Maar die plannen, die kunnen we half november weer op tafel gooien! Als de gebruikelijke rijsttafel tenminste is weggewerkt! De vaste clan schuift aan, op volle sterkte en menigeen ook weer aangesterkt! Het zesde set wielen is vroegtijdig op de middenbok gezet, geen verrassingen in deze editie! Nog…?

En dat we er zin in hebben: ja! En dat sommigen er nog meer zin in hebben? Vast ook! Want met het uitzonderlijke jaar 2014 wat bijna achter de rug is heeft een proefrondje de lat weer op hoge bergen gelegd. Laat maar komen dat vroege voorjaar! Maar eerst de menukaarten, wegenkaarten en aankaarten! En doe er een biertje bij! Om het eind-goed-al-goed te beklinken!

Zo'n vakantie vlieg al om voor je er erg in hebt, maar ook als deze er dan echt op zit lijkt alles weer in een sneltreinvaart terug te zijn bij het oude. zo verlang je al snel weer naar een nieuwe ronde, dit keer met minder kansen? Als we terug zouden kijken op deze rare ronde dan springen er wel een aantal dingen echt uit. Dat de groep niet uit vijf man maar uit drie zou gaan bestaan hadden we niet op gehoopt en zeker niet op gerekend. Procentueel was de afname in de coupé misschien wel een fijne opsteker, toch is het niet wat we voor ogen hadden tijdens de eerste Chinese tafelgang: we gaan naar Spanje! 5x voor, met een vertraagde 5e ja althans. Een tweede ingelaste aandeelgeheelonthoudersvergadering vlak voor vertrek maakte van die eerste plannen een noodplan. Wat in het vat zit verzuurd niet, dus dat rondje Spanje is op sterk water gezet. Ik gok vat69. Dat is makkelijk te onthouden…

En zo was de groep van drie wel in om een rondje Alpen te pakken. Chamonix gonsde al wat heen en weer op de Chinese rijsttafel, en waarom niet?

Jammer dat die Alpen nog niet onder de indruk zijn van de global warming en er een aantal mooie passen nog niet open zijn. Wat als leermoment een fraaie website heeft opgeleverd om *vooraf* te kijken of de berg naar keuze ook toegangkelijk is. Zonder keitjes. Of sneeuw. Dat kan een berg verrassingen schelen en ook wat tunnelvisie om een omrijding te besparen.

Dit jaar was anderzijds ook wel erg enerverend met alles wat er omheen gebeurde. Falende ABS, falend koelsysteemventilator, falende accu, falende kofferhouder. En Vallende zaken niet te vergeten… Zo rij je jaren zonder noemenswaardige zaken, zo heb je maar twee dagen zonder rariteiten. Maar eind goed, al goed. Een mooi rondje  kan worden afgesloten en de boeken in gaan als weer een erg fraaie. Aan de kilometers of het aantal stuururen zal het niet liggen. Dat waren er weer meer dan genoeg. En met de vergezichten, bochten en alles wat veel induk gemaakt heeft komt het vast ook goed. Als het eigen geheugen er weer een mix van jaartallen van maakt, of het niet helder meer voor geest te halen is, kan de motorist altijd nog terug vallen op het digitale geheugen. Met dit keer ook een deel van de route op kaart er bij! En dat kwam goed uit nu het roze stiftje van Egbert na vele trouwe jaren was ingeruild voor een nieuwe. Soms moet je even dingen veranderen. maar niet te veel… Volgend jaar weer? Ja! Maar dan anders!

Het weer is weer aardig opgeknapt en lijkt weer een prachtiger dag in het verschiet te hebben. Met een simpel ontbijt, wat deels toegespitst is op de oudere medemens die voornamelijk het hotel behuisd: afgemaakt met een bakje appelmoes. Ook de croissant lijkt een zachtere variant, dat zal vast niet zonder reden zijn geweest? 

De fietsen staan al te wachten, tijd om op te laden en snel een tankstation op te zoeken om deze van nieuwe purrie te voorzien. De Tomtom weet er twee in het dorp van Lamalou-des-Bains te vinden. Die weg weer terug zien te vinden in de praktijk met de doorsteekjes en de verkapte wegen die niet in eerste opslag er zo uitzien valt niet mee. Eerste poging is dicht, de tweede een rondje vrijelijk rondstieren in het dorp is raak: volgooien die handel!

Daar wordt ook gelijk de route verder uitgestippeld: laten we nog een tikje sturen via de D908 richting Saint-pons-de-Thomière om daarna af te zakken via de D612. In Saint-Chinian doen we nog een paar voortreffelijke bakjes koffie na een paar voortreffelijk stukken asfalt en bochten! Het zonnetje brand al lekker en het besef dat we op de terugtocht zijn begint ook langzaam in te dalen. Bij Puisserguir slaan we de D16 op en worden op mooie vergezichten en vele wijnvelden getrakteerd. Ook staan er bij de dorpen gigantische Plantanen bij de in en/of uitgaande wegen, die de rijke historie van dit gebied laten zien. Op afstand staan grote landhuizen, ver vanaf de doorgaande weg met velden omringd. Nabij Cuxac-D'Aude hebben ze de plantanen anders aangepakt. Als een soort knotwilg is de hoofdstam laag gehouden, maar schieten er vele uitlopers meters de lucht in om langs het kanaal alsnog een indrukwekkend gezicht te bieden langs de D413. Als we de D13 volgen naar Narbonnen voor de laatste kilometers gaat het alsnog bijna mis als een tweetal auto's op een kruising naast elkaar staan te wachten om onze weg te kruissen als we allemaal voorbij zijn. Daar hoop je op, maar dit keer was mevrouw in de achterste auto, die rechtsaf wilde om met ons mee te rijden, de tel na twee kwijt. Of het geduld. Maar na de tweede man ging het gas er op om op een haar na de derde man te missen… En die moest echt op het gas om deze blinde molloot te missen…

