Zo’n jaar is natuurlijk niet tot in eeuwigheid voort te zetten, wel de herinneringen die het heeft achtergelaten! Al verstoft dat wel wat over tijd, dus is een beetje vocht tegen het stof geen overbodige bijzaak. Gelukkig staan de herinneringen ook digitaal vast, of op de kaart. En komen die tastbare zaken later altijd nog wel eens van pas! Want we hebben afgelopen jaar een paar mooie ritten achter en onder de rug zitten. Zowel met het moderne spul, als met de oude besjes. Waarbij die laatsten steeds weer laten zien dat het niet leeftijdgebonden is hoe je herinneringen optekent. Al is het bij die misschien wel eerder een gevoelsmatige kwestie. In het zitvlak bijvoorbeeld!
Aan de kilometers heeft het niet gelegen zoals men wel ziet. Op één dagje na dan, daar werden we bijna uit de toer geknikkerd door een technisch mankementje. Edoch: ook dat was te fixen en daarna kwamen de bergen dan ook met ehm… bergen tegelijk!
Grote en kleine St. Bernard, de Madeleine, de Bonnete, de Vars, Glandon en de Col de la Croix de Fer. En wat nog niet meer wat een deel van de Route Napoleon en Grand Alpes uitmaakte.
Maar we moeten niet alleen gaan zitten mijmeren, al hebben we dat uiteraard wel al gedaan om de foto’s uit te wisselen daags na de rit, we moeten ook vooruit kijken! En ook dat hebben we gedaan! Uiteraard bij onze vaste uitbaters van wat wel eens ons clubhuis genoemd mag worden. En met vooruitkijken komen onherroepelijk ook weer blikken op een (ver) verleden om de bochtige hoeken van het brein. En dat brengt het verleden weer naar het heden. Want waarom niet weer eens een rondje maken langs andere indrukwekkende bulten? Exact!
Oostenrijk gaat het worden! Al was het maar om misschien weer eens in Warth aan te waaien, waar we ooit eens in den beginnen van Internet en digitale fotografie vertoefd hebben. Egbert toverde uit zijn fysieke geheugen het ‘kaartje’ wat de uitbater destijds gemaakt had. Smakelijk gelachen. Smakelijk gegeten, bij de buren wel te verstaan. Tenminste: als ons geheugen ons ook hier niet in de steek laat!
Met die wetenschap en eindbestemming is het ook fijn te weten dat we voor een ‘prikkie’ ook de trein er naar toe kunnen nemen. Wel zo fijn om niet te veel kilometers zelf te hoeven doen, maar het aan professionals over te kunnen laten!
Met nog een kleine klink beklonken hebben we 2024 ook als op het vizier staan. Nu nog een paar maanden geduld, onderhoud en oefenmeters maken, en dan mogen we weer op pad!
Waar eerder de ‘we zijn op vakantie’ en ‘rustig aan naar huis’ de dag eerder nog werden aangehaald kwam na het ontbijt een ‘ik heb eens zitten kijken’ voorbij met als klinkend resultaat: het is te doen! Want hé, we zijn dan om vijf uur thuis, even een paar stopjes buiten beschouwing laten.
Dus ach ja, waarom niet? We gaan er voor en kunnen altijd nog eerder afstappen niet? We zijn immers op vakantie als ik mij wel herinner.
Voor de zekerheid rekenen we in de lobby van het hotel de opgedane schade door en maken zo de gehele rekening op. Het valt best mee, jammer dat die brandstof zo duur is?
Tom Tom wordt met een snelle route geladen, de bepakking gaat er weer op en de meters mogen via snelle wegen gemaakt worden. In Frankrijk op diverse stekken tweebaans naar de 110, op andere wegen nooit boven de 120! Tenminste, dat is wat de teller van de voorganger aangeeft, de digitale raadgever ernaast zit er vaker naast naar het blijkt.
En zo kachelen we zoetjes uit Pontarlier naar Etalans, draaien naar Baurne-les-Dames, steken bij Lure naar Saint-Sauveux en Saint-Nabord, kronkelen langs Epinal naar Nancy en via Metz is het goedkoop tanken in Luxemburg. Neufchâteau, Namen en Brussel worden voorbij gereden en bij Antwerpen wordt even extra scherp op de toestroom borden gelet. Soms onthouden we wel iets!
Als we bij Meer de grens oversteken is het nog maar een klein stukje tot afslag Nieuwendijk / Almkerk. Daar kunnen we nog eenmaal de benen strekken na een dikke 700 kilometer op de dagteller en kleine 3000 op het geheel, de handen schudden en de laatste meters naar huis maken! Maar niet zonder ook eerst even een balletje op te gooien voor een mijmermoment: wanneer doen we de foto’s?
Een Datumprikkertje volgt daags er na. Met als uitkomst: morgen! Dat is altijd goed, we zitten nu toch nog in de bierflow. Lekker terugkijken op een geslaagde vakantie. Morgen live. Later via de digitale beelden. Vive la France! En Vive de lokale Chinois?! Mais Oui!
Met recht en op zijn echt Frans wordt het Petit Dejeuner geserveerd. De koffie is heet, broodjes vers en al met al een beste basis voor de laatste bulten op de rit!
Het is weer prachtig weer en dat is geeft de mooiste vergezichten als je dan eenmaal op zo’n berg staat. Via de D1006 rijden we richting La Chambre om de D213 richting Moutiers te rijden. En laat daar nou ook net de Col de la Madeleine in zitten! De eerst partij bochten mogen afgestreept worden van weer een beste berg!
De N90 brengt ons naar Bourg-Saint-Maurice en daar ligt de volgende uitdaging te wachten. Een kleine, volgens zijn naam, maar in de praktijk pakt dat anders uit.
De kleine Sint Bernard is zo klein nog niet, en huist een keur aan bochten. De top is ook top, waar we even halt houden voor de indrukken. En zo rol je SS26 op aan de Italiaanse kant van de berg. We gaan verder via Morgex tot aan Aosta. Daar nemen we de SS27 naar boven en krijgen het prachtige asfalt met dito bochten aan de Italiaanse zijde van de grote Sint Bernard. Ook dit blijft een indrukwekkende bult.
De Zwitserse zijde is meer een rammelbak met hobbels, gaten en scheuren in het dek. We gaan gestaag verder tot we in Martigny tanken en het vervolgplan gaan trekken.
Het plan wordt Zwitserland te doorkruisen en halt te houden in Pontarlier. Een stukje van nog ‘maar’ 150 kilometer, maar daar doe je dan wel dik 3 uur over?
Het eerste deel loopt aardig door als we uit Martigny langs Bex, Olion en Aigle rijden richting meer van Genève. Zodra het water zich aandient, dient de vertraging ook aan. En warmte! Zo worden we langzaam door Montreux, Vevey en Lausanne gesart met stoplichten, rotondes, tuterende ongedulden, jakkerende scooters en openbaar voorgaand vervoer. Man man man, warm, traag en druk: wat zoeken we hier toch?
Eenmaal Lausanne uit gaat het iets sneller op weg naar de Franse grens
Via Chesaux-sur-Lausanne en La Sarraz steken we bij Vallorbe de grens over. Bij Les Hôpitaux-Neufs steken we stiekem nog een klein ini-mini Colletje over, maar dat haalt de vaart er niet meer uit. De N57 gaat een stuk voorspoediger en zo staan we uiteindelijk in Pontarlier! Hotel was al vastgelegd, want als we half 8 afstappen is het wel genoeg voor de dag. Met uitzondering van een koud biertje en warme maaltijd dan. En dat smaakt! Welverdiend na een kleine 391 kilometers. Mooi geweest!
Zo hoog op een uitgestorven berg zitten heeft als voordeel dat er rust heerst. En de temperaturen in de nacht dik teruglopen, zeker met de ramen open. Daar frist de mens weer van op, het karige maar voedzame ontbijt wat volgt ook.
We hebben vandaag een aantal bergjes op de route zitten die van enig elan zijn. Al is het nog even sturen naar de start: de vooruitzichten zijn mooi! Uit Roubion draaien we de M30 weer tegengesteld naar de M2205 richting Isola en draaien de D64 op verder omhoog om de Cime de la Bonnete te ronden: wat een megabult! Het laatste stukje naar de top wordt hard gewerkt om een bult stof weg te krijgen, dus het is rustig aan. Maar het uitzicht is weer de moeite waard! Wat! Een! Bult!
Via de D900 komen we via de Col du in Vars en worden ondertussen weer op erge mooie wegen en Col getrakteerd. Daar doen we een broodje en koffie en kunnen vol energie verder. Iets verder grijpt de Tomtom in en zet ons op de N84 in plaats van de D902. Beide lopen naar Briançon, de N84 is alleen minder spectaculair. De lunchtijd lopen we wel weer in, dus win-win volgen Tommy?
Na Briançon volgt de D1091langs de Alpe d’Huez waarna de D44 en D526 gevolgd worden en we Col de Glandon en de Col de la Croix de Fer rijden. We pakken een stukje D80 en gaan de D110 op, op aangeven van Tomtom, en landen uiteindelijk in Saint-Jean-De-Maurienne met een dikke 300 kilometer horizontale en 14 kilometers verticaal! Een hotel is via via gevonden en daar mogen we de beentjes strekken
Al met al een mega-dag met een paar hele mooie Cols. Het weer is uitmuntend en het grootste deel van het asfalt ook. Dat mag met een koud biertje beklonken worden, en na inzien van de kaart schuiven we ook in het hotel aan tafel. Prima geregeld!
Heerlijk rustig is het in Saint-Bonnet-en-de-rest. Een groep wandelgangers is vlak voordat wij aan het ontbijt schuiven al vertrokken, de wind is gaan liggen en verder zijn er maar weinig extra gasten in deze stek. Het ontbijt serveert een mooi stukje stokbrood, goede koffie en lekkere aanvullende aanverwanten waar we de dag mee kunnen opstarten.
De motoren worden niet veel later uit de garage gehaald en mogen weer mee op de afdaling naar Antibes, om zo de route te volbrengen. Het is frisjes buiten en dat te merken! De N85 wordt weer opgezocht en zet ons richting Gap, Deze gaat over in de D1085 en slinger langs de snelweg verder zuid.
We komen langs Sisteron en Digne-les-Bains en krijgen meer en meer heerlijke stuurwegen. Een diversiteit aan Cols gaan hand in hand met mooi asfalt en bochten. Lekker!
Op zo’n 50 kilometer vanaf Antibes kunnen we de kust al zien als we daar de beentjes even strekken. Ruw berggebied ertussen.
Die laatste meters gaan best snel, tot je in de drukte van de steden beland. Bij Strasse gaat de snelheid er uit, stoplichten omhoog, temperatuur naar broei en de drukte naar petit peut veel. We rijden tot aan de kustlijn, stellen ons even langs de boulevard op (met lichte foei van de lokale motoriserende zwaantje) en maken plannen voor het vervolg. Hiervandaan willen we de Grandes Alpes naar boven gaan volgen, maar de Tomtom wil dat ook deels via Péage doen. Laten we dat niet (nogmaals) doen… Een paar aanpassingen verder gaat het wel goed en koersen we naar Vence, om langs Carros en Levens de M2205 naar boven te volgen. Wederom met mooie stuurwegen! De tijd begint al aardig door te tikken, en met een laatste stop wordt een hotel bepaald die nabij de route ligt.
Dat is nog wel ‘even’ 50 kilometer verder, of in de termen hier: een uurtje rijden. We slaan uiteindelijk af om de M30 te volgen naar Roubion – Les Buisses. Het asfalt is van minder kwaliteit en het late tijdstip werkt ook niet als voordeel. Rond 18.00 staan we voor ‘Le Chalet’, wat één van de weinig open dingen is in dit ski-gebied. We liggen!
De uitbaters zijn uiterst vriendelijk, de biertjes koud (en voorraad snel op) en het eten wordt weer een avontuur: de zelf-grill wordt van stal gehaald en we gaan aan de poulet met groentes! Prima na een lange dag die een 360 bergkilometers (En een smokkelsnelweg) kende. Het is vroeg donder buiten en erg laat wordt het niet meer. Het was een mooie dag zo!
In het hotel is het een gezellige drukte, dit lijkt een echt forenzen en conferentie-stek te zijn. Met de daarbij horende voordelen van een uitgebreid assortiment bij het ontbijt, waar we gretig gebruik van maken. Zonder haast, we hebben wat tijd te doden tot een uur of elf: dan kunnen bij de hydraulica-man weer aansluiting vinden!
Met nog een bakje koffie in het hotel staan we rond elf uur het één en ander te demonteren. De slangetjes en koppelingen worden meegenomen, en niet veel later staan twee mooi blinkende metaal-flexibele slangen te shinen op de oude fiets! Net op de maat, met enig inspanning, maar tot zo ver prima! Dan wordt het een knoeiboeltje om beide kanten te ontluchten. Het busje DOT4 van de BMW dealer komt puik van pas, alsook een strookje karton uit de container bij de buren.
Er gaan een aantal doekjes doorheen, maar gaandeweg hebben we succes: er staat weer druk op het systeem! Zonder lekkage: mooi!
Enig oppoetsen en een kleine rekening verder kunnen we weer op pad! En route! Woop woop, gas er oop! En zo worden we via via via Lyon uitgejaagd en D306 en D1006 voeren ons richting Bourgoin-Jallieu. De D1085 en D119 brengen ons naar Grenoble. Daar is het weer ouderwets druk, maar zodra we de stad door zijn begint het betere feest. De D5 naar Vizille laat de ‘Route Napoleon‘ al op de borden zien. En zo glooien en slingeren de wegen verder langs mooie bergketens, tot we even halt houden in La Mure. Daar wordt het plan gemaakt nog een stuk door te rijden richting Gap.
We hebben een Hôtel Logis op het oog in Saint-Bonnet-en-Champsaur. En we krijgen op de 50 kilometers die kant op heerlijke bochten op de N85. Er is plek in het hotel, eten kunnen we in het dorp zelf. Een biertje daarentegen hebben ze wel: lekker koud en verdient glijdt deze de kelen in. Met een 2000 man bezetting zitten er diverse eetschuren, waar we aanschuiven bij een auberge. Om daar een soort aan-de-kust, maar zeker uit de kunst, moment te hebben met een pannetje mosselen in roquefort. We doen er nog maar een biertje bij en hebben zo een complete dag op de registers staan. De uitbater trakteert nog op een speciaal likeurtje van een plantje van boven de boomgrens en zo kunnen we terug naar het hotel om nog even na te mijmeren en uit te kijken naar het vervolg. Wat gaan we doen? Morgen meer!
De opstart bij het hotel begon wat nat. Niet van de koffie eerder, wel van een lichte bui die tijdens het ophalen van de motoren uit de stalling op het helmendak viel. Dat was niet helemaal het plan!?
Er lijkt in die hoek een klein frontje te zitten, met wat uitzoek-plannen denken we dat we er mooi achteraan kunnen rijden. Wat ook aardig lukt: alleen de wegen zijn nog nat, wij houden het droog op de D2 richting Châtillon-sur-Chalaronne, ook de D936 en D66 gaan prima! Bij Saint-Jean-de-Thurigneux wordt even halt gehouden om Egbert zijn zonnebloemproject vorm te geven. Maar het lijkt ook een kantelpunt te worden in de rit…
Niet veel verder begint de voorrem van Marco steeds meer sponzige vormen aan te nemen. En laat dat nu een erg essentieel onderdeel zijn van de fiets, zeker in de bergen..! Balen!
Er wordt een korte inspectie gedaan met uitkomst: stukke leiding. Lang leven de slimme plank kunnen we koers zetten naar een BMW moto-dealer in Lyon. Helaas helaas, niks op voorraad, spullen niet zonder zekerheid te bestellen. Balen! We bedenken een alternatief en krijgen na een nieuw bezoekje binnen een half litertje DOT4 mee. Toffe lui bij Euromotos!
Een bezoek aan een afdeling van Pirtek was het idee, zij doen wat in de hydraulica. Helaas kunnen ze niet helpen. Een Duitse verkoper die er toevallig was ondertussen verteld dik tweehonderd uit over zijn motorfiets(en).
We worden wel weer vriendelijk doorverwezen naar een andere tent. Helaas! En daarmee lijken de opties voor nu verkeken en gaan we op zoek naar een hotel. Waar we gevaarlijk vroeg aankomen!
Beter internet daar leert dat remmen in de categorie ‘freinage’ vallen. En er zit nog een mogelijkheid dichtbij. Na een paar keer helaas helaas worden we bij M Motors prima met handen voeten geholpen. En zo landen we bij Hydroquip. Geen non-non, maar een mogelijk goed vervolg! Morgen dan, dus terug naar het hotel en de dag waardig afsluiten met fingers crossed naar mogen. Mooi!
Een warm ontvangst wacht in de ontbijtruimte door de uitbaatster, gevolgd door warme koffie. Met een stevige basis in de motorpakken is het de motoren ophalen uit de garage om op te zadelen en het plan van de dag verder uit te werken. We gaan verder naar beneden, en waarom niet: het is een prachtige dag. Niet te warm, wolkje hier en daar en goede vooruitzichten!
Die vooruitzichten worden omgezet in prachtige vergezichten over het glooiende landschap. Vanuit Châlons-en-Champagne steken we een kaarsrechte D677 over naar Troyes, waarna we getrakteerd worden op beter stuurwerk. De D444 en D944 brengen ons in Avalon. Daar wordt de D906 verder gevolgd tot Autun.
In Autun worden de beentjes nog maar eens gestrekt naast de kermis. Ons karavaan gaat verder over mooie wegen, die grotendeels leeg zijn, richting Torcy, Cluny, Prissé tot we op plaats bestemming staan: Mâcon! Een hotel was al opgesnord, het binnenkomen en kwijt maken van de motoren vroeg wat meer kunst en vliegwerk. Maar we liggen, fietsen staan veilig, en er is genoeg vertier te vinden in de stad. Zij het bij de afhaal-bar, waar ze prima biertjes schenken voor een Happy Hour prijs. En bij een Pizzaria, waar het bier niet dat is wat je er van hoop. Met je Peroni.
Al met al een geslaagde dag met een mooi aantal meters in de bandjes!
Het was natuurlijk niet de vraag of we zouden gaan, wel waar we dan naartoe zouden gaan! In ieder geval naar Egbert die een bak verse koffie en fijne croissantjes in aanbod had. Geheel in lijn met het doel: Frankrijk lijkt de beste (weer-)kaarten te hebben voor deze uitstap met de oudje. De oude fietsen wel te verstaan, de rest is nog jong van geest. Niet van geheugen, we zijn natuurlijk, ook in dit uitgedund gezelschap, geen geheelonthouders!
Vanuit Werkendam wordt er koers gezet naar de A27, om deze af te jakkeren richting Belgie. We gaan de eerst paar kilometers fijn meters maken is het plan, om onder Brussel wel binnendoor te gaan rijden. Daar lijkt alleen één van de Tomtom het niet helemaal mee eens te zijn en last een Garmin momentje in bij de ring van Antwerpen.
We worden van de snelle baan afgestuurd en mogen van de stad en diverse opgravingen, wegomleggingen, bouwwerken en sirenes genieten. Een klein broodje-pauze-moment leert dat de route ineens naar binnendoor is getransformeerd. Ja, ho eens!? Met kleine correctie gaan we door richting Brussel op de E40, om via de N227 niet lang na afslag Waterloo af te slaan naar Eigenbrakel.
Daar staat een ‘klein’ monumentje voor Napoleon, die misschien wel meer onderdeel uit gaat maken van de toer. Mooi weer, frisse wind en een beste bult met standbeeld staat ons daar te wachten.
Vanaf het monument gaan we binnendoor door richting Sombreffe en steken langs Sambreville verder naar beneden via de N98 tot an Philippeville. De N5 en N939 laten ook zien dat er best mooi asfalt bestaat in België: en met een mooie maximumsnelheid uitgerust voor een ‘binnendoor’ weggetje. Als we niet lang daarna Frankrijk binnenrijden krijgen we ook de eerste stuurweggetjes voorgeschoteld. Via Rocroi, Signy-l’Abbaye, Riehel en Reims komen we zo uiteindelijk aan in Châlons-en-Champagne. Het hotel wat aansluit op dit gezelschap ligt op een druk plein, de motoren mogen in een privee-garage worden ondergebracht. Prima geregeld! Een paar biertjes verder met een liflafje stokbrood tussen de kiezen is het mooi geweest voor de dag. Al denken ze in de omgeving daar anders over: er is in de verte nog lang vuurwerk te horen. Morgen gaan we langzaam verder. Na het ontbijt wel te verstaan!
En daarmee bedoelen we natuurlijk de nostalgische fietsen mee! Dat de berijders gestaag meegroeien met de tweewieligen is bijzaak, en dient maar even terzijde genomen te worden.
De afgelopen jaren mochten ze in de nazit van het seizoen ook mee voor een uitstapje naar wat deels in het geheugen rondspookt. Gelukkig is het geheugen van Tomtom beter, en die kan nostalgie in het kwadraat herenigen!
Nu wordt het wel een beetje tijd om na te gaan denken of en wanneer we die oudjes weer eens de weg op sturen. En laat dat moment nu ruimschoots dichterbij te komen, hoe fijn!
12 augustus zijn de lokale clubhuishouders weer paraat van hun eigen break om niet alleen de koppen, maar ook de glazen bij elkaar te brengen. En uit die gezelligheid komt dan misschien ook nog wel een plan rollen. Wordt het Duitsland? Wordt het Frankrijk? Gaan we de übergrote bult van de Bonette ronden? Of is het overal pestpokkeprutweer en doen we een rondje Ameland?
Ook zonder plan wordt de zaterdag geslaagd. Maar zonder enig twijfel en met fikse vrije hand ter zijner tijd kunnen we altijd nog zien? Zo’n last minute, zonder boeking. Prima!
Vooalsnog met drie, in de herhaling van 2022. En daar proosten we zaterdag dan ook op! Zonder Menabrea. Maar met Jupiler. Het is niet anders…
En daar moet je niet te lang mee wachten natuurlijk, voordat alle herinneringen wegvloeien. Net als de biertjes die de afgelopen editie de revue zij gepasseerd. Die liggen nog vers in het geheugen, waar de Menabrea een welkome verfrisser was is het toch wel uitmuntend warme Italië. Die smaakmaker moeten we dan maar even in herinnering houden, of gewoon niet te lang wachten om daar ook weer wederkeer naar te maken.
De andere herinneringen worden vandaag opgediept. En waar anders dan bij de vast stek: De Lange Muur! Geen Menabrea daar, maar oer-duf Jupiler. Tsja…
Die kan ook niet aan Poretti tippen. Anderzijds kunnen de Italianen dan weer niet tippen aan de vuurplaat die ‘onze’ lokale kookguru’s presenteren. Zo heb je wel een soort win-win van de bovenste tap!
En om de praatjes verder kracht bij te zetten kunnen de digitale beelden ook gelijk uitgewisseld worden. Tenminste: driekwart van de beelden, de laatste kwart komt, als vrij bekend beeld, later wel aan de orde.
En misschien kan er vanavond al een klein voorzichtig voorschotje gedaan worden op een deel twee van dit jaar? Het er over hebben kan altijd. Het er van herinneren is aan de grijze cellen, en kan enigszins vertroebeld geraken door de belletjes die achter het kijkglas opborrelen. We zullen zien!
In Langres begint het rumoer al ruim voor wekkers. De melding dat het petit dejeuner al om half 7 gereed staat deed al een vermoeden. Het hotel huist van alles en nog wat: werkvolk en doorgangers. En motorrijders die hun plan hebben getrokken naar huis door te steken. Niet zonder ontbijt. Dat is simpel en doeltreffend, zij het ook neergeplemd zonder enig passie met het horecavak. Na het ontbijt is het opzadelen en een ander ritueel van een laatste dag: het opmaken van de rekeningen! Links en rechts worden de bonnen gedeeld en ingeklopt in SettleUp. De eindstreep is duidelijk. En valt inflatiegewijs best mee? Tijd om nu op pad te gaan, als iedereen alles weer in de koffers danwel in de helm heeft.
Tot aan Nancy blijft het binnendoor steken. Maar dan hoop je niet vele tientallen kilometers achter een Gendarmerie te zitten. Bummer! Dat wordt netjes meesukkelen op de D74 van Langres naar NeufChâteau, waar een deel soms wel langs kan steken op een vierbaans-weg. Maar verder haalt de realiteit ons weer in en is het blauw wat we volgen. Bij Colombey-les-Belles houden we even halt voor een pauze. De eerste 100 kilometer zit er dan al op, al volgen er nog een kleine 500 van hier. Het wordt een lange zit!
Bij Chaudeney-sur-Moselle gaan we de A31 op en gaat het tempo omhoog. Nancy en Metz brengt ons bij een tankstop in Luxemburg. Niet alleen de purry is er goedkoper, gezien het grote aantal blikken, sloffen of dezen blikken en sloffen rookwaar wat hier de deur uit gaat is enorm. Goede zaken, zo’n verslaving?
Na Luxemburg koersen we verder naar Leglise, Waver naar Brussel. Een eerste drukte van belang en doorsteek richting Antwerpen brengt een tweede drukte. De grens van Nederland dient zich spoedig aan. Om niet veel later klemvast op de afslag A58 te staan… Welcome back? We verkiezen de eerstevolgende afslag te nemen en via Chaam, Gilze, Tilburg en Waalwijk het pontje Drongelen te nemen. Daar steken we elkaar de hand toe en zal aan de overzijde ieder zijn weg naar huis vervolgen. Een kleine 590 kilometers in de benen, met een laatste setje tot aan thuis! Dat al ter afsluiting van een geslaagde vakantie die andere vooruitzichten kende, en nieuwe inzichten in weer en route. Het was mooi zo!
Een zonovergoten Chamonix wacht buiten achter de bergen! En dat is een mooi vooruitzicht. Of de verdere vooruitzichten net zo goed zijn bezien we wle na het ontbijt, die ouderwets stokbrood in het assortiment heeft. Alsook een homp brood die idem dito met een groots mes te lijf gegaan mag worden. De koffie is van minder mate, maar dat kan misschien de Amerikaanse bezoeker meer bekoren, zij zijn in grote aantallen aanwezig. Na het ontbijt kan opgemaakt worden dat het zuiden van Frankrijk in de middag niet de beste weersomstandigheden meer biedt. Tijd dus om opnieuw naar boven te trekken!
Het is eerst één van de BMW’s die de nodige aandacht krijgt. Eerst van een groepje Japanse toeristen die het voorbeeld volgen van de fotograferende eigenaar. Of zij zelf ook op de foto mogen naast de fiets? Tuurlijk! Ook een schoonmaker heeft zijn positieve praatjes klaar en vervolgt zijn werk richting de rest van de groep.
Vanuit Chamonix worden we eerst we eerst weer op een doodlopend spoor gezet. Hebben we dat niet eerder gezien? Dan vervolgen we de route over dezelfde Cols die we gisteren hebben genomen: De Montets en Forclaz zijn een fijne starter voor dag. In Martigny wordt de route vervolgt richting Bex om bij Villeneuve het meer van Geneve aan te tikken. En de drukte… Montreux: druk. Laussanne: druk. Alles ertussen: druk. Na Lausanne draaien we de 9 op richting La Sarraz en Vallorbe. In Frankrijk weer aangekomen loopt deze over in de N57, die ons langs Pontarlier en Besançon brengt. De D67 loopt langs Marnay, Gray, Champlitte tot Longeau-Percey.
De D974 richting Langres maakt het laatste stuk, om daar op zoek te gaan naar een hotel. En dat lukt, zij het wederom via de boek-perikelen van Booking.com. Gedoe met bedden verder liggen we op zeker, en eten ook daar. Een biertje is wel verdient, al is na het eerste rondje het vat leeg… Nu al? Een Grimbergen Blond uit de fles volgt, ook koud, nat en welkom! Een dikke 340 kilometer is deel, geen drupje regen gezien. Wel veel warm… Heel warm!
De vier sterren van Vercelli werden op gebied van de koffie niet waargemaakt. En raar slap en koud aftreksel wat opwachting makt in een waterkoker bij het ontbijt laat veel te wensen over. Een “echt” stukje brood, anders dan dat wat in toast omgezet dient te worden, was ook ver te zoeken. Al maakten de reuzekeuze van de resterende broodjes croissant en aanverwant het ontbijt meer dan goed.
Een buitje tegen het stof is vertrokken, en de motoren staan er al weer deel droog bij. Het is tijd om in te pakken en de motoren van bepakking te voorzien, om daarna in de lobby een plan te trekken: waar gaan we heen? En vooral: lukt dat om grotendeel droog te blijven? Opties worden aangevoerd, Weerplaza vult ze aan van verwachting. En zo wordt het plan om vanuit Vercelli naar boven te steken, om rondom Masera naar links te cruisen richting Martigny. Dat zou de meeste kans op een droge doorgang bieden! Bij Martigny kan gekeken worden of we doorsteken naar Meer van Geneve. Of toch naar Nostalgie van Frankrijk?
Op de motor is het aangenaam fris, de broei is er aardig uit: dt is ook wel eens aangenaam! We trekken richting Novara en rijden richting Lago Maggiore. Het miezert een beetje, maar geen reden om een extra pak aan te trekken. Met een tanktussenstop en een enthousiaste Italiaan die over zijn drie motoren verhaald (Allen BMW’s) rijden we langs het meer verder naar boven. Dit meer heeft ook prachtig uitzicht op laaghangende bewolking over het meer, en rijdt ook fijner door dan het Gardameer. Na Stresa steken we de E62 op naar Masera. Het druppelt ondertussen verder, nog steeds geen reden voor een regenpak.
We rijden langs Varzo en steken de Zwitserse grens over bij Zwischbergen. Daar houden we een korte pauze en kijken waarom we een weg niet kunnen vinden. Het lijkt tol te zijn, en gezien de rechte streep die Tomtom voorsteld ook een tunnel? We draaien terug Italië in en komen in Iselle er achter dat het een autotrein is. Tsja: dat is zowel tol en tunnel. En niet geschikt voor motoren! We draaien weer om en gaan de grens weer over, verder via Simplon en Rothwald richting Ried-Brig. Het weer wordt beter en de wegen prima, naast het oponthoud bij de diverse werkzaamheden in tunnels.
Voor Sion houden we nog even halt en stellen vast: het is mooi weer weer! En wat als we het plan aanpassen? Hotel wordt gezocht en geboekt, Tomtom van nieuwe bestemming voorzien, en de motoren weer op pad gestuurd langs Sion en Nendaz, langs Martigny de Forclaz op! En die wordt gevolgd door nog een fijne bergpas die ons uiteindelijk zet in Chamonix. Inchecken in het hotel kent nog een klein verkeersdrempeltje, maar we liggen! En hoe: mooie stek, lekker fris, in de zon. Tijd voor een biertje op het terras en een hapje in de stad. Met een 320 kilometers achter ons kunnen we bogen op een prachtige dag!
Het kan dus wel! Al is het maar van korte duur, na de wekker ligt de stad nog in rust, maar niet veel later begint ook de levendigheid weer langzaam op te bouwen. De levendigheid in het hotel komt ook langzaam op gang, waar de broodjes en aanverwanten wacht. Een goede bak koffie wordt geserveerd, en daar blijft het eenmalig bij. Ook hier wordt het uitzien naar een volgende stop! Voordat we weer op pad kunnen moeten eerst de motoren van de straatstalling gehaald worden. Daar staan de volgende gebruikers al te wachten om het vrijgekomen plekje in te nemen: de scooter en minder mate motor is een vaak gebruikt middel om je door de drukke bende te vervoeren. Voor het hotel stellen we de motoren op, halen de bepakking en gaan op pad naar het vervolgplan: weg van de kust, meer naar de binnenlanden! Deels ingegeven door de warmte, ook door de dreiging van regen. Zeker de woensdag zal niet droog blijven, dan kunnen we maar zo ver als mogelijk uit de natte ellende zitten.
Uit Rapallo nemen we de SP58 naar boven, langs San Maurizio di Monti en Pian di Coreglia. De SS225 geeft wat minder fraai asfalt, maar wel lekkere stuurbochten en gaat over in de SP23. We nemen de Passo Della Scoglina en de SP56. Langzaam worden de echte doordraaiers minder heuvelachtig maar het wegdek beter: ook fijn. De drukte op de wegen valt mee, en zo kunnen we lekker doorrollen via Gorotto, Losso, Ponte Organasco, Marsaglia via Bobbio richting Piacenza. Het centrum slaan we over en doen een strekpauze bij een winkelcentrum om even van de warmte bij te komen. Uit Pisenza worden de wegen recht, en voeren ons langs Castel San Giovanni, Stradella, Casteggio richting Voghera, die ook onderdeel van de rit maakte. En waar ook het centrum wordt geskipped.
Uit Voghera wordt het landschap langzaam steeds meer in beslag genomen door Risotto-rijstvelden. We komen langs Sannazzaro de Burgondi, Sartirana, Stroppiana en via de SP31 tot in Vercelli. Daar wordt een hotel gezocht met toeters en bellen, waaronder parkeerplaats voor de deur!
En daar slagen we bij de eerste poging in. Klaar en uitgezweet kunnen we inchecken en de papierhandel in orde maken. Kamers zijn goed, en er is een mogelijkheid om een biertje te doen in de lobby. Nu nog eten! De dame achter de balie geeft aan dat Tiffany’s op loopafstand is. Maar die gaat om 19.00 open, en dat is nog even weg. Een andere stek wordt gezocht, een nieuw biertje open getrokken en nar deze aanvulling lopen we naar de Bistro. Die dicht is tot 6 juni… Euh, dat was niet de bedoeling?! Rechtsomkeert komen we alsnog in Tiffany’s terecht, wat een soort verlengde eetkamers is met Tv op de achtergrond. En goed eten op de voorgrond! Wel doorvoed met risotto, ribs, pizza en steak stiefelen we terug naar het hotel. Een geslaagde dag mