Today’s Links

Door , 16 november 2011
  • Plannen? Nee, nou… Een beetje dan!

    Omdat 2011 eigenlijk wel heel erg snel richting zijn winterstalling
    gaat en de verjaardagen steeds meer over verjaren gaan dan dat het
    daagt het over vakanties te hebben, is het de hoogste tijd om de
    zijdelings daarvan de helmen spreekwoordelijk weer eens bij elkander
    te steken. Aan tafel, onder het genot van een koud biertje en hopelijk
    minder frisse prak chinees.
    Nu Broer zijn E-meeuw weer heeft terug ontvangen gaat de chinees in
    Werkendam de uitval basis vormen om de evenwichtige afwegingen te
    maken wanneer we gaan, alwaar wij naartoe gaan en niet onbelangrijk:
    wie er allemaal gaan! Om dat goed samen te laten smelten vergt een
    goede kok en een lading Ying Yang. 2012 zou zo ook maar eens nieuwe
    gezichten op kunnen leveren, al is dat binnen de kleine
    geheelonthoudgroep al gemeengoed als men na een dag goed sturen met
    enige bergen onder de oogleden tijdens het ochtendwaken de net zo
    wakker reisgenoot onder ogen krijgt. "Ik had u haast niet herkend
    zonder helm!"
    25 november zal dus weer een feest van herkenning worden, of
    herkennismaking: naar gelang het geheelonthoudersschap heeft
    toegeslagen. Maar vanaf de 25e weten we weer in welk(e) land(en) we
    onze toeren mogen laten zien. Dat we er zin in hebben!

Digest powered by RSS Digest

Today’s Links

Door , 18 juli 2011
  • Was het nou Links of Linksaf?

    Ach… Wat doet het er toe! Als Links en Rechts in deze
    toestand wordt gesignaleerd staat de buffel alweer even op z'n pootjes!
    Maar het geworden zijn kan gezegd! Dus…

Digest powered by RSS Digest

>Dag 8 – Terug naar huis

Door , 26 mei 2011

>

De avond in Steinheim heeft diepe sporen achter gelaten. Niet alleen bij de rijdende brigade die de avond gevuld hebben met lekker eten en enige lichte versnaperingen opgelost in de cola, maar ook bij de lokale bevolking. Vooral de dame die zich enigszins zorgen maakte over haar 'Handy' had daar toch wel erg veel woorden, die veelal ook met een dubbelduitse tongval op straat kletterden, voor nodig. En lang ook. Als je uit je roes (slaaproes uiteraard) wordt losgerukt om 03.00 in de nacht om dat Gewäuwël aan te mogen liggen gaan staan horen is dat voor de doorgewinterde motorrijder te veel. Niet van goeds, maar meer van 'jammer dat ik mijn doppen heb uitgedaan' gevoel.
De ochtend daarentegen begint nogmaals, dit keer wat later. Bij het ontbijt wordt er weer smakelijk genoten van de Duitse Brötchen en andere zaken. De koffie is wat het is… Niet geweldig, meer geweldadig. Maar het wekte de tweemaal opgewekte mens, waarna het zaak is om voor de laatste maal de zaken bijeen te sprokkelen en de motoren op te zadelen. 
De zooi wordt afgerekend, een beetje olie gaat het boxerblok in: deze fiets lijkt een oliemonster te zijn? De Garmin staat op huiswaarts, wat geschiedt! Binnendoor wordt er richting de snelweg gestuurd, waar we met enige lichte spoed van een 150 de eerste jammergang er aan geven tot de 1e benzine tankstop + koffie tanken.
Daarna wordt het tijd om de gang er eens goed in te zetten. De tank is vol, de leden wakkerder dus er kan een potje gas gegeven worden. Met een iets opgevoerd tempo (Blijft toch leuk als je met die rappe koers gewoon de politie legaal voorbij kan steken 🙂 geven we een vervolg aan de komende 40 kilometers. Timewarp sequence loopt! Hard ook!
In die korte periode zie je de vakantie als een schim voorbij vliegen. In een hartelijk Duitsland, Frankrijk en Oostenrijk. En een stukje Luxemburg uiteraard. Je denkt terug aan de vele verschillen die je ziet. Niet alleen in het grote land zelf, maar ook de verschillen met wat wij onze eigen heimat noemen. 
De gebouwen in sommige delen zijn geheel anders van opzet. In een enkele regio zie je frappante boerderijen met overstekende rieten daken of kappen: dat zie je maar weinig in de rest van het land. Zuidelijk is ook de traditionele houtskelet bouw meer in zwang, in het noorden zijn de koele flauwe bouwstenen die de boventoon voeren.
Wat op veel plaatsen wel gelijk blijft zijn de meibomen die je van verre boven een dorpje of stadje uit ziet steken. Deze bomen blijven toch een raar fenomeen. Voor ons Hollander denk ik dan!?
Ook andere zaken zijn anders dan anders… Je ziet hier zo gruwelijk veel, absoluut schandelijk veel stookhout! Die fijne lange delen van een metertje, netjes gestapelt langs wegen, gebouwen en woningen. Wat wordt hier wat afgestookt! Erm… Warmgestookt! En groen natuurlijk op deze manier. Andere groene opvallers zijn de grote groepen windmolens die in het land staan opgesteld, of de vele huizen met zonnepanelen. Ook een bio-energie-bron doet een duit in het groene zakje.
Het landschap in het zuiden, zeker in de Alpen is schitterend! Naar het midden zijn het de mooie glooiingen die het landschap bepalen, die ook fraaie vergezichten laat zien. Het asfalt is op vele strekken een traktatie: glad, strak, grundlich! OK, met een pionnetje of 2 a 3 die raar opgesteld staan bij wegwerkzaamheden en Egbert's prooi worden?
We bogen ons met pijn in ons hart, schouder, armen en zitvlees terug op een geslaagde vakantie. Een mooi rondje van ruim 3000 kilometers na thuiskomst. We kunnen er weer even tegen! Maar voor hoe lang? Dat weten we niet. Of onthouden we lastig… We zijn niet allemaal geheelonthouders!?

>Dag 7 – Steinheim is waar we zijn!

Door , 20 mei 2011

>

Schotten… Geen gezien! Wel een hele bende met kruiden dames die hun best deden om alle verschillende soorten kruiden die in  het hotel gevoerd werden te kennen. Jammer dat ze geen kruid hadden die het zicht verbetert van de hotelho uder. Die grapjas was eerder over de tas en helm van broer gereden, zijn gespoede haast en blik stonden niet helemaal op een lijn.
De dag in Schotten begon ook weer om 7 uur. Tenminste: het begint weer enig leven te tonen om 7 uur. Met enige inspanning wordt de slapende mens gewekt om zich naar het ontbijt te begeven.
Nadat meneer de hoteleigenaar met enige tegenstribbelen toch een en ander aan aan info gegeven heeft, rijden we rond 9 uur aan. Idee is om naar Winterberg en Steinheim te rijden. Maar ja: niet alles gaat als zoals we denken en plannen! Vanuit Schotten rijden we naar Giessen, om daar een beetje te klieren linksom en rechtsom bij Herborn, Dillenburg, Marburg en Frankenberg.
Uiteindelijk zetten we koers naar Winterberg om daar een lekkere lunch tot zich te nemen. Dat was ook wel weer nodig ook: het weer is meer dan goed, enige vorm van vocht en energie is welkom!
We klieren nog wat door, om onderweg Warburg, Bonenburg, Peckelsheim, Brakel tot uiteindelijk Steinheim te treffen. Her is 1 hotel, en daar is plaats: wat we maar willen! Later aan de bar blijkt dat hier ook geen hond normaal komt. Net als Warburg: want dat staat wel op de route-kaarten, maar niet op de momenten dat je het verwacht! Of hoopt.
Warburg is kennelijk een van de plaatsen waar je niet wilt zijn. Jammer als je er wel heen wil. Dan is het zoeken…
Dat is wel wel vaker het geval in Duitsland, zoeken naar de juiste wegnummers en de juiste routes. Het is niet altijd duidelijk op welke weg je zit, of waar je heen gaat.
Maar verder is er wel heel veel duidelijk en helder: het is een mooie hoek om te zitten. Misschien moeten we alle laatste indrukken maar eens rustig laten zakken en er later melding van maken… Want er is genoeg te melden! Wat de mens ziet onderweg is goed, gaaf en indrukwekkend!
Tot de volgende blog, dus! Met allen indrukken, vergezichten, etenswaren en… alles?
9468 9495