Als we dan een paar minuten laten in Narbonne naast de weg van de ingang naar de Autozug stoppen moet Egbert even stoom afblazen. En zijn engeltjes tellen om te zien of er daar geen van gesneuveld is. Pfew!

We zijn ruim op tijd aangekomen en kunnen nog even lunchen en een paar boodschappen voor in de trein doen. Het aangepaste verkeersplan is nog niet in de tomtom verwerkt en na een paar omzwervingen kunnen we voor een terras parkeren: lunch!

Om daarna een supermarche te vinden is wat lastiger, maar op de locatie 'dichtbij' zetten we de fietsen op de stoep en gaan, geheel tegen de principes in, te voet op zoek naar de supermarkt. Broodje stok, hammetje en kaasje, wat water en wat te drinken, alsook een knabbel rijker moeten we daarna die nieuwe lading zoek zien te maken op motorfietsen. Gelukkig is het één en ander uitbreidbaar en kunnen we echt richting de trein, goed voorbereid en al!

Daar begint het wachten, en wachten. Doorrijden en melden, wachten om de trein op en wachten op het busvervoer naar het station. Met nog wat wachten om de coupé in te kunnen is de wachttijd voorbij. De motorpakken worden voor fris goed verwisseld, een biertje opengetrokken, foto's en herinneringen uitgewisseld en ja… worden we langzaam en schokkend (door de trein) gewezen op een einde van een mooie en geslaagde vakantie! In een heel bijzondere samenstelling en uitvoering dit jaar? Tsja…

Route dag 9: https://drive.google.com/file/d/0By8NbU-jURaIbVEta09FeU85TlE/edit?usp=sharing

Iets zit in het hotel niet helemaal goed, de lichten gaan met regelmaat iets minder fel branden om daarna op volle sterkte weer aan te slaan. Veel licht hebben we niet nodig om de luiken weer open te zetten, meer een sloot koffie en een lekker broodje. Daar wacht het eerste beest van de dag ons op: le of la chat ligt languit de krullen van Egbert's stoel te spinnen, en blijkt zijn plaats met haar en tand te verdedigen. Door gewoon te blijven liggen en de aanwezige lachende toeristen volledig te negeren. Na een korte stoelendans kan het ontbijt naar Franse maatstokken worden ingenomen en is het tijd om op pad te gaan. Het weer is opgeknapt, het onweer en de wind vetrokken. Dat laatste moesten wij ook maar weer eens doen.  Het idee is om het gebied waar we naast geparkeerd staan eens nader te bekijken en we zetten in op Florac. Daar mogen we vast weer een paar mooie bergen voorgeschoteld krijgen: nog een laatste dag lekker lang sturen is wel een mooi vooruitzicht!

De D907, D260 en D9 doen een aardig duit in het zakje. Mooi! Met nog een paar pittige bochten vlak voor Florac is een bakje koffie wel verdiend! Zeker als je in Florac in nauwe straatjes terecht komt met Amsterdamse taferelen qua verkeer: vol, druk, duwen en trekken. Maar wel vriendelijk. Dat deel hebben ze in Holland gelaten.

Dat er ondertussen ook nog offroad motoren door het dorp trekken lijkt ook het gewoonste van de wereld, deze mannen hebben haast en passen enkele nieuwe verkeersregels toe aan hun laars. Zij zijn verwikkeld in één of andere wedstrijd, dat maakt het verkeersbeeld nog drukker. 

We passen de route aan om nog een set Col's van de kaart in het geheugen te printen. Via Treves gaan we naar Le Vigan en laten ons door vele mooie, minder mooie, stuiterende, grindsporende en wat nog meer voor wegen leiden. De eerste wegen van de dag lieten een beeld zien van mooi, maar misschien best tricky: daar stonden her en der maar vooral veel tot heel veel remsporen op het asfalt die niet allemaal in baldadigheid eindigden. Deze wegen zijn meer een overhand in lappendeken. Rustig waar rustig moet zetten we voort over de D16 en de D996. In Meyrueis is het tijd voor de zijbok en een hapje eten. Onze motoren trekken de aandacht van een Zwitser op doortocht die zijn fiets er direct naast zet, en ook een terras verder gaat zitten.

Met een vochtaanvulling is de lunch lekker, maar we moeten nog verder! De D986 laat veel moois zien, maar links en recht ook veel gestuiter! En dat in combinatie met vocht maakt een kleine pauze noodzaak, mooi uitzicht op de koop toe! Na nog wat mooie wegen te hebben gehad zijn de eerste waarschuwingen voor de dag ook al geweest. Een paar ver op de verkeerde helft zwervende automobilisten maakten enig ingrijpen wel nodig. Die ruimte is er gelukkig vaak samen met de marge: wij zitten niet in een wedstrijd.

De D25 wordt vooraf gegaan door een paar hele fijn knikken maar gaat daarna over in recht. Weinig inspriratie gehad die wegenbouwer? Maar het einde is dan wel weer fijn, de doordraaiers zijn weer terug! We hebben ondertussen het einddoel ook wat aandgepast en menen de fietsen rond Bèdarieux te willen parkeren. De weg daarnaartoe is lang, waaierig en heel veel via kleine stuiter-grind-wegen. Vlak voor Bedarieux wordt een hotel digitaal opgezocht en zo wordt het doel bijgesteld: we gaan naar Lamalou-les-Bains. Daar hebben ze een hotel, en plek en verder zien we wel! Een hotel was snel gevonden een eetplek ook. Maar gezelligheid in dit dorp is in de verste verte niet trug te vinden! Bij de bediening althans, de oudere-generatie-met-gebreken die voornamelijk de bevolking vormt is meer dan vriendelijk. Of er een verhouding zit daartussen? Geen idee. Maar als je vroegtijdig overal uitgesard wordt en het horecadeel om 10 uur de deuren al sluit, tsja…

Al met al een mooie dag, dik 300 kilometers in de benen en zitvlees en een lege tank: laten we daar morgen ook maar eens wat aan doen. En vol met beesten! De kat van de ochtend is nog aangevuld met een brilslang die aan nieuwe meting toe was. En ook het hertje was weer vroegtijdig uitgeweken. Laten we het maar bij de kleine beestjes houden die op de kuip crashen! Het laatste stukje richting trein zonder uitdagingen graag!

Route dag 8: https://drive.google.com/file/d/0By8NbU-jURaIckN5dE9tT0tGWVk/edit?usp=sharing

Het onderkomen in Serres op de bovenste verdieping heeft voldoende ruimte in de breedte, in de hoogte gaan we gebukt onder de horizontale balken van het oude huis. Dit stuk vakwerk is nog op de oude Franse leest gemaakt: niet te hoog tillen, daar wordt je moe van! Omkleden in een deel van de kamer lukt alleen met de deur dicht zodat je net achter de deuropening je kan doorstrekken. Ook het toilet cormt een uitdaging qua ruimte, en de scheve douchedeur spreek ook boekdelen. Maar het was zeker een lekkere stek om te tukken!

De rust is nog niet bij iedereen ingedaald blijkt tijdens het ontbijt. De hotelliers doen iets met award-winning confiture, en promoten de potjes uiteraard op de ontbijttafel. Sterker: confiture is wat de pot-brood schaft! En OK: goei spul, maar te groot voor in de koffers… Het ontbijt geeft een deel van de burgers weer moed om op pad te gaan, tijd om de motoren uit hun kelder richting voordeur te ronken om de koffers er weer aan te plakken. Maar hela?! Egbert's fiets geen geen sjoege en lijkt een platte accu te hebben. Hoe kan dat? Sluiting, zekering, de fan stiekum aan de zwier gegaan? Ook hier is de hotellier weer één bonk behulpzaamheid, zelf in alle drukte die hij heeft met de Gendarmerie die een deur verder op onderzoek is voor een inbraak waar hij de beelden voor kan leveren. Met de auto naast de fiets en startkabels er aan wil de fiets wel weer aan de pruttel! Niet meer uitzetten het komende uur, opladen en gaan, met enige vertraging!

We besluiten een stukje naar boven te steken richting Lamastre om in dat gebied nog wat mooie bochten te vangen. En zo gaan we op pad en sturen over een paar fijne maar ook minder fijne wegen. Egbert haakt even af: hij heeft het gevoel alsof zijn fiets een lekke band heeft. Als we dan niet veel later bij een garage de spanning nakijken blijkt dat niet het geval te zijn: geen problemen. Met de band, met het asfalt meer eigenlijk: het blijkt een slipperig ondergrondje te zijn waar je in de droogte overheen glibbert. Rustig zetten we de koers voort met nog een kort stopje tussendoor om van het uitzicht te genieten. Als we dan rechtsaf richting Crest duiken Zet Tomtom een merkwaardig volgende zet op het displayL: over 8 kilometer de rotonde rondom nemen en terugrijden..? Erm… Waarom niet een 'Keer om alstublieft'? We nemen de instructie deels ten harte en plempen de motoren in de daarvoor bestemde parkeervakken: lunch! En koffie! En ontbijt voor een enkeling?

De hele weg had het al meer dan aardig gewaaid, zeg maar stevig gewaaid. maar op het terras zet die wind er nog een tikje bij en beginnen de eerste druppels zich ook aan te dienen. Mmm… Het zal toch geen regendag worden? Een buienradar laat zien dat onze eindbestemming wat rode vlekken laat zien. Lekker stuurwerk in natte condities is geen goed plan, dus bijstellen die handel! We lijken precies in een droge strook tussen twee hele natte te zitten. Afzakken richting Avignon is een optie om het grotendeels droog te houden, maar ja, wat moet je dan de vrijdag doen? Er dwars doorheen steken is ook een idee. We bekijken een aantal opties en zien dat de vrijdag in de regio boven Narbonne het weer het beste lijkt: dan steken we die kant maar op. beter nu nat dan morgen!

En zo wordt de koers verlegd richting Alès om daarna verder te zien. Onderweg druppelt het, regent het, druppelt het, en stort het… Dat is het moment om extra zeil in te zetten in de vorm van een regenpak. Die extra windvanger kan met die stevige wind wel. En zo stuiteren we nog een stukje binnendoor om nabij Alès voor een school een strekoefening te doen. Kinders voor de ramen door dat motorgeweld op de stoep, motorberijders uit de warmebroeipakken om even op temperatuur te komen. Als dan de parkeerplaats vol stroomt gaan wij ruimte maken om richting Anduze een laatste stop te doen. Nog even een tank-uitdaging in Alès en we kunnen in een redelijk droge setting de motoren voor de deur zetten van een heel ander hotel dan uitgedacht. Maar we zijn er! Plek OK, motoren op de bok, tijd voor een biertje en eten.

De naastgelegen uitbater heeft bier en lijkt ook een avondmaal te bieden. Lijkt, want later op de avond blijkt anders. Maar ook daar passen we weer een mouw aan en de taal van de bezorgpizza's is universeel! De lokalen aan de Ricard en pizza, wij aan de bier en pizza! Iedereen tevreden, iedereen lekker op dreef en iedereen moe… Mooie dag, goed gelukt! Op naar de volgende!

Route dag 7: https://drive.google.com/file/d/0By8NbU-jURaIdVJBeTFyUFA2X2c/edit?usp=sharing

Dat je je ontbijt in de Subway zou starten was een verrassing, wel een handige pief die hoteleigenaar. Met een simpel knoeiwerk-zonder-bord achter de kiezen gaan we vandaag voor de zekerheid de openstelling van de Col's online en vooraf checken: we leren snel natuurlijk! En bij deze is het vastgelegd in de spreuk 'Is de Col niet meer afgesloten, hoef je niet je dag te verkloten'. Via de ANWB vinden we een hele reeks met passen die al dan niet zijn opengesteld. Onze vervolgroute naar het zuiden heeft een paar gesloten er bij, dat is jammer. Het plan is om uit Albertville naar Gap af te reizen en er voor te zorgen dat we Grenoble missen. Zo gezegd, zo in de Tomtom gezet: dat we gaan!

We worden al heel snel op een paar hele mooie passen met hele fijne bochten getrakteerd, dat is waar we voor gekomen zijn! De D925, D69, D102 en D72 mogen de boeken in. Als we de D75 naar beneden doorzakken en de Col du Glandon willen nemen is deze dicht: die slaan we over en we rijden door richting de Col de la Croix de Fér. Ook daar is het een fijn stukje sturen en mogen we via de Pas de Confession richting Alp d'Huez. Daar willen we eigenlijk wel wat eten, wat niet mee gaat vallen. Daarnaast is de doorgaande route opgebroken. Na wat rond gereden te hebben worden we tijdens kort beraad van advies voorzien. In perfect Nederlands: wat een toeval! We worden door het oude dorp verwezen via hele kleine weggetjes en kunnen verder richting Alp d'Huez via de Pas de Confession. Boven op de berg is het tijd voor een fijn Franse lange boterham. Of we appeltaart blieven? Nee, merci bien.

De berg af is een lekkere zit met mooie doordraaiers, en ook deze berg mag op de lijst van erfgoed.

De D526 wordt erna ingezet richting Valbonnais, de vergezichten zijn mooi, maar de vooruitzichten wat dreigend met de dikke wolken en de enkele spetters die vallen. Als we dan de vallei een beetje uitdraaien en een strekpauze inlassen is die dreiging weer omgeslagen in hitte. De regen is weg, hoezéé!

Als we de N85 inzetten naar Gap schiet het lekker op. Die Napoleon hield kennelijk ook niet zo van dat getrut op zijn weg naar de kust? We pakken onderwijl nog gewoon de Col Bayard mee, al is het helaas onder aan de route voor Gap druk met vrachtwagens die de vele doordraaiende knikken met remlucht vertragen. Gap is druk… Gap is te vroeg… Dus Gap is exit! Daar worden de tanks afgetopt en is het plan om naar Serres te gaan en daar te crashen. Een Hotel in de buurt wordt opgesnort en koers gezet. Tot we in de buurt van dat Hotel zouden moeten zijn? Opgebroken weg, warm en onvindbaar rijden we langs een ander hotel wat er dicht uitziet. Grmbl! Buiten het dorp Veynes waar het hotel zich zou moeten bevinden wordt een alternatief bepaald. Tomtom weet niks in Serres. Mevrouw van de Aldi blijkt een meer bijgeschoold routinier: in Serres zit het Fifi hotel. Wat lijkt op wifi: we gaan die kant op! En zo is het 20 minuten later echt klaar voor de dag en staan we in Serres voor het hotel. Dat zoekwerk moet toch maar eens anders..?

En zo raken we in het dorp aan de Stella's en klinken op een erg geslaagde dag met een 7tal Col's verspreid over de 300 kilometer in de pocket! Proost! Gelukkig mogen er nog een aantal volgen, inclusief een lekker maal avec surprise en een glaasje van de zaak. Als we hier niet lekker op slapen?

Het ruime ontbijtaanbod in Chamonix die door een lekkere bak koffie wordt ondersteunt laat weinig ruimte over voor de planning van de dag. Het idee is om een aantal Col's te gaan slechten, waaronder de Grote en Kleine St. Bernard. Col de la Forclaz maakt daar vanzelf ook weer onderdeel van uit, zei het nu in de andere richting. Als richtpunt wordt Val D'isere in de route opgenomen, die op een mooie tijd zou worden aangedaan en dus ook Col de L'iseran meegenomen kan worden. De Grote hond een volledige aai over de bol geven was niet mogelijk, de Col zelf was dicht maar de tunnel halfweg open. Geen probleem!

Alles opgeladen en gecheckt is het terugkoersen Col de la Forclaz over, lekker sturen in de frisheid van de morgen. We steken direct door naar de Grote St. Bernard en ook die gaat grotendeels als verwacht. Helaas dat de tunnel een toltunnel is, maar dat is noodzakelijk om de berg over te komen. Na de tunnel is een welverdient bakkie aan de Italiaanse kant wel verdient, zelfs twee passeren de tafel! Eigenwijs als we zijn besluiten we toch nog maar eens te kijken hoe dicht dat dicht nu eigenlijk is, dus aan de andere kant van de berg sturen we de fietsen toch nog maar eens de weg richting de Col in. Een bord verteld een hele riedel dat het gesloten is, dus ja… 

Omgedraait en verder de weg ingezet richting Aosta, waar de Tomtom op weg naar de kleine St. Bernard veelvuldig blijft tetteren om links en rechts de doorgaande route af te gaan om over binnendoor draaiers te stuiteren. Dat hadden we al een stukje gedaan, leuk, maar niet noemenswaardig. Daarnaast kwam de melding er af te draaien op de Italiaans manier naar voren: wel nu! Nununu!!! Ja maar… Ik rij er net voorbij! Raar… 

Dat Italiaans krijgen we onderweg nog op een andere manier voorgeschoteld als een druktemaker wel toetert om er voorbij te willen op strekken waar dat niet mag/kan, maar dan niet inhaald. Druk gebarend dat we maar een stel aan de snelheid houdende horken zijn die hun plek op de weg niet kennen met die brommers zwaaien we even terug. Als het dan tijd voor pauze is nabij een rotonde waar wegwerkzaamheden zijn zien we nog meer Italiaans voor de dag. Gezellig om te zien, zo genietend van een foccaciaatje met tomaat en buffelkaas.

Bij de kleine St. bernard aangekomen blijkt deze toch dicht te zijn? Hee! Wat is er mis gegaan in de informatievoorziening, we dachten dat deze juist wel open was. Ook hier slaat de eigenwijsheid toe en helpt een stukje overlevering van de onthouders mee om toch de berg maar eens op te sturen. Het eerste stuk is een fijn stuk asfalt waar we goed mee uit de banden kunnen. Maar ook hier een bord dat de rest gesloten is… Maar eens kijken hoe gesloten? Nog geen drie bochten verder gaat op grote stukken het asfalt over in grind. Veel grind. Gelukkig niet in de vele tournates, maar genoeg om de gang er volledig uit te halen. Als we dan tussen de meters sneeuw doorrijden is het even een kort rustmomentje voor de toerist, maar we moeten door! Wat niet valt: de sneeuwmuren zijn niet het enige wat we tegenkomen: op dit deel liggen er ook nog plakkaten sneeuw op de weg. De Yamaha wordt een Neemaha op het tweede stukje en geeft aan niet verder te willen… Wat de poging te berg te slechten stopzet, helaas moeten we draaien en heul voorzichtig weer afzakken naar de voet. Jammer! 

Dat wil ook zeggen dat we een aardige uitdaging hebben voor de rest van de dag: deze doorsteek was zo'n beetje de enige richting zuid. Nu moeten we voor de goede orde en de dure optie de Mont Blanc tunnel door om niet al te veel tijd te verliezen of te ver om te rijden: omrijden kost gewoon een dag werk! De route wordt aangepast en om een beetje richtingsgevoel te houden wordt Albertville van de kaart geplukt. De tunnel is een vervelend stuk, maar wat er na de tunnel komt blijft toch lekker sturen! Zulke mooie bochten kom je op de Nederlands snelwegen niet tegen, dus! Met nog een tankstopje tussendoor komen we uiteindelijk in Albertville aan. Het eerste hotel waar we naartoe gewezen worden ligt er buiten, op een berg. Mooie stek, maar geen plek. De tweede is in het centrum maar schreeuwend duur… Op naar een derde die ons wel wil huisvesten, maar dan weer verspreid over drie kamers. De prijs wijkt dan niet al te veel af van de rest, dus: we liggen! Als dan alles in de kamer uitgepakt hangt uit te zweten en we een biertje willen inzetten blijken twee kamers niet op slot te willen. Merde! Meneer de hoteleigenaar is de beroerdste niet en wisselt na het controleren van de deuren wat Franse krachttermen ook nieuwe electronische sleutels uit. Dat wil zeggen dat we weer in mogen pakken en verkassen naar een nieuw onderkomen.

Als we dan eindelijk iets voor achten een eerste biertje mogen heffen is dat een welverdiende kroon op een mooie dag! Die hemelsbreed niet veel is opgeschoten, maar wel genoeg kilometers laat zien!

Route Dag 5: https://drive.google.com/file/d/0By8NbU-jURaIRDF4OVdYbjB0QnM/edit?usp=sharing

Hoe rustig wij het ook hadden geacht in het rustige dorpje hebben de Fransen wat met kerkklokken. En met falend sanitair? Wat een extra uitdaging met zich meebrengt als je de toch al niet ruim bemeten kamer met z'n drieeen mag delen. Wat dan wel de leer-curve van de mens laat zien als de eerste constateerd dat de tweede misschien beter zijn leatherman mee kan nemen en de derde ook dat advies laat voor wat het waard is…

Een simpel ontbijt met een stukje koffiedik kijken naderhand in de kom brengt de krachten weer terug om een nieuwe richting te kiezen. Pas bij het uislaan van de vooral hele brede kaart van Frankrijk komt er op de achterflap gewoon nog een heel stuk Frankrijk bij! Oei, dat is schrikken dat we nog wel een stukje stuurmanskuunst in het verschiet hebben liggen alleer we in Narbonne de fietsen ten leste male op de middenbok mogen zetten. Idee Chamonix wordt getoetst aan de haalbaarheid. En zowaar: bovenlangs lijkt het best wel eens een haalbare kaart te zijn met nog mooie dingen in het verschiet! Tomtom brengt niet al te veel kilometers in beeld maar wel een hoop tijd. Met wat tussenstops een mooie bijtijds? we zullen zien!

De rekening met de eigenaar van het drie eilandjeshotel is ook vereffend, waarom dan maar opladen en gaan? Bij de fietsen aangekomen is er toch een spatje regen gevallen, wat dan fijn is dat dit uitgesteld wordt tot de avonduren. 

Vanuit Chalezeule brengt de D9 een heel stuk zuidwaarts, langs Levier via de Zwitserse grens nabij Jounge richting Lausanne.In Cossonay is een bakje koffie en lunch wel welkom, al laat de bediening datzelfde niet blijken. Een broodje is er niet, de spagetti staat wel op de kaart maar krijgen we niet, dus uiteindelijk is het een plat broodje kaas met saus ons deel. Ook wel pizza genaamd, maar ja: het staat wel op de kaart en voor hetzelfde Zwitserse geld krijg je het niet?

He3t stuk langs het meer van Geneve is niet een heel erg feest met de drukte en stoplichten, maar uiteindelijk ontvouwt het zich wel tot een prachtig uitzicht over het meer met bergketens aan de ene kant, en wijnflanken aan de andere. Een strekpauze is dan ook een goed moment om dat in te laten werken: mooi hoor! En door!

Als na Montreux we afscheid nemen van het meer en de eerste sneeuw op de toppen zien, tenminste 1/3 van de bezetting, komt ook met regelmaat de grote St. Bernhard op de kaart voorbij. Mmm, die lonkt! Maar om de bergen in te gaan is een lading brandstof ook wel fijn. Rond Bex zetten we de fietsen aan het brandstofinfuus, zo kunnen we weer alle kanten op. Maar wat? Besloten wordt de route te voltooien naar Chamonix via de Col de la Forclaz. Waren we in Zwitserland al op prachtige strekken en bochten getrakteerd, dit deel doet dat nogmaals dunnetjes over!

in Chamonix aangekomen is het bedaanbod beperkt, een dejavuhotel heeft maar 1 kamer, en dat is te weinig. Een naastliggend hotel heeft er genoeg, al ligt dat waarschijnlijk aan de snelheid van het uitgeven er van: op een hele dag krijg je op dat tempo het hotel nooit vol! Maar we liggen! Met een uitstapje stad, een terrasje bier en een doorsteek naar binnen voor een hapje eten brengt een volwaardige eerste Alpendag ten eind! Yes! Morgen meer?

De route van dag 4: https://drive.google.com/file/d/0By8NbU-jURaIMmJJYkhYZDNQZ1k/edit?usp=sharing

Als om 7 uur de dag alweer aanvangt is het best vroeg voor een doorsnee doorstart. Maar een mini-brood ontbijt met een bakje koffie-gelijkend materiaal en een heule slechte imitatie van Michael Claqxson van de Hotellier begint de dag weer wat vast voet te krijgen.De motoren kunnen weer volgeladen worden en het plan om een dagje door de Vogezen te sturen kan ook wat meer vorm gegeven worden als de kaart er bij gepakt wordt.

Vanuit Plombières zullen we eerst richting Colmar sturen om naderhand af te zakken naar Belfort. Dat zou een mooi stukje worden die rond de middag weer een nieuwe richting zou kunnen krijgen. Zo gezegd en zo in de Tomtom geproggelt: we kunnen! Na de muffe bierrekening ook glad gemaakt te hebben zetten we de tocht in via D23 en D417, langs Gerardmer. Geef die Fransen een prachtig blauw-ogend water en er ontpopt een sportief volkje kennelijk? Het stadje is één en al sportiviteit: vele roeiers, hardloper, fietsers: alles is in beweging. Sportcentra en andere sportgelegenheden maken het af. Het is opvallend, maar ook een mooie afleiding van het andere natuurschoon! We vervolgen de D417 en komen uiteindelijk via een paar kronkels langs Turckheim in Colmar. Daar in een lokaal Thee/koffie/gok/wedren-huis een bakje koffie gedaan. De tocht gaat verder via D417 en via Munster-van-de-kazen steken we de D27 op. Op de kruising van de D430 en de D431 krijgen we één van de fraaiste uitzichten tussen twee bergflanken door op een achterliggende valei. Dit is een mooi beeld om vast te houden in de herinneringen…

Goed, waar hadden we ook weer over? Als boven op de berg in Markstein de lunch wilen doen blijkt de BMW zijn eigen toer te willen starten, en rolt van de standaard af. Is het zo'n dag? Nee toch?

Met hernieuwde energie is het laatste stuk naar Belfort aan de beurt. Daar nog een bakje doen en een nieuw eindpunt kiezen: we gokken op Pontarlier. Die gok gaat gaandeweg anders worden, zeker als we in het begin een drukte van belang de weg blokkeerd samen met een kudde volk en omleiding. De aankomsttijd van 18.00 wordt al een 18.45, en er moet nog een tankstopje gedaan worden ook. We worden over fijne wegen gejaagd waar veel D in zit maar weinig kaartgegevens voor naar boven komen. Als het tankstation zich nog niet aan wil dienen na de aangegeven kilometers is de eerste de beste dichtbij aan de beurt: L'isle sur le Doubs. als we hiervandaan door willen rijden naar Potarlier over de binnendoorwegen zijn we mintens nog 2.5 uur aan het sturen. Dat is wat veel… Dat binnendoor gedoe kost nogal wat tijd en de kilometers zijn wat aan de lange kant. Ligt vast aan al die bochten..? Na wat opties Tom voorgelegd te hebben is de laatste: Baumes-les-dames. Ook deze naam heeft een deel van de favoriete onderdelen van de vakantie? Tot je er dan bent een minuut of 40 later. Hotel 1 dicht op zondag, hotel 2 opgedoekt, hotel 3 opgedoekt, hotellier niet bestaand. Merde! En het is ondertussen 18.00 en warm. Nogmaals de koppen bij elkaar steken om een nieuw eindstation te kiezen werd door (wederom) de BMW verkeerd opgevat, die zijn bolle kop er ook bij steekt… Iets te dicht bij die van Remco… Wat voor vakantie draait dit op uit?

Laatste optie wordt een hotel rechtstreeks te zoeken. Op een kleine 30 kilometer en 40 minuten sturen zou er één zitten. En ja! Zowaar open en vriendelijkheid te top! De eigenaar is alleen, krijgt de kok niet te pakken, maar heeft het zo rustig dat hij het koken zelf wel ter hand wil nemen. En dat heeft hij aardig in de hand! met een paar lekkere biertje van de fles, een lekker maal met kaasplank en wijntje toe maakt deze dag tot een mooie! Op naar dag 4!

Soms bedenk je wel eens wat. Zoiets van we gaan in twee dagen naar Biaritz! En soms bedenk je dat die hele goede plannen best wel eens goed uit kunnen pakken mits de zaken lopen zoals ze horen te lopen. Nou ja: rijden! Of rollen… Als de dag in Charleville-Mezieres rond 7 aanvangt zijn er voorgaand al heel wat andere uren voorbij gegaan. Waarvan je bij één denk waarom de kerkklok toch meermalen 4 uur slaat verspreid over de nacht? 

Het petit dejeuner geeft de goede aanzet voor de dag. Vol frisse moed zadelen de heren de motoren weer op en kan er koers gezet worden naar 'het plan'. Wat inhoud dat we via Bar-le-Duc koers zetten naar MUlhouse. Iets wat best een goed plan lijkt, zij het dat de professie ook mee luisterd op de verkeerde momenten.

Als we na anderhalf uur diverse D-wegen worden over gejaagd, is het tijd om het enkele bakkie koffie aan te vullen met meer. Als wij weer koers willen zetten aan het vervolg van de route komt een Brits motorduo aan op dezelfde stek. Niet wetende dat we die nog vaker zouden treffen!

Met een fijne plens koffie in de mens kan het betere sturen weer beginnen.Zij het dat wederom een ABS foutje zijn licht laat schijnen… Na een rem/reset is dat ook weer opgelost.De Tomtom kronkelt fijn verder en maakt het onmogelijk om de kaart te volgen. De D6, D12 en D-weetikveel volgen elkaar rap op en brengen lange glooiende strekken mee, of fijne stuurbochten om de fiets doorheen te jagen. Tot het moment dat de rechterkoffer van Remco het genoeg vindt en zich al base-jumpend van de motorfiets springt… Na twee stuitertjes vindt de sluiting het ook mooi geweest wat resulteert een verspreiding van de inhoud. Merde! Gelukkig zijn ze erg behulpzaam in deze hoek en waren de mede weg gebruikers ook direct verkeer aan he regelen terwijl de spullen weer bijeen vergaard kon worden.

Nader onderzoek liet zien dat de ophanging van de koffer iets te veel ruimte laat zien, dus kans op herhaling! Daar moet dus wat aan gebeuren, en op een veilige stek wordt de koffer met een stukje gevonden vlaggentouw aan de motor bevestigd. Dat is ook weer opgelost!

De tijd vliegt daardoor wel, en zo is het na een klein uurtje sturen toch echt tijd om de honger wat te stillen. Wat aardig lukt als je een entrecote krijgt voorgeschoteld waar het bord een aangepaste grootte heeft om het baksel te kunnen dragen. Vol energie kan de tocht voortgezet worden. Langzaam aan krijgen de fietsen ook weer dorst, op de route van Tom zou een tankstation moeten zitten. Maar ja… In de buurt wil niet zeggen er langs? Enige aanpassing brengt ons bij een pomp en enige aanpassing aan het eindstation brengt ons naar Plombieres-les-Bains. Die anderhalf uur rijden klonk een stuk schappelijker dan de tweeeneenhalf naar Mulhouse…

Als we dan iets over half 6 in dit stukje vergane glorie landen is de zoektocht naar een hotel niet al te lastig. De uitbater is een grapjas die beter zijn tijd in de tap had kunnen steken. Al is hij wel reuze vriendelijk, zoals iedereen eigenlijk in deze hoek. Met uitzondering van de foeterende kok, die had zijn dag niet. Of zijn formaat niet mee?

Het eerste biertje bij het hotel brengt een snel besluit: we gaan de stad in om te eten! Een muffig schuimsel is niet waar we uren voor sturen. Het terras in de zon is beter toeven, al klinkt het accent naast ons wel verdacht Hollands..? Ach, zij gezellig aan de wandel, wij aan de toer! Met een lekkere forel die verdacht veel op zalm leek en een paar hoogblonde biertjes zit er weer een geslaagde dag op! Het bijtanken voor een volgende dag kan beginnen.

De eerste dag van de vakantie zit er op. En wat voor één? Naast alle aanloopperikelen, waar het loopdeel al heel erg raar in onze oren klinkt, krijgen we op de gehele dag ook een keur aan zaken voorgeschoteld die de wenkbrauwen doen fronsen. Een ABS die toch nog even laat weten dat die echt een belangrijk onderdeel van het systeem vormt, afgevallen lading in de vorm van een twee bij twee kussenfront op de snelweg, en dat ook twee keer, file waar het afvallige remsysteem een kokende ventilatie oproept, Tomtom die wegen vindt in een andere dimensie en zich na een automatische reboot weer op moeder aarde land, uiteraard ook een paar extra rondjes zoekzoek, maar klap op de vuurpijl is de toch wel erg grove straatschofterige vechtpartij die we onderweg terug naar het hotel op ons pad vinden tussen een set minder vriendelijk volk. In Eindhoven roepen ze er schande van, hier…? Malloten!

Zijn er dan ook nog leuke dingen geweest? Uiteraard! Na de koffie steken we met het huidige drietal door richting Brussel, om daarna Charleroi aan te houden via de binnendoorwegen.

Philipville wordt op de route geplaatst en we laten ons meevoeren linksom, rechtsom en troelala. Vanuit Charleroi is de volgende insteek richting Charleville-Mezieres, die we net over de Franse grens omgooien richting Fumay. De eerste tankstop had zich als als reserve opgesteld, in Fumay is het zoeken naar een tankstation. Niet dat ze er niet zijn, maar ja: kronkelwegen..? Na enige poging en hergroeperingen zit de fiets weer tot de nokjes vol en kunnen we binnendoor doorsteken naar Charleville-Mezieres. Wat ook nog een aardige en mooie zit blijkt! Als we dan ook nog snel raak hebben qua ligplek is het tijd voor een biertje, of twee, maar niet te veel: de motor van Egbert heeft nog enig onderzoek nodig… Waarvan akte: als Egbert toch wel langer wegblijft dan 'even een relais testen' en zijn halve fiets verspreid op straat ligt, komt de echte MacGyver in hem los. Ventilatiesysteem wordt nu geen automatisch maar een handbediende! Dus ook dat is weer opgelost met de middelen die we hebben. Als we dan laat in de hippe eetgelegenheid achter in de pluche zakken en nog een biertje doen is de dag wel compleet! En overcompleet met die malloten… Raar volk, die Fransen!

Sommige ideeen zijn best gaaf, maar als je als geheelonthouder op een terugpratende helm stuit moet je toch even gaan twijfelen aan jezelf voordat de anderen dat gaan doen?

http://tweakers.net/nieuws/93592/bedrijf-laat-motorhelm-met-geintegreerde-heads-up-display-testen.html