok… Grmbl!
Ons vervolgplan wordt gemaakt: laten we kijken of we vie Saalfelden binnendoor naar Bischofshofen kunnen sturen. Niet te ver, en niet te gek. Maar wat een prachtig stuk bochtenasfalt krijgen we voorgeschoteld! Dat is een beetje het stuurwerk van de dag! Met een mallootje links en recht daargelaten en vooral achtergelaten is het mooi tijd om in te checken in een kamer voor drie. Feest voor de deur, bier op het terras en een goed stuk eten er bij. Wat is er mis mee? Dat het met z'n drieeen wordt gedaan… Evert heeft zijn fiets opgehaald en laat weten dat hij naar Nederland stuurt. Tsja… zo wordt die drie-vier-vijf-steek een aftelling. Mmmm…!
Dag 5 – Ik pas voor hordesprongen!
De start in Tolmezzo is weer vanouds, al missen we de vijfde man. De plannen voor de dag staan al deels te broeien, het weer lijkt ook ons van dienste te zijn om de dag droog en wel door te komen. Eerst zal een ontbijt ons motorrijderend manschap voorzien van nieuwe krachten, de kaart geeft richting aan het vervolg. Wat als we Passo de Stella en Passo Pordoi gaan doen? Dan kunnen we ondertussen ook wel Sella Corse, Passo della Mauria en Passo di Falzarego in het geheel. Zo hebben we dus vanaf Tolmezzo richting Arabba gestuurd, al gaat er gaandestuurweg het één en ander mis. Na Passo Pordoi missen we Evert? Okay, wat nu?! Wij zitten op de weg naar Arabba, Evert niet: die stuurt richting na een velotonisch contact en een andere afslag richting Ortisei. Wij hebben nog een aantal stuurpasjes te gaan, dus zijn wat verlaat. Met een rondje rond de Sjonnie-kerk komen we alsnog samen, om koers te zetten naar een lunchhoek. Met al dat gedwaal en gestuur krijgt de motorrijder honger!
Het vervolg geeft ons een snelle doorsteek richting Chiusa en Bressanone. We gaan lekker door richting onze geplande eindstek Brunico, als vlak voor Vandoies we een motor missen. Of eigenlijk de tweede..? We gaan maar snel tanken bij de eerste beste stop. Ondertussen blijkt dat Evert is stilgevallen met een elektrisch probleem. Hugo gaat met een setje geleende startkabels terug naar de ongelukkige, terwijl Remco en Marco wachten bij de tankstelle. Die wordt uitgebreid met een bus vol pensionados die een tafel, en aantal flessen bubbels tevoorschijn trekken. Met enige aandacht wordt er naar de fietsen gekeken en een praatje gemaakt. Er wordt zelfs een eigenbaksel gedeeld! Met die in het kanaal wordt het wachten tot de andere geheelonthouders zich melden. En jawel! Het Japanse vernuft van Evert is weer lopend en komt op de plek tankbestemming uit. De tank wordt volgegooid en de accu met Duitse purrie verder voorzien. We gokken er op dat het machine het einddoel van Brunico wel zal/moeten halen. Dus met de hoop op snelle doorsteek zetten we weer koers. Om vlak voor Brunico nogmaals te crashen… Langzaam zien we het licht van Evert's fiets slinken tot de motor echt ophoudt. Tsja… En nou? Zekeringen worden getrokken om het elektrisch verbruik te minimaliseren, en het machine wordt aangedouwd. Zo raken we alsnog in Brunico! Met enige omzwerving van de één vinden we een hotel, en de ander een plek voor de reparatie. De motor van Evert wordt bij Bosch geparkeerd: die gaan hem de volgende dag fixen. De anderen gaan de motoren parkeren. In de overdekte P1 garage, die volgens mevrouw hotelier voor hotelgasten speciaal is ingericht in P1. Na vele omzwervingen en een tweede check blijkt P1 op twee plaatsen te zijn, en weinig met elkaar te maken te hebben. Handig? Nee, niet echt! Zeker niet als blijkt dat de fiets van Remco een koelingprobleem heeft? Not again!? Maar we hebben nu de juiste stek en kunnen de drie overgebleven fietsen daar stallen. Om niet lang erna een kamer voor vier te betrekken: die geeft de motormens onderdak voor de avond. Enigszins verlaat zetten zij na een opfrissing koers richting terras voor een een klinkend besluit. Een groot klein biertje wordt beklonken! Als volgt niet lang erna de mededeling dat de hut om 21.00 gaat sluiten. Huh? 21.00? Nieuw England? Waar moeten we dan eten? We worden gelukkig via terras twee doorgestuurd naar de Pizzeria die wel na negenen zaken wil doen. inclusief biertje. Lekker!
En zo hebben de vier geheelonthouders alsnog een geslaagde dag achter de rug, met een paar fikse stuurmomenten en een lekkere hap en slok op achter de kiezen. Morgen zien we wel weer hoe we het één, en vooral het ander gaan fixen!
Dag 4 – Vijf keer nat gaan, en vier gaan verder, nat…
Op de berg is het rustig wakker worden. Rustig regelmatig wakker worden, omdat er ergens een alarm in de herhaling door de nacht zich laat weerklinken. Na het laatste geplande alarm banen de heren een weg naar het ontbijtdeel van het Hotel. Daar is de bezetting ongeveer 100% Hollands motorend: we zijn de enige gasten. Voor het ontbijt, of zelfs de koffie, zijn de manschappen nog ietwat onberoerd, komt een mededeling die anderzijds wel beroerd: wegen gaan vandaag splitsen door omstandigheden…
Het ontbijt wordt toch iets anders genoten, en een eerste verrekenmoment vloeit over in een tweede herhalingsmoment als een vinkje op de juiste plek de schades over en weer juist laat zien. Als dat grotendeels glad is, worden de fietsen toch niet alleen opgeladen maar ook wat meer beladen beladen. Het weer wordt opgeduikeld als planbasis en twee gesplitste plannen gemaakt. Één voor een barre tocht ruim 1000 kilometer door een regenfront. De ander naar hopelijk het beste deel van de bergketens: waar het droog is. Starten… En gaan!
Vanuit Tams weg zetten we koers, waar al snel de groep uiteen valt en er vier doorkoersen naar Leoben (een andere), Gmünd en Spittal a.d. Drau. Ondertussen worden we een aantal keer halt gehouden omdat grote kranen diepe wakken in de weg aan het werken zijn, of een boompje aan het vellen langs de rijweg. En dat soort kiezels zie je liever niet op het steeds vochtiger wordend pad. Want echt droog houden we het niet helaas… Dus met een extra mantel der droogheid koersen we verder via Oberdrauburg naat Kötschach, om daar een koffie-eet-pauze in te lassen. Terwijl je dan bij het ruiken van de haardvuren langs de wegen op zo'n dag uitziet naar het knisperen van zo'n vuurtje… Een broodje versteviging met een bakje goede moed stuurt ons de Plöckenpass op, die ondertussen weer droog gevallen is. Met mooie korte en lange draaiers is het prachtvol sturen! Tot aan Italië, waar het regenwerk weer bakken doet vallen. En gladde wegen het mooie vervolg van de Pass een beetje afsnijdt. Rustig, maar gestaag komen we aan op de plek waar we maar beter kunnen crashen. Voor de nacht althans. Ook al is het veel te vroeg eigenlijk en een andere crash er wel in zou zitten, is de hotelier geen geheelonthouder. 20 minuten en een oh-ja momentje later staan ze er dan toch. 4 biertjes, en de hoop dat de 5e veilig en spoedig verderop ook gaat vloeien.