>Dag 6 – De rustige tocht naar boven

Door , 19 mei 2011

>

Wederom een vroege start zet in. Eerst maar de verfrissing zoeken om daarna een goed verzorgd ontbijt te genieten in de Fremdenkammer-opvang-hoff, inclusief vers geklutste koffiebonen en kaiserbroodjes. Met deze massa is het zaak om de tocht te bepalen vor de dag die komen gaat. Het idee is om richting Winterberg te reizen.
Tijdens het opladen vallen al wat gemene druppels regen: dat zou toch niet de rest van de dag het beeld vormen? We gaan snel op pad, via de 25 gaan we verder. dat brengt ons via Harburg, Wallerstein naar Rothenburg: daar doen we een bakkie om nog maar wat extra wakker te worden. We gaan door naar Karlstadt om daar te lunchen en dan te kijken hoe we verder willen. En vooral: hoe!? Met wat geklier komen we op de juiste route: de 276. Daar mogen we wel eerst een stukje voor omrijden naar Gemunden, uiteindelijk vinden we de juiste weg. Met een extra stop in de buurt van Salmunster om wat vocht bij te vullen gaan we verder om het bijgestelde idee te halen: Giessen!
Maar ook dat lijkt wat lastig te worden… De 276 slingert zich mooi voort, maar rond Gedern gaat het toch mis waardoor we naar Selters rijden. Daar besloten dat we een stukje terug steken naar Gedern om te crashen en de rest van de 276 voor de volgende dag te bewaren. Met geen overnachtingsplek op te route en de juiste doorsteek naar Schotten over de 276 gaan we dat deel toch rijden: een mooie weg die we droog doorkruizen!
In Schotten vinden we een mooie overnachtingsplaats: we zijn er! En ook geen moment te laat! Eerder te vroeg… Het te laat slaat op de warmte van de dag: met 27 graden en een vol rij-pak is het aardig doorzweten. Te vroeg is het moment dat we de motoren opstellen en de hotellier zijn auto met geweld over de bagage van broer zet: schade ten gevolg…
Die schade is voor morgen: eerst de dag dag afsluiten. Met dat gezweet is een douche een goede start. Een beirtje is een mooie 2e. Daarna een fijn menu, met een aansluitend biertje: de dag is geslaagd, met wat druppels tijdens de start en in Karlstadt. Al blijkt al snel dat we mazzel hebben: de regen slaat ook hier toe!
We faan toch buiten zitten: de regen is weg, de avond zwoel. Met een biertje kunnen we nog eens bedenken wat we gezien hebben. Veel.. Veel nieuws ook. 
Het moment van 3x slikken hebben we al even achter gelaten. Slikken of geeuwen: niet omdat het zo extreem is, maar sommige bergen in de Alpen moet je nu eenmaal met uit de oren werken via slikken of geeuwen. De huidige heuvels zijn hooguit een enkele geeuw waard. Het uitzicht meer: hoewel de hoogtes dan niet zo spectaculair zijn, de vergezichten wel.
Leuk blijft het beeld van de vele meibomen die in vele dorpen en stadjes boven alles uitsteken. verder ius het landschap ook mooi afwisselend. Landbouw, akkerbouw, bos bouw. Of oud-gebouw…
Je ziet onderweg zo veel. Ook het vervolg van de Romtische Strasse heeft minder romantische aspecten: je vindt met regelmaat kaarsen en andere nagedachtenplaatsen. en oplettend oog en neus vindt nog veel meer: houtvuren die ook tijdens dit mooie weer gestookt worden, lekkere bomen, struiken etc… De vrijheid op een motor blijft een feest voor de neus. En de geest.
Met uitzondering van de gecrashte spellen van broer was dit een geslaagde dag… We gaan op naar de laatste volledige dag! Zal deze droog zijn? Wij hopen het!

>Dag 5 – We gaan naar Duitsland toe!

Door , 18 mei 2011

>

Wat een krampennacht… Er is zo veel levendigheid in en om de kamer dat van  rust niet gesproken kan worden, nacht is het dan wel, hier knap je niet van op.
Als dan om kwart voor 7 en om 7 uur in de herhaling een paar wekkers verkondigen dat het tijd is om weer van horizontaal naar verticaal te gaan is het 3 man sterk die zich in de beperkte ruimte wat verfrissen. Dan is het tijd om een ontbijt tot de man te nemen, wat ook niet verkeerd uitpakt. Wat volgens de motoristen wel opvalt is dat een ramenwasser hier te tijdaardig kan vullen met dubbel werk en de ogen uitkijken. Hij aan het werk, wij aan het ontbijt: iki zeg dat wij het alsnog beter voor elkaar hebben.
Na een dikke lacher afgerekend te hebben voor overnachting en Fruhstuck worden de motoren weer opgezadeld met de nodige spullen en gaan we op pad. Vanaf Bregenz gaan we de echte Alpen nog maar eens van dichtbij bekijken. De 200 voert ons richting naar Warth, waar ons bekende hotel gesloten blijkt. Via Lech, Landeck, Imst en Garmich zijn we weer terug in de Heimat waarwe eigenlijk wilden zijn. De pauze in Oostenrijk is nog gebruikt om de laaste Snitzel tot zich te nemen: vanaf de rest wordt het Bratwurst. Waarschijnlijk.
Met enig gas gaan we we van Garmich richting Schondau, Landsbeg, Ausburg om als doel Donauworth aan te doen. Het idee is goe, maar het lijkt te druk te zijn met allerlei andere geheelonthouders die zich te goed doen aan de Franciskaner biertje. Geen plek is verder kijken, wat ons met wat mazzel brengt in Donau Munster. Hier hebben ze zowel plek om te slapen, als een goede kaart die meer te melden heeft dan dat we die avond kunnen verwerken.
We liggen goed, eten beter en tsja… Slapen beter?
Morgen dag 6, waar gaan we heen?

>Dag 4 – Duitsland ontlopen, het vervolg!

Door , 17 mei 2011

>

De dag in Haguenau begint wederom vroeg! Je kan er maar vroeg bij zijn om Frankrijk weer te ontvluchten, maar niet eerder dan dat je een fijn Petit Dejeuner achter de kiezen hebt steken. De broodjes zijn dit keer beter dan de koffie. Komt ook vast omdat de broodjes niet uit oplosmiddelen bestaan. De nacht is dit keer droog gebleven, de dag ziet er ook na het ontbijt nog veelbelovend uit. En er staat een missie op het programma: we willen een echte, maar dan ook een hele erge echte Snitzel eten. Wat betekend dat we de motoren in Oostenrijk moeten brengen. Met startpunt Haguenau gaan we de D29 en D2 af om via de D500 in Freudenstadt de motoren voor een pauze te parkeren. Tot zover gaat alles nog erg voorspoedig. Het idee wordt ook niet aangescherpt, waarna we na de volgende oploskoffie verder de D500 afsteken naar Wolfach, Triberg en nabij de Titisee een lunch nemen. 
Daar is het ondertussen al half 2, dus om in Oostenrijk te belanden zal er toch wat gas gegeven moeten worden. De doorsteek is alleen gesperrt, dus terug en via Stuhlingen, Tiengen en Schlaffhausen doorklieren naar Singen. Daar maken we bijna de fout om Zwitserland in te steken, maar Egbert heeft nog een herinnering aan een oude schuld aan zijn nummerplaat (mogelijkerwijs) kleven. Dus met een rechtsumkert steken we door naar Stokach. Daar wordt de vraag gesteld: gaan wel door of niet? Oostenrijk in de vorm van Bregenz is volgens Garmin nog maar een uurtje. die houdt alleen geen rekening met werkvolk en einde dag. Eerst de tank vol zetten om deze laatste paar kilometers af te leggen. Het is nog maar even… Met gas op gemiddeld en grote drukte gaan we via Friedrichshafen en Lindau naar Bregenz. Zoeken naar een hotel. Wat niet mee valt. Het is langs de Bodenzee wat drukjes, een pension biedt gelukkig uitkomt. Zo goedkoop hebben we nog niet kunnen liggen. Maar de luxe zit verderop in de gang, de kamer is groot, het valt allemaal goed te doen.
Maar slapen was niet onze missie:de enige echte Oostenrijkse Snitzel wel! Als je dan pas om 19.00 een terras opzoekt om het 1e overwinningsbiertje te nuttigen is het vast ook lastiger om een restaurant te vinden. Met enig zoeken en struinen blijkt het Best Western Hotel zowel een retaurant als een Snitzel te serveren: daar schuiven we dus alsnog aan om de belofte in te luiden. Dit exemplaar is vele malen beter dan de laffe poging van de 2 AH lijkende lapjes vlees van dag 1. Of 2… De dagen vliegen voorbij voordat je er eerg in hebt ze vergeten.
Want vergeten kan je altijd nog, anders waren we wel geheelonthouders gebleven: belast is ook een last, niet? Gaandeweg deze week zie je weer wat de gang is waar men zich mee bezig mee houdt. Of wat men zoal ziet onderweg.
Hier In Breganz is een vertiale streep op de bakkes een teken van… ja… iets… Opvallands in ieder geval. Bij de dames niet terug kunnen vinden, maar die zullen vast weer wat anders very fashionable hebben.
Je ziet zo veel: met uitzondering van gisteren ook weer een keur aan mei-bomen. de een met linten, de ander met kratjes bier of borden richting de top. Sommige met hele mooie snijwerken in de originele bast: een die bij de meeste grotendeels verwijderd is.
Brandhout zie je ook overal: veel, en groot! een beetje stook-fanaat loopt het water in de mond bij het aanzien van zoveel mooie stookuren. Hier hebben ze het waarschijnlijk echt nodig?!
Het was vandaag ook een dag van funny walks: een grote schakering van mensen met een motorische afwijking in het voortbewegings geheel viel op. Als Motor-rijder heb je daar een vorm van feeling mee. Zeg nou zelf: als je als motorrijder iemand treft met een motorisch probleem sta je daar toch bij stil, niet?
Maar stilstand is achteruitgang, dat willen we pas de laatste dagen. Nu willen we meer aardig mooi weer, mooie wegen en fijne dingen om te zien! En om over te praten. Zoals die Mercedessen met burka, Fransen die in de weg rijden of andere fijne dingen die onderweg worden gespot.
Er is genoeg te zien, er is genoeg te doen, zo veel zaken om aan te kaarten… Met het zien van de boerderijen met halve kappen van riet voel je je thuis ook weer de kop op steken, dit is toch wat anders, maar wel erg mooi!
Dag 4 is ten eind, op naar 5! Berge, in de catagorie 'eeuwige sneeuw' en langzaam aan terug. Geen Schwartzwaldhochstrasse, maar de Alpen… Mooi. Spectaculair… En voor morgen!
9314 9343 9351

>Dag 3 – Hoe Duits zijn die Fransen eigenlijk?

Door , 16 mei 2011

>

Hoe ontvouwt zich zo'n dag nu eigenlijk? Nou… Ja… Het begint eigenlijk al vervelend vroeg. Het ontbijt wordt al vroeg geserveerd, de motoren moeten voor 9 uur van de betaal-parkeer-plaatsen verwijderd worden. Om 7 uur schreeuwt het alarm dat het nu toch tijd wordt om de luiken te openen. Met enige inspanning wordt de vage kreukel uit het gelaat glad geschoren en het onfrisse deel wat verfrist. Het fijne Franse petit dejeuner met een straffe koffie zal de basis gaan vormen voor de dag. Een dag die ons terug zal voeren naar Duitsland, want dat was waar we onze zinnen op gezet hadden. 
Met het ontbijt in het juiste kanaal worden de motoren aangezwengelt en gaan we op pad. Vanuit Thionville gaan we terug naar boven, naar Saarburg, Zerf richting Morbach. Daar wordt de route een beetje vaag… De kant die wij opwillen wordt door de route een beetje anders voorgesteld. Zo zien we Idar-Oberstein en veel van wat er om heen ligt. Om uiteindelijk uit te komen in Franktenstein. Waar zegt u? Jawel, het altijd gezellige Frankenstein. Nu hebben onze Duitse vrienden al eerder fraaie voorbeelden laten zien van wazige plaatsnamen, maar Frankenstein laat naast Titz, Ficken of Blankenheim toch wel zien dat ze soms doorslaan. Noem het dan Nichts of Weissnicht.
We dwalen af, iets wat Garmin niet toelaat en wat te veel tijd kost om recht te trekken. Dus uit Frankenstein zetten we koers naar Lambrecht, Landau alwaar we wederom wat ronddolen, komen we in de buurt van Worth om naar Lauternbourg binnendoor naar Haguenau te koersen. Daar is het ook klaar. Meer dan klaar. Het is alweer bijna 6 uur, de lunch die voorbij gereden is roept om compensatie. Hotel Europe is de 2e keus, maar heeft wel plaats voor 3 dorstig hongerige rijders.
Met wederom een mooie dag achter de rug is het met een biertje terugkijken op de dag. Zo een waar je regelmatig wordt verrast door het afwisselende vergezichten die achter de heuvels verstopt zit. De lekkere lucht van vers gezaagd hout, soms een houtkachel die brand. Vers gras gesneden. Hier is zelf al een deel graan geoost. 
En zo zijn we uiteindelijk vanuit Frankrijk via Duitsland weer in Frankrijk beland. Hoe Frans? Ja Haguenau? Wie Genau?, Ja, genau! Maar zo kunnen we tenminste ook weer van de verfijnde Franse keuken genieten.Hoewel je het niet veel verfijnder kan krijgen dan de geserveerde penen-puree… Het is dan ook echt haute cusine: zo een waar de kok de pet gooit met liflafjes. Al is het niet veel, het is genoeg om een betere bodem te bieden voor de rest van de avond.
Na het eten worden de plannen van dag 4 gemaakt, worden het morgen echte, echte maar dan ook echte Snitzels? Gaan we echte de hoogste berg van Duitsland beklimmen? 
Daar hebben we nu geen antwoord op, maar morgen!? Als we het niet vergeten, dan weten we het. En jullie ook!

>Dag 2 – Thionville – Weg van terug geweest?

Door , 15 mei 2011

>

Dag 2 begon vroeg. Erg vroeg… Half 5 is niet wat het zou moeten zijn. Half 7 ook niet, half 8 begint de dag met het normale alarm om zich op te maken (lees:wassen, scheren en aandere aanverwanten die echt nodig zijnm we zijn geen meisjes!) voor het ontbijt van de 
dag.
Buiten ziet het er nog niet al te vervelend uit, al blijkt proefondervindelijk wel al dat de nacht wat regen heeft gebracht. Alles wat 's nachts valt heb je overdag geen last van. De weergoden hebben nog niet al hun kruid verschoten: tijdens de verse broodjes verandert het langzame druppelen in fikse regen. Een gevoel van groffernonnenjus! steekt de kop op: dat is niet wat we in gedachten hadden op onze vervolgtocht!
Na de broodjes, jus en koffie wordt de hele zaak toch opgezadelt, alwaar een fijn zonnetje alvast laat zien waar de dag toe in staat kan zijn! Het lijkt toch best goed te komen.Rond half 10 draaien we van het hotel weg, met als doel zuidelijker en westelijker uit te komen. Een missie die niet al te moeilijk moet zijn, tsunamies, aardverschuivingen of UFO's niet meegecalculeerd. 
Vanuit Bad Neuenahr koersen we via Altenahr, Adernau naar Nurburg. Vlak bij de befaamde ring zetten we de motoren op de zijbok om van de 1e schrik te bekomen: 2 trailers vol met Audi R8 staan naast het circuit… een godsvermogen? de 2e schrik willen we voor zijn: daarom steken we onszelf in een regenpak. Na een kleine 5 minuten lijkt dat ook niets overbodig geweest te zijn als een fikse hoosbui de zaak aardig onder water zet. Wij houden het hoofd koel en de handen warm: lang leve de handvat verwarming. 
De koers zet zich voort via de makkelijke route over Blankenheim, stadtkyll naar Prum. Daar nemen we een bakje koffie om te constateren dat na verloop van tijd die hoek te toeristisch wordt. Noem het een Hollandsche invasie in groepsreisverband. Geval van onvermogend jammer?
De regenkledij gaat de koffers weer in en het gas er op om naar Bitburg te rijden en te lunchen. Dat was het idee. Maar als je dan al lang op het terras zit en eten nog langer zou duren is het besluit makkelijk: skip lunch: dat halen we 's avond wel weer in! De motor gaat weer aan en de tocht gaat naar Vianden, Echternach (Jawel, Luxembourg) naar Remich (Bijna Duitsland) naar Thionville. En dat is Frankrijk. Groot-rijk-technisch zit daar weinig verschil in. Voor ons haalt het geen bal nuit. Want hier zijn we al een keer geweest. Toch? Of hebben we het alleen op de kaart gezien? Nou ja, we hebben een parc-hotel, we liggen en we kunnen over tot eten! Als de lokale horeca dat toe laat… Want Frankrijk wil ook zeggen latere schaft. 7 uur zeggen ze bij de nabij gelegen restauratie. 
Dat melden voor 6 uur is vragen om een terras waar we een lokaal biertje op herhaal recept kunnen wegwerken, met le patron als sponsor voor het laatste rondje. De klok staat over 7 dus terug naar het eet etasblishement: dicht?!
Mevrouw de la hotellier brent uitkomst en verwijst ons naar het centrum: wa we niet halen omdat wee eerder al een bokkie-wokkie restaurant tegenkomen. In Nederland een achterhaalt concept, hier onder de broekies en ander laagdrempelig volk een hit. We nemen nog een biertje en zeten de eerste bordje voor meneer kokkie's neus. We scoren geen punten: de gamba's horen er niet bij en de borden zijn van de kleine kant. Foei!
Bij poging 2 hebben we de gamba's voor de pietlut garnalen ingewisselt, maar is het nog steeds het verkeerde aanleverbord: foei jong!
Poging 3 is het bord OK, de ingredienten OK en de rest ook!? De haai ontbreekt… Foei jong haai 
!ONdertussen zijn we er wel al achter dat Jan Willem de Jager eigenlijk geen jager is, maar meer een buurtsupertijger. Ook weten we dat Egbert wat werk in de winkel heeft nadat hij deze middag in de kneep zat. Of zijn jas: de onderliggende spanning was hem even te veel geworden…
Terug op de kamer, na een frisse douche en een verse borrel is de gedachte van de dag positief. De regen brengt de mooiste geuren naar boven die je maar kan indenken, de zon kietelt de rijder. Mooie beelden zijn weer de revue gepasseerd: we gaan langzaamaan afzakken naar de volgende dag. Naar? duitsland! Toch?

>Dag 1 – De Gewenning!?

Door , 14 mei 2011

>

En zo zit in een keer dag 1 er op. Nou, in een keer niet echt, maar dat het er op zit is wel duidelijk. En dat we op plaats bestemming zijn wisten we ook pas toen we er waren. Dat is het mooie van niets tot weinig plannen: als je er bent, ben je er.
Het is wel via een mooie route geweest. Een beetje knallen vanaf Andel tot aan Venlo, binnendoor steken om rustig aan af te zakken.
 
Julich, Duren, Euskirchen, Rheinbach, Bad Munstereifel, zuruck nach Althenar om uiteindelijk 350+ kilometers later in Bad Neuenahr te eindigen. Onerweg de nodige umlauts verloren, maar wel de mooiste zaken gezien.
De omgeving ontplooit zich langzaam van vergezicht tot heuvelachtig. Prachtige bochten worden door lange strekken afgewisseld, het is een langzaam wennen aan de tijd op de fiets.
Want het valt niet mee! Een tweetal nieuwe fietsen ondernemen de reis. Mijn uitrusting is is daarbij ook geheel nieuw: jas + broek zijn ook absuluut vers en nieuw. De 
kniebeveiliging is ook van een heel zeldzaam soort van geheugen-materiaal gemaakt: je vergeet na verloop van tijd hoe vreselijk vervelend pijnlijk deze kniestukken zijn. Na uitwisselen van de broek herinneren de rode vlekken dat wat je al langer vermoedde: wat een ballending!
Het blijkt ook dat we niet met z'n vieren maar met z'n zessen op pad zijn!? Broer heeft gezelschap van Dhr. Lucas Bols, Egbert heeft een oude kapitein op sleeptouw, bij mij rijdt Captain Morgan mee. Je zou Evert dus bijna vergeten in a die drukte, maar het is overduidelijk duidelijk dat hij er duidelijk overduidelijk niet is. Dus de 3 motoren en 
dito berijders gaan de verdere koers bepalen. Met 5 kapiteins wordt dat een beste klus!
Na aankomst in Bad Neuenahr is in ieder geval in de lokale brouwer onder de loep genomen. Hun Helle blijkt niet zo'n hel te zijn, maar best goed te verwerken. Ook als dit biertje met een een laffe vorm van Snitzel wordt gepresenteerd is het genieten met een vraagteken. 
Want de echte snitzel…. Hoe zag maar vooral proefde die ook alweer? Misschien gan we dat nog meemaken. Niet meer vandaag… Morgen weer een nieuwe dag! Hopelijk met weer zo'n mooi weer als deze, maar dat is de verrassing van de dag.
Tijd voor een laatste afzakker, goede nachtrust, vroege start en stevig ontbijt. Morgen gaan we er weer voor!

>Zo, zijn we er klaar voor?

Door , 7 mei 2011

>Wat denk je zelf? Niet natuurlijk! We zitten een weekje voor uur A
(van Afreizen, Aufschnitzelen, Abreisen) en er is nog wel een en ander
te regelen! Zoals: hoe laat vertrekken we? En waar vandaan? Nu de 4e
man er niet bij is valt Nieuwendijk dus af. Andel wordt het startpunt!
Om te vertrekken naar… Ja… Duitsland? Gelukkig is dat niet zo
groot als wat ze eerder voor ogen hadden, maar waarschijnlijk geeft de
huidige omvang ons al genoeg rij-plezier!
Oh ja: en de tijd staat gelukkig ook vast. Dat we aanwezig zijn om aan
de koffie te overdenken wat we eigenlijk ook weer van plan waren…
Gaan we via? Of? En dan? een ding staat vast: het reinheidsgebod zal
onze leidraad worden!

Om toch maar een beetje voorbereid op pad te gaan deze avond maar eens
gebruikt om wat kilometers te maken en de laatste (nou ja,
een-na-laatste) systeem-checks te maken. Reifen fur und Reifen Hinten
zijn op de juiste eenmans-equip-spanning gebracht. En nog een keer,
nadat de voor en achterzijde zoveel overeen kwamen met dat wat er niet
ingegaan was: dat riekt naar mischkommunikation! En das schtimmte
auch: Vor is voor en Hinten steekt daar achter… Dus! Tijd om ook
tijdens dit uitstapje van volgende week het Schnitzologische sprache
wiederom zu zu machen!
Terug naar de proef-kilometers, voordat het geheelonthoudend vermogen
de steek verlaat en de mensheid met de riekende waarheid ontlast. Oder
etwass…

Na lange tijd weer de Waaldijk bij Dalem, Vuren, Herwijnen etc. naar
Waardenburg afgelegd. Zo'n echte fijne smalle dijk, die je langs
prachtige vergezichten voert langs de rivier (Loevestein), de mooiste
oude boerderijen toont, de mens in goede zin laat zien en fijn
kronkelt tot de wrange economische ader weer wordt gekruist: de A2.
Met nog een stukje doorwapperen over de A2 waar de nieuwe openslaande
vensters op hoogte en werking kunnen worden getest is het tijd om
binnendoor via Hedel, Wijk en Veen weer in Andel te geraken. Op daar
te zien dat ruim 240 kilometers niet echt een gat slaan in het benzine
verbruik! Wat laat zien dat deze fiets een ware toerbuffel is… Al
denk ik nog regelmatig met weemoed terug aan dat zwarte organsich
machine: die heeft de liefde voor het levende boxerblok doen
ontluiken!
Hoe deze toerbuffel zich gaat tonen en gewennen blijft de vraag. Daar
zullen de nodige kilometers voor afgelegd gaan worden om daar een
beeld bij te gaan vormen. En die kilometers komen snel dichtbij!

Nog 7 korte nachtjes slapen! Dus!

2011 – Time for a change!

Door , 27 januari 2011

Ja… Zeg dat wel. Want in plaats dat we dit jaar met 4 man op stap gaan blijven we steken op 3. Helaas zullen we dit jaar zonder Evert een rondje gaan rijden. Waar gaat de toer heen? Duitsland. Tenminste: als het weer mee zit 😉
Laten we nu maar rustig aftellen naar mei: dan gaan we er weer voor!

>Ja…. En nou?!

Door , 21 januari 2011

>

Motorvakantie 2011 – The story continues!

Maar hoe? En waar? Want 2011 is alweer een aantal weken oud en voor je weet ben je als geheelonthouder alweer vergeten wat… ehm… er… ehm… toch? Was het niet dat we normaliter al rond september het 1e balletje opgooide om een Chinees eet-ablishement met een datum te koppelen en dan na dachten waar de rit het volgende jaar ons naartoe zou voeren? Maar ergens in de drukte van het jaar en de gebeurtenissen van de vakantie eerder in 2010 bleef dat datumpje-prikje-vorkje-chineesje liggen wachten op betere tijden… Want die ellende van 2010 met een weigerende BMW, kantelende driewieler, BMWergwand-klim-acties en een kennismaking met de Generale Touring Club Olandese (*) lijkt wel zijn impact te hebben gehad. 
Maar toch, ondertussen staat de datum: 21 januari des avonds! De lokatie ook: Sleeuwijk, traditioneel (geloof ik) bij de Chinees. Maar niet compleet helaas! We hebben een geheelonthouder: Evert neemt de drukte van 2010 mee naar 2011 en slaat helaas een ronde van Europa over. Want daar zullen we vast ergens rond gaan rijden: Europa. Waar? Dat is voor vanavond, de 21e! En wanneer? Ja… Dat is een goeie vraag. We nemen de agenda en kaarten maar mee, dat is veiliger dan het allemaal zelf te onthouden.
Een ding is zeker: we gaan weer voor een mooie en bovenal veilige rit. Op zoek naar plekken waar we nog niet eerder geweest zijn, of die niet meer in het geheugen staan. Daar zit de eerste uitdaging, want waar was dat ook alweer? Per trein? Per boot? Of gewoon alles per motor? We zullen zien! Maar het komt er weer aan! Lijkt het!
(*) ANWB op zijn Italiaans

Panorama Theme by Themocracy