Er staat een lekker briesje aan het Gardameer, de zon doet ook wederom
erg zijn best om het tot een mooie dag te maken. We gaan het laatste
stukje doen, ongeveer 230 kilometer naar Alessandria. Dat steken we
binnendoor. Dus begint de tocht uit Desenzano del Garda op de
doorgaande wegen richting Montichiari om door te steken naar Ghedi en
Manérbio. We koersen verder met een tussenstopje koffie via Orzinuovi,
Crema en Pavia. Ook een tankpauze en wat te eten slaan we niet over,
of eigenlijk weer wel. De lunch was niet erg uitnodigend? Als we dan
langs Voghera stuiteren om het laatste stuk naar Alessandria in te
zetten weten we ook: hier hebben we niet veel aan gemist! Plat,
rechtoe-rechtaan, veel industrie en ook wat risotto-velden. Niet waar
we echt de pijlen op getrokken hadden!
Als dan in het laatste stukje nog wat echte bochten komen, anders dan
die ontelbare bochten van de meest vage rotrotondes die de weg in de
aanbieding had, zit het er zo goed als op.
Evert staat al te wachten in de brandende zon bij het platform.
Kaartjes er op, touwtjes er aan en dan kan er geladen worden. Dat neem
gelukkig weinig tijd in beslag, dus als we rond 14:30 al op de trein
staan en het vertrek pass om 17:41 is hebben we ook voldoende ruimte
om wat inkopen te doen voor de avond. Want er moet natuurlijk wel
gegeten worden. En iets van een klein drankje is ook niet vervelend?
Dat laatste was ook maar een goede gok: als er een koud biertje uit de
restauratie-wagen gescored wil worden blijkt deze voorraad al volledig
opgesoupeerd te zijn. Pffff…. Motorrijders! Het koele witbiertje is
niet je van het, het verzacht de pijnlijke hitte die heerst in de
trein: man, het is warm! En dat is het nog lang gebleven!
Volgend jaar weer?

De route voor dag 8 wordt door een aantal dingen bepaald. Een er van
is dat je niet al te ver van Alessandria uit wil komen om de laatste
paar uur van de donderdag rustig aan te komen. Evert heeft zijn zinnen
gezet op Venetië, het water kruipt kennelijk waar de motor niet kan
rijden. We gaan daarom richting Venetië om te zien!
De fiets van Egbert begint aan te geven dat een ton rijden best wel
wat moeite kost, en heeft ook moeite om alle 4 de stookkamers te
onderhouden. Met wat extra gas komt die toch bij. Het is wel even een
weetje!
Niet te lang zien, en redelijk afzien. We moeten weer een stuk naar
boven om bij venetië te komen, het eerste stuk door Bolonga om door te
steken naar Ferrara. Daar worden worden we getrakteerd op een
schitterende vestingstad met een gave vestingsmuur er om heen.
Daarvandaan is het nog verder binnendoor naar Cavárzere waar een
omleiding wordt ingezet. Uiteindelijk komen we weer op de route en via
Mira rijden we over de toegangsweg naar Venetië. Mooi uitzicht er op
ook. Maar geen mogelijkheid om echt de toerist uit te hangen. In
Venetië is het druk, de motorstalling net buiten de stad staat vol, er
is geen plek om hem ergens anders neer te zetten zonder dat deze
mirakuleus zou verdwijnen. De tijd is al aardig opgeschoten en de
lunch er bij ingeschoten. We staan even uit te puffen bij de ingang
van een parkeergarage en besluiten dat dit voor nu genoeg Venetië is.
Behalve Evert dan… Dit blijft. Goh?
Als dan de 4 andere geheelonthouders weer zwetend het pad kiezen met
doel Gardameer ligt er nog een beste tocht te wachten. We blijven
binnendoor rijden, en heel veel is er eigenlijk niet te te 'halen' in
het uitzicht-uitleen-centrum. Venetië gaat over in Padova, Monsélice,
Montegnana, Verona om bij Peschiera del Garda het einddoel vol in
zeezicht te brengen: het Gardameer!
Nog een paar kilometer doorknoeien brengt ons dik na 18.00 in
Desenzano del Garda: een prachtstek mits er een hotel beschikbaar is!