De verhalen komen ook weer op tafel, de gedachten zoeken de plaatjes er bij. En met een lichte trek die opdoemt, en een avondklok voor de kok die om 7 uur opwachting maakt is het nog even geduld. Het menu is geen menu, maar we kunnen bestellen. Wel met het verzoek om het eten direct af te rekenen, en de rest later? Ja ja, dat klinkt als geen eigen kok, maar afgehaald punt it? Met de telefoon nog aan zijn oor is de vraag of er nog salade bij de pizza moet. Nee joh, gekkie! Doe er maar een biertje of wijntje bij! En zo geschiedde. En zo was het na een goede hap tijd om het verlossende SMSje uit NL te krijgen: veilig. En wel. Wel heel erg nat!?
Dag 3 – Tamsweg? Het was minder tammetjes hier!
De wekker was niet echt nodig in Melk, met een enige drukte zijn de luiken al wat vaker open geweest en wordt de wekker onverricht ter zake gewoon uitgezet. Een fijn ontbijtje in de toch wel grote hut maakt zijn opwachting, net als een potje koffie. Of drie. Want die smaakt naar meer.
Als alles weer opgelapt, opgezadeld of anderzijds gedoneerd is kan de route-ding weer gevoerd worden met de vervolgslagen van de dag. Melk was een mooie uitvalbasis om een rondje te maken door wat fraaie bochtwerk, en dus de kaart erbij: Laten we via St. Pölten de '20' naar Mariazell afsteken! Wat gelijk een mooi tocht is, en de eerste stop voor koffie maakt. Een kleurrijke stad! En een warme. Het kwik, al is het digitaal, raakt voor 10 uur de 28 graden al aan. Het wordt er vast nog beter op! Na Mariazell steken we bij Gusswerk de '24' op, om daar slingerend via Wildalpen naar Hieflau te steken. Daar steken we na een stevig stukje lunch, waar een enkeling een volgende kerfje op de Wiener zet, weer terug naar Leoben via de '115', om daar de fietsen van wat nieuwe prik te voorzien. En de mens van water, die heeft ook heel wat vocht verloren onderweg.
In Leoben wordt ook het vervolg bekeken. Wat gaan we doen na de dag van morgen? Laten we dan althans die hoek opzoeken voor de middenbokopstelling. De weg vervolgt in mooi snelle strekken, die voor andere motorrijders als heule schnelle schtrecken worden betiteld, als ze ons voorbij komen klapperen, richting Judenburg en Murau. In Murau worden we even herrinerd aan wat we aan het doen zijn, en halen even een momentje de au er uit in een korte pauze. Het laatste beetje brengt on Tamsweg. En een hotel! We liggen, en dat is nogal royaal. Over 4 kamers verspreid kan een beetje geheelonthouder zijn ding doen. Maar niet voordat we het dorp/stad in gaan om een biertje te klinken bij de lokale ijsmaker. Die smakelijk vervolg krijgt, en verwondering uit laat spreken over de inhoud van het dorp. Met Harley klappende motorbende, en iemand die afgevoerd wordt in de ambulance. Waar de eerste niks mee van doen hadden, maar wel aangaf dat we beter niet bij die pizzeria konden gaan eten? Ook de aangesloten zijspanner lijkt wat anders te zijn dan gedacht. Een Zündapp? Ja ja! Een terras verder doen we wat te eten (en doe er wat te drinken bij), wat wederom de Oostenrijkse keuken op een voetstuk van bakwerk laat staan. Lekker! De onverstaanbare uitbatert gooit er nog een Schnappsje tegenaan van dass Hauss. Die laten we goed smaken. Tijd voor de hooizak!
Dag 2 – Een vorm van rühetag?
De trein is altijd al een hele beleving, zeker als deze te laat vertrekt. Slapen wordt met regelmaat onderbroken als de shudhouding de interne verstandhouding weer door elkander klotst. Met als gevolg druk op de kleppendeksels, of schuim achter het oogwit. De ochtend begint echt levendig te worden rond 8, al laat de coördinatie zien dat 'levendig' wat anders is als 'behendig'. Egbert zijn knie is met een verkeerde beweging (niet vragen wat die beweging opleverde!) in de degradatie geraakt. Ook andere kijken niet geheel fruitfris door de oogluiken. Dat was al eerder ook in de nacht, als Evert een klein verschuiving maakt in de slaapplaats. Na de GPS nogmaals vanaf de waterput opnieuw gecalibreerd te hebben komt hij weer in de juiste courgette terecht.
Het ontbijt doet een kleine opleving komen, net als de aankomsttijd: die is namelijk ook knap vertraagd. Als we dan nog even doorgeschud op plaats bestemming Wenen staan, kunnen we na een kortere wachttijd de motoren van de lange trein rollen. Rustig aan!
We gaan het station af om het drukke Wenen uit te rollen en dan maar eens een plan te maken, tijdens een eerste puaze, die voor de eerste echte dag wel het meest geschikt is. De kilometers zullen rustig opgevoerd worden gaande de week! Het plan is om deze dag iets anders te eindigen. Iets met Melk? Klinkt als een plan! En zo wordt Tomtom gevoerd met een route naar Horn en Krems, om daar nog maar eens langzaam een nieuwe bestemming in te voeren. En voeren is met die late start zowiezo een goed plan. Dus als eerste stevige lunch mogen 5 Wienertjes aangevoerd worden, die met smaak tot op het bot worden afgekloven. Daar leeft de motormens wel weer me op!
Binnendoor wordt onder een prachtige blauwe lucht koers gezet naar Eggendorf, Horn, om via de L57, L7026, L7085 en wat kleine doorvoeren in Melk uit te komen. Met een korte tussenstop om een hotel te zoeken koen we al snel uit op de stek voor de nacht. Daar word de bende snel van de fiets getrokken om de kamers op te zoeken. En voor de zekerheid ook een douche: de intensieve warme dag laat zijn (geur-)sporen achter.
Uiteindelijk zetten we de gang uit richting binnenplaats, om een mixed grill of Wiener sntizel weg te werken. De dag was meer dan mooi, de nachtrust meer dan welkom! Dus bijtijds sluiten de geheelonthouders af, met een kleine uitzondering. Maar goed, de weg loopt dezelfde kant op, en daar gaan we toch allemaal heen!
Melk is best mooi, en best groot. Dat nemen we dan maar mee als gegeven. De rest oordelen we wel voor als de leeftijd echt daar voor is, qua waar Melk nog meer voor staat..?
Vakantie 2016 – Dag 1 – De weg kwijt zijn in de trein!
Vakantie 2016 – Dag 1
Vrijdag de 20e, dat is het plan! Om dan rond half 11 in Nieuwendijk te verzamelen en langzaam aan warm te draaien richting Dusseldorf. Daar wacht de trein om ons verder europa door te stuwen, en wel meer in detail naar Oostenrijk! Wenen om mehr pünktlich te zijn.
De eerste groet en koffie zijn verwarmend, net als de allemachtig hete worstenbroodjes die Evert nog even voor de kilometervreters neer zet.
Aangezien we pas om 21.00 vertrekken in Dusseldorf gaan we niet als een recht streep over de snelwegen, maar binnendoor die kant op, om zo niet al te vroeg op de Bahnhof te staan. En daarmee voor een enkeling ook wat meer kilometers toe te voegen aan de oefenmeters.
Als eerst stop wordt Oudendijk aangedaan voor een korte uitzwaai, en vanaf daar gaan we richting Den Bosch om een beetje binnendoor naar Veghel te steken. We zitten constant tegen of in een miezerig buitje verscholen, wat de hoop op beter Oostenrijks weer alleen maar vergroot! Als we dan bij Arcen met het veer langs een andere smaakmaker fietsen verhoogd dat de feestvreugde nog meer. Niet veel na Arcen steken we de Duitse grens over, en tot onze verbazing is het weer daar direct stukken aangenamer: droog en een dunnere bewolking! Hoe ze het doen, doen ze het, maar die Deutsche Leute haben het besser fur elkaar!
Het stuk Duitsland door wisselt de fraaie smalle wegen met aan weerskanten hoge bomen in voor wat bredere wegen in dito format: mooi! Tot we steeds dichter bij Dusseldorf komen, en de bomen vervangen worden door stoplichten. Voornamelijk dat: stoplicht. Dat haalt de gang er knap uit en de broei er meer in.
Rond 16.00 zijn we op de laadplaats aanwezig. En dat is wat vroeg… Erg vroeg! Met een babbel hier, een boodschapje daar, de motor een tikje omhoog te zetten en vooral veel wachten wordt de tijd ingevuld. Tussentijds wordt een trein naar Italie geladen en stroomt het weer leeg. Meer wachten, en ondertussen: smachten. Want alles leuk en wel, we moeten nog even wachten! Na verloop van tijd komen er meer en meer motoren aan, en wat auto's die ook Wenen als eindbestemming hebben. We kunnen gaan laden! Motoren de trein op, wij de trein in. En ergens vanaf dat punt gaat het mis en staan we in een wak, of valkuil? Voor de zekerheid klotsen we proostend de eerste biertjes tegen elkander: proost jongens! De vertrektiijd van 21.00 wordt niet gehaald. Bij lange na niet zelfs! Al brengt dat verder weinig probleem, want de feestvreugde is er niet minder om. Maar het wordt wel erg laat zo voordat de beweging wordt ingezet en de luiken worden omgezet op sluitstand. Gelukkig was daar gin tonic voor nodig…
In mei, in mei… Wat was er ook weer in mei?
Zo'n week of 26 geleden, wat voor de meeste mensen wel als half jaar wordt opgevat en een reden kan zijn voor één of ander lustrum-ding of andersoorts feestje, klonken de klinkende glazen op die de nieuwe eindbestemming gekleunt werden. Oostenrijk! Ondertussen is het kritische kantelpunt ook wel voorbij gegaan van spoorbijstere treinvervoerders, en lijken zij waar te gaan maken waar wij naartoe willen sturen! Het eerste stuk met handen aan het motorstuur, het tweede deel in de hotseklotsklasse waar van sturing weinig sprake meer zal zijn.
En als dan op het kantelpunt van april en mei een paar geheelonthouders terug denken aan de beklonken zaak, komt ook de vraag op van iets van vignettes. En aangezien we geen geheelonthouders zijn reist er ook enige twijfel wie ook weer die vignettes zou gaan regelen. Evert? Nee. Egbert? Bellen! Met nummer vier en enige overredingskracht aan de lijn lijkt ook hij het niet geheel zeker, danwel met enige twijfel, die niet ontkent, en zeker hangende het onderzoek ook niet bevestigd kan worden. Die vignettes, dat gaan we regelen! Online. Makkie!
Met zo'n set geheelonthouders bij elkaar is het ook een warmdraaien op het groene boekje. Al snel rolt een "Ja, de jaren gaan wel tellen, maar we tellen gewoon niet mee!" uit de schuddebuikende mouw. Dat tellen we dan maar door de vingers, en zien we als passend geheel.
Over een kleine drie weken mogen we weer, dus het wordt weer eens tijd om te oefenen nu de hagel en sneeuw het voorjaar achter zich hebben gelaten. Of in ieder geval je accu opladen. Dat oefent ook al wat druk op, al zijn er accu's die zo hun eigen invulling geven aan capaciteit. Meer kappecitijd..?
Al met al kan het niet snel genoeg komen, die rondgang naar Oostenrijk. Want daar zijn we dubbel en dwars wel aan toe. Mit doppel frites. Oh ja, en doe er een schnitzel bij!