Enig zoekwerk levert ook een slaapplek op. En een plek waar we op het
terras met wat live-jazz een biertje kunnen wegspoelen. Eten kan ook:
dat doen we ook maar, zo'n lange reisdag met een dikke 400 kilometer
vergt energie. En vocht, als het grootste deel van de dag rond de 30'C
is geweest.
Terug op het terras speelt de muziek door en genieten van alles wat
langs paradeerd. Mooie mensen, prachtige auto's grote malloten: da's
ook waar we het voor doen!

Uit de kust wil niet zeggen uit de kunst. Tenminste, voor de koffie is
daf. De pot lauwe zwarte drab die ons wordt voorgeschoteld gaat na een
korte proefsessie resoluut terug. Wat een bocht! Om daarmee niet de
trend van de dag te laten zetten zadelen we uiteindelijk weer op na de
rekening met meneer de hotellier te hebben vereffend. Die ziet wel
handel in motorrijdende Hollanders! We krijgen wat kaartjes mee, nemen
een foto van onze 'Sjonnie' en staan versteld van de toeloop. Wat
komen ze nu eigenlijk bekijken en waarom ons uitzwaaien? Verwondering?
Zodra we het hotel passeren zwaaien ook onze (nieuwe) Belgische
vrienden ons uit en verder in het stadje wapperen ook de Zwitserse
dames ons nog even na. Altijd indrukwekkend 5 van die grote
motorfietsen zullen we maar zeggen!
De route zal een deel naar benenden lopen, om daarna toch echt in een
opgang naar boven te moeten worden omgezet om weer dichter bij
Alessandria uit te komen.
Uit Bellaria is het binnendoor via Santo Marino naar Pennabill. We
kruisen vlak langs San Marino en hadden nog een extra staatje toe
kunnen voegen aan de lijst. Met een koffiepauze achter de rug tikken
we Montalone aan, waar een heus parcour is uitgezet: er zal die dag
een race gehouden worden. Mooie weg, goed asfalt, en rete-veilig met
strobalen op het moment. We laten ons niet verleiden en kruisen gewoon
rustig verder de sp208 over. In Bibbiena wordt de koers naar boven en
een lunch bijgesteld, we willen vlak onder Belogne de dag afronden!
Over de schitterende sp556 en de 551 komen we langs San Piero a Sieve.
Hiervandaan volgen we de ss65 naar boven.
Op sommige stekken kan je prachtig uitkijken over bergen, die
aangeschakeld mee lijken te rijden. Het glooiende landschap vertaald
zich ook naar parchtig asfvalt en lekkere bochten. Soms met een extra
uitdaging in de weg verwerkt.
Na een korte pauwze gaan de laatste 25 kilometer ingezet worden. Doel
is Pianoro. Waarom? Omdat het kan. En of ze een hotel hebben zien we
dan wel. En die hebben ze! Kamers zijn niet je-van-het, de hotellier
is nog niet doorgrond. Maar dat komt gaandeweg de avond helemaal goed!
Met sommige frisse gezichten treffen we ons in de zon op het terras
bij ons hotel Bellevue, om met een biertje de eerste rekeningen te
vereffenen. Een app neemt de leuke rekenverdeelsom voor zijn rekening,
de eerste uitkomst is niet geheel volgens verwachting. Een vinkje
helpt: de schade lijkt enorm! Enorm mee te vallen dat is. Dat vieren
we dan ook met nog een biertje. De hotellier zet daar nog links en
recht een hapje bij, wat dan ook goed smaakt. En nodig is: de keuken
in Italie gaat pas rond 19:30 open. Het hotel ontpopt zich ook in een
goedlopend pizzarestaurant, veel mensen halen af of komen eten. Waarom
wij dan niet? Als we de hotellier dan ook vragen of we op het terras
kunnen eten zegt hij 'Nee! alles op, closed'. De man blijkt een
grapjas eerste klas. De bestelling wordt opgenomen, inclusief de
cinquecento birras. Die prompt worden beantwoord met truttige
glaasjes. Niet lang daarna volgt een prettige pizza met het verwachte
biertje als escort. Als de avond zich verder zet en het retaurant
leegloopt schuift de hotelman nog aan tafel om te verhalen over 250
Lamborghini's en Ferrari's die hier jaarlijk voorbij trekken in een
event. Hij grapt ook dat hij ons de kamers kado doet, als we de
drankrekening maar voldoen. Raar… Normaal zijn ze daar niet zo
uitbundig over? Met een laatste kleine biertje van het huis en een
afzakkertje verdiende verdiensten uit de eigen kist is het weer mooi
geweest… Mooie dag dag!

Elk dag opstarten is weer een feest voor de geheelonthouder. zeker een
reden tot een feestje, dat is aan het einde van de dag weer zeker. Het
ontbijt is een wat karig bijeenkost, zeker voor de nadruppelende
medemens. Een heel oud gezegde zei ooit eens "Met Hollanders in het
pand geen brood meer in de mand", dat lijkt ook nu weer.
een enkel bakje koffie, motoren en vol, een plan: we kunnen! Wel onder
een spaarzaam druppelend wolkendak… Evert heeft er voor zekerheid
toch maar een regenpakje voor aangeschaft. In het hotel was ook
naarstig gezocht waar we heen zouden kunnen om geen last van de regen
te krijgen. Dat is lastiger dan verwacht, en deze aanzet doet weinig
hoop geven?
De start uit Pavullo zetten we rustig in naar boven. De eerste wegen
worden weer snel paadjes, en dat is niet helemaal fijn sturen. Het
druppelen is over gegaan naar een enkel spatje, dus eigenlijk niet
dreigend en best warm! We rijden om Belogna heen richting Ferrara, om
er daar achter te komen dat we niet dit mooie vestingsstadje in mogen
op de motor. Twee wel, de rest wordt tegengehouden. Met wat gebel
wordt de groep weer bijeengebracht door Tomtom en is het tijd om een
lunch buiten het centrum te doen. Die met een markt wel heel druk was!
Uit Ferrara trekken we ovver de ss16 naar beneden met als hoofdkoers
Ravenne. Het weer blijft droog, en de wegen goed. Mooie vergezichten
blijven deze dag voorbij trekken. Tussen de bergen door is een
glooiend maar vooral afwisselend landschap te zien. Nabij de kust is
wordt een zijde van het beeld gevuld met heuvels en bergen die ver af
liggen, de andere zijden vaak door gekleurde plaatsen.
Ravenna is op de doorgaande wegen een eitje, daar staan we ook
bijtijds om een laatste slinger te geven aan de dag van vandaag. als
we dan toch zo dicht op de kust staan, moeten we ook echt op die kust
uitkomen, niet? Laatste punt is dan ook Bellaria! Met nu op links een
reusachtig reuzenrad wat zich aftekend tussen andere kermis attrakties
nabij Ravenna. Het rijdt lekker door, Bellaria blijkt ook een fijne
toeristen trekpleister te zijn: genoeg hotels! en zo treffen we er
eentje naast het strand, waar we vriendelijk ontvangen worden. En
vorstelijk: met een picolo glaasje van het huis! Nu nog opfrissen en
we kunnen de avond in als Fresh Prince of Bellaria!
Al gaat gaandeweg de avond de frisheid er een beetje af, worden
Belgische vriendschappen opgedaan, is er ruimte voor een gulle lach en
maken we zo weer een mooi eind aan een toch schitterende reisdag!

Met een zoet en uitgebreid ontbijt en goede koffie in de B&B achter de
kiezen kan alles weer afgerekend worden en is een bezoek aan Pisa de
eerstvolgende stop. Vanuuit Lucca zetten we de fietsen op de SS12 naar
Pisa waar we met een kleine omzwerving en een aantal rechte torens in
de buurt worden gezet van de wereldberoemde scheve toeren. We zijn
redelijk vroeg, maar de gezellige drukte van een uit de hand gelopen
attraktie zit er al goed in. Één onderdeel van die drukte is een
parkeerplek vinden voor de fietsen. de eerste stek werden we al snel
uitgefluiterd door een stel politiemannen, of het zouden ook zo maar
honden africhters geweest kunnen zijn.
Met nog een rondje stad ziet het ook zwart van de bril, horloge en
paraplu-verkopers… Een 'aardige' van hen weet wel waar we heen
kunnen en wijst vol vuur de plek aan. Niet dat we die zelf kunnen
missen, die handige vierkante delen op de grond waar links en rechts
al de befaamde scooters staan… Loopt uiteraard onze handelsman mee.
en blijft ook staan met zijn handeltje. De toegestoken knopen en
kralen blijken naar zijn mening niet helemaal toe-rijkend te zijn, en
het beteuterde klauwtje blijft open staan. Na toch duidelijk gemaakt
te hebben dat het al snel verdiend is om alleen 1x een vinger uit te
steken dringt de boodschap door en taait deze fijne gast af.
Op naar de toren dus! En dat'ie scheeft staat is niet te missen. Het
fotogenieke duw-foto-werk slaan we over, en met de relatieve rust op
het terras nabij is een bak koffie ook niet te versmaden. Al komt er
tijdens het plannen van de vervolgroute een onaangename bevestiging
van eerdere berichten: regen. Die dreiging was aangekondigd en nu ook
waarheid.
Omdat het maar ligt druppelt zetten we zonder troela-pak koers naar
boven. Plan is om de gehele ss12 op te stomen tot aan Pavullo nei
Frignano, om daar binnendoor verder naar oost te kruisen.
Helaas gaat het meer en meer druppelen, wordt ook links en rechts een
voerinkje bijgezet (wat voor de enkeling weer iets heel wat anders is
dan uitgezet) maar is het vervelend rijden in de regen. Glad en lekker
sturen gaan niet samen. We gaan gewoon verder opo pad, soms wat meer,
soms wat minder regen.
Tegenover de mooie oude brug van de Ponte Del Diavolo kunnen we een
broodje en wat vocht wegwerken, wat aangesterkt verder op pad. Na nog
een korte stop is het algehele gevoel om niet nog meer van die mooie
omgeving weg te geven aan glibberige bochten en grauwe omgeving. Het
niet lang daarna een beetje droger. Om uiteindelijk vlak voor Pavullo
nog een 5tal bochten droog gestuurd te hebben haalt de regen in
Pavullo on weer in als we staan te wachten of 1e hotel plek heeft.
Weer regen: goede keus. We zijn er relatief gevaarlijk vroeg, maar
gelukkig heeft men hier de handen vol aan de drukke pater, zodat de
bediening na het eerste biertje zoek is. Laten wij daarom eens zoek
maken in het stadje: daar zal vast wel wat te beleven zijn.
Op het winderige terras van Caffé Speranza wordt blaadje bier steevast
vergezeld met een plankje liflafjes. Een mooie balans ontstaat er
gaandeweg de avond, al is die frisse wind wel een reden om even naar
binnen te verkassen en de gezonde hollandse longen daar leeg te lachen
om de kommer en kwel die ons ten deel is gevallen. We treffen het in
ieder geval dat deze uitbater zijn voorraad op orde heeft. Als hij dan
ook nog de F1 opzet als zijn zaak wat leegjes wordt is er gelijk
binding. Net zo'n binding eigenlijk dat wij schijnen te hebben met
Duitsland? Nee, nee, nee… Holland ja. Maar we spreken het wel! Een
aangename afrekening in het horeca-circuit en we kunnen weer naar het
hotel. Een laatste beetje rust pakken. Meneer de pater is ook nog op,
al houden de soepstengels niet zijn oogleden omhoog. Tsja. Dat
voorbeeld moesten we maar eens overnemen. Geheelonthouden? Nee joh!
Slapen!

Met een stevig ontbijt en wat karige koffie (waarvan de Americano
versie verdacht veel leek op de Kroatische invulling van koffie) in
Sassuolo kunnen we op een nieuwe stuurdag aansturen. We gaan weer naar
benéé, richting La Spezia. Wel binnendoor en Tomtom masg de meest
kronkelige wegen er uit kiezen.
Het eerste deel vanaf Sassuolo loopt tot Puianello velkkeloos. Daar
was het orignele plan om de SS63 af te zakken, Tomtom heeft een beter
plan en jaag ons de binnenlanden in. Goed… Het eerste deel was niets
op aan te merken. Prachtige doordraaiers en mooie stukken asfalt, die
jammerlijk daarna overgaan in krakkelerige rijplaten met gaten en
scheuren, los grind en veel gehobbel. Dat mag wel anders… Via een
aantal uitstapjes is het via Currada weer terugsturen naar de SS63.
Boreto wordt aangetikt en bij Casina staan we weer op de rit. Een paar
lekkere tunnels later is het goed sturen en zakken we via Castonovo
ne'Monti af tot nabij de volgende doorsteek bij Fivizanno. Ondertussen
kunnen we de fietsen met service en al volgooien en kan een bakje
koffie of een verfrissing worden ingenomen. wel zo lekker, want het is
een best zit wat er nog erm… zit. Pisa is één van de ideeën die nog
schuin naar boven gehaald wordt om te gaan bekijken!
In Fivizanno mogen weer het terras verwarmen voor dat een lauwe
pizzapunt ons middagdeel wordt. Wel een welkome en smakelijke, al snap
je dan niet dat al dat drukke gedoe dan niet in de bediening is terug
te vinden. Wat wel opvalt is dat de jeugd hier de ouders het op
zaterdag ook minder moeilijk maken: gaan die gasten niet en masse naar
school hier? Goed bezig 😉 Misschien kunnen ze op zondag nog wat
cursus English geven?
Als we bij Casola in Lunigiana de S445 opdraaien zetten we de Tomtom
op het volgende punt: Fornoli. Dat is dan alleen als richting, de rest
zien we wel. De bedoeling was om dit via de snelste route te doen, het
geopperde idee om nog wat doordraaiers mee te pakken wordt niet geheel
verwelkomd. Behalve door Tomtom. Die draait snel weer van de 445 af en
zet ons binnendoor via Gramolazzo en weer terug de 445 op, om direct
er na weer via San Romano in Garfagnana terug te zetten op, jawel: de
445. Zo blijven we lekker aan het sturen, maar is ook een klein beetje
regen en regendreiging weer nabij… Het is ook drukkend heet te
noemen, pfew!
De korte pauwze (Die meer inzet rond die tijd) voor Fornoli wordt ook
gebruikt om de koers nogmaals bij te stellen naar Lucca. Dat is nog
maar 25 kilometer, al met al binnendoor toch nog dik een uur sturen!
En zo komen we in Lucca aan: een prachtige vestingstad! Al valt het
niet mee om aan een slaapplaats te komen. Het is een echte
toeristen-trekpleister, en de prijzen zijn ook 'aangenaam' te noemen
voor de lokale ondernemers.
we liggen uiteindelijk met een Bed en Breakfast bij 'Il Seminario' op
hoog niveau! Dan maar snel de stad in waar we ook alweer snel tegen
een tergkerend probleem aanlopen: meneer de uitbater 1 was na de
eerste persing door zijn bier heen. Tsja… Dan maar een stukje
cultuur snuiven om een volgend terras te zoeken. Die vonden we bij
meneer de uitbater 2, waar je al snel doorkrijgt dat het soms niet zo
verkeerd is als de Italiaanse uitbater wat rustiger is… Man: wat een
ADHD foto-papagaaien-voetballen-muziek-draaiende-vrouwen-lastigvallende
malloot! Hij had zich beter drukker kunnen maken over zijn
biervoorraad: die was ook al niet al te best en snel op… Nou ja zeg!
Snel de biezen gepakt en het wordt nu tijd voor eten! En met keuze uit
twee Ristorantes komen we uiteindelijk te zitten op een terras met een
Eindhoven-de-gekste grapjas (in 't Italiaans) met eindelijk weer een
goed koud normaal biertje! Ook lekker, doe er wat te eten bij! Het
eten is goed, de ambiance is beter, de kou voor niet iedereen weg
gelegd (Maar daar rekenen ze op met allemaal dekentjes op de stoelen)
en het lachgehalte gaat verspreid omhoog. Dit lijkt wel weer ouderwets
uit de hand te lopen…

Rond 8en schuiven de heren aan het ontbijt, waar de mini-broodjes de
honger van gisteren moeten doen vergeten. En die was bij lange na niet
vergeten! Een maximaal aan carnivoor stak al dradend nog tussen het
ivoor.
Een paar koppen koffie later, waarbij het verschil in Lungo en
Espresso niet te onderscheiden was, is het weer tijd om de spullen
bijeen te sprokkelen en op te laden. Egbert heeft ondertussen zijn
nieuwe accu in het vooronder geschroefd gekregen: dat scheelt een hoop
duwen vandaag!
Het afrekenen is een lange aangelegenheid, de Argentijnse dame lijkt
maar geen afscheid te willen nemen van die grappige Hollanders.
Tsja… Je kan niet alles meehebben?

Idee is om uit Genova de Tomtom al kronkelend te laten koersen naar La
Spézia. Dat is een rustig korte strek, dat moet een peuleschil zijn
als opwarmer? Al redelijk snel komen we er achter waarom de kust een
trekpleister is. En dat is niet alleen mede door de mallotige
scooters, die echt overal je links of rechts voorbij stuiven, maar ook
door de vele stoplichten. Doe daar nog een aangename temperatuur bij
die niet met rijwind gekoeld wordt en het feest is comleet. In een
tank en koffiestop in Lavagna wordt het plan bijgesteld: we gaan naar
Parma!
Dus steken we omhoog en via Villa Prati, Passo del Bocca en Bedonia
koersen we verder naar Bardi. Ondertussen vallen er links en rechts
wat spatjes regen tussen deze erg amusante bochtige bergwegen. Deze
buien blijven tussen de bergen hangen en vlak voor Bardi is het
spatten overgegaan voor regen. En een regenpak danwel voering. change
of plans: Parma is misschien wel leuk, maar niet op deze manier! De
koers wordt aangepast en we steken meer naar rechts waar we al snel de
regen uitrijden in wederom prachtig weer! In een regenpak ook goed
voor een boven natuurlijke broei, die dan ook snel opogelost wordt.
Via Varsi en Viazzano is het laatste stuk druk richting Parma. Die
grote steden trekken wat volk. Waar wederom ook drommen Scooters
tussen zitten. En de kroon gespannen wordt door een opvliegerige
Ford-fliedel die zijn eigen race rijdt…
Parma is leuk, maar om daar al rond 15:00 op de middenbok te gaan is
wat te gevaarlijk voor de dag er na. Wat dan wel te doen? Sassuolo
klinkt goed als vervolg, het zet ons ook aan de voet van een mooi stuk
voor de dag er na. de weg er naar toe is ook weer druk, de warmte
begint een beetje tol te eisen. Als we dan uiteindelijk in Sassuolo
aankomen blijkt dat het vinden van een hotel lastig is. Van hot naar
her en na een rotonde of veel te ver is de groep opgedeeld. Die
rotondes zijn al een schietgebed apart: het is elke keer weer de vraag
hoe goed je daar doorheen komt. Die scooters, auto's, motoren en
vrachtwagens hebben allemaal een eigen mening over verkeers en
voorrangsregels…
Het hotel is gevonden op moment dat de groep ook toevallig weer
samenkomt. 4 sterren, niks mis mee. Alleen die koelkast heeft wat
minder sterren, maar goed: ook hier kan je niet alles (koud) hebben.
De naastgelegen uitbater wordt met een bezoek vereerd om de maag te
vullen. Een gewoon biertje kennen ze niet, hier moet gelijk een grote
Grand cru uit de (koel-)kast getrokken worden. Niks mis mee blijkt.
Ook het eten is goed, desert er bij, vriendelijke lach, en een
meevallende rekening maakt deze dag compleet. Met een bijtijdse stop:
die warmte hè…

Na weer een nacht volledig door elkaar geschud te zijn geworden start
de dag langzaam aan op in de te krappe behuizing van trein. Met nog
genoeg tijd wordt het gezicht weer wat bij elkaar gefrommeld en enkele
onderdelen verfrist in een _nog_ krappere omgeving wat zij van de DB
een washokje vinden. In de normale wereld noem je het een bezemkast
met een fonteintje… Van al dat aanstoten wordt je lekker wakker, het
ontbijt met de bijbehorende koffie mag dan ook wel aantreden, nadat de
campiftafel onder de slaap-zitting is gepeuterd.
Het ontbijt is meestal niet al te wild, maar dat je bij het aanzien
van zoveel weinigs geheel van kleur verschiet was wat nieuws. De
koffie smaakte er niet minder om, dus dat liet de interne motor al
voordraaien. Zeker nadat de 2e kom een tikje sterker bleek.
Het uurtje later vertrekken wat zou worden ingehaald door de duitschen
pünktlichkeitjes van de DB wordt waar gemaakt: we komen maar dik een
half uur te laat aan in Alessandria. Dit keer geen fanfare om de zaak
op te vrolijken, wel een witharige wegstuur-dame die tot drie keer toe
motorminnend volk wegstuurd omdat het zo gevaarlijk is om daar te
staan. De derde keer gaf ze ook aan waar je dan wel kon staan: zeg dat
dan meteen!
Maar dat de trein er is, wij buiten in een zonovergoten omgeving staan
en de treinstellen met de motoren en auto's in de buurt wil niet
zeggen dat het allemaal snel verloopt… Een pianootje wagons
verslepen…Een pianootje alles losgooien…Een pianootje wachten…
Een pianootje eerst de bovenste laag. En afkoppelen, en andere wagon
en… en… en..! Uiteindelijk staat de motor opgeladen om iets voor
twaalf uur. Dan is het natuurlijk tijd voor een bakje en een lunch. En
een rondje gas voor de fiets. Vindt'ie ook fijn.

Om rustig te starten zetten we na de lunch koers naar Genova. We
worden dan getrakteerd op mooie doordraaiers, prachtig asfalt en ook
bonkige losse rommelstukjes. De registratie is wat lastig met de
kaarten, de lange strekken van de 165 en 166 bleken wel de mooiste te
zijn. Uiteindelijk komen we bijtijds aan in Genova. Dat zou ook een
uitgelezen plek zijn om te crashen en ook om een vervangende accu te
vinden voor Egbert's motor: die heeft de geest gegeven. Met een hotel
nabij de boulevard met een motorzaak aan de overkant (kan het mooier)
is deze dag compleet! Tijd om op te frissen en een biertje te doen
dus. En na de laatste via mail te hebben uitcheckt mag wat eten ook
niet ontbreken. Vis zit er weer niet in, maar de Braziliaanse
alternatieven voor de vleesliefhebber is niks mis mee! De grill met
mega-spies was een goede aanvulling van de mens. Daar rijden we weer
een dag lekker op!

De bedoeling was om tussen 09:00 en 09:30 uur in Andel te verzamelen.
Langzaam aan vallen de geheelonthouders binnen voor nog een bak
koffie. Evert is wat verlaat door een via via van nu en de dag er
voor.
Als de eerste terugblikken weer op ieders netvlies staan is het tijd
om op te zadelen en de Tomtom's op Dusseldorf nabij Haubtbahnhof in te
stellen. De reis is maar een kleine 200 kilometers, de Tomtom weet er
een afwijkende route van te maken.
Via een afgesloten oprit naar de A59 is het A2 volgen oim daarna via
Nijmegen en Venlo richting Duisburg te steken. Met een kleine rek,
strek en broodjespauze tussendoor. De laatste 51 kilometer staan er zo
op, en zo staan we dan ook ruim voor tijd van de ladung in Dusseldorf
Autozug. In de weg. In de weg voor meneer de koffiedrabmedewerker die
er uit moet. En nadat we zijn parkeerplek hebben hebben geconfisceerd
staan we in de weg voor meneer de DB medewerker die op die plek wil
staan. Na de moteren verplaatst te hebben kunnen we al zeer snel
rijbaan 4 volgen om op te stellen voor de einladung. Behalve Egbert.
Zijn motor en vooral zijn accu hadden zijn eigen idee van starten.
Met een duwtje in de rug, en nog een toen de fiets in zijn versnelling
stond liep het geheel weer op eigen krukassen.
De fietsen stonden er dus ook al vroeg op, en nug was de sterkte
wilskracht die de tijd van dat punt tot het late instijgen van de
courgette de tijd deed passeren. Eenmaal daar aangekomen blijkt al
snel dat de ruimte daar elk jaar beperkter wordt. Enig geshuffle
brengt iedereen in een redelijke toestand in de coupee! Olee! Olee!
Daar breekt de gezeligheid los, en na verloop vanm tijd ook de een na
de ander op! Hoge waterstanden en mooie vergezichten komen voorbij.
Tot Ins Isenburg. Daar wordt het een en ander aangekoppeld. En
afgekoppeld! De retauratie-wagen… Dat was geen goed plan? Gelukkig
koppelen ze die ook weer aan. Dat hebben we niet allemaal gehaald.
Op naar de ochtend: het mooiste deel zien we niet meer omdat het
donker is. Alpen by night klinkt goed, maar je ziet er geen Alp van!
Morgen beter?

Ja, want een beetje geheelonthouder heeft uiteraard alles in de
puntjes voor zich uit geschoven tot het echt er op aan komt! En dat
moment is nu erg dichtbij. Waar de oefen kilometers misschien nog niet
helemaal optimaal zijn, is het meer dan het afvlakduwtje in de schuur
van de geliefde fiets om geen rare plekken op de banden te creëren als
zij in winterslaap gehouden wordt.
Over anderhalve dag staat het gevolg van 5 op de trein en zijn de
eerste plannen voor de eerste stuurdag ook schuimig doorgenomen. Maar
voor het zover is zal eerst een korte zit naar Dusseldorf ingezet
mogen worden. En hoe laat we daar verwacht worden is in dit digitale
tijdperk door de DB laat te kennen gegeven. Iets met stakingen en
andere flauwekul? Zolang de bediening maar niet staakt in de tijd dat
we in Italië mogen vertoeven!
Nu de wijze lessen van vorige edities nog even zien te herinneren. Al
is dat nu net de grootste opgave van het onthouden? Het geheel
onthouden dus…
Het had iets met trein, avond en eten… En de mazzel dat er stiekem
nog wel wat vaste broodjes in het vooronder van de tanktas staken.
Laten we dat nog even delen met de rest: food inslaan voor de avond!
Vast voedsel wel te verstaan.
En iets met naadjes en lange zithoudingen… Duimen gekruist dat dit
jaar het juiste pendeksysteem in één van de koffers steekt. Laten we
dat nieuws maar niet delen: ieder zijn eigen voorkeur.

Nu nog een mooi vinklijstje, wat origamitijd om het vinklijstje in de
beperkte pakruimte te vouwen en hopen dat dit x5 ook allemaal in de
coupé olee olee gaat passen! Een hok voor 6 man is met 4 al een
crime… We zullen zien!
Een ding is zeker: het is er de hoogste tijd voor! 29'C in het
vooruitzicht, echte koffie en de rest? Asfalt natuurlijk!

Pfew! Na de eerste twijfel die opstak na de "ja, we gaan", zijn we er
nu toch echt echt echt uit! Werk was voor een enkeling een
plan-technische uitdaging waardoor het even duurde voordat de telling
gestaakt kon worden. En die teller staat op 4! Helaas kan Remco het
niet combineren met de lopende (varende) projecten, Egbert en Evert
hielden als echte elektra-mannen de spanning er nog even in. De oude
club bijeen, met een nieuw gebied in het vooruitzicht. Tenminste: één
waarvan wij ons niet kunnen heugen dat we er ooit geweest zijn. Met
goede moed nu het spoorgespuis gaan raadplegen om de reis in de boeken
te zetten. En met de huidige weersomstandigheden kan het spoor nog wel
eens bijster raken, al zijn wij niet snel uitgerangeerd natuurlijk.
Komt tijd, komt raad. En pleh? Want waar zouden we (dan) zijn, zonder
de trein? Hoe het ook gewend of gekeerd: we gaan, it giet oan, en we
hebben er zin oan! Maar nu nog even niet… Eerst moet die pekel even
opbokken! (En de sneeuw ook!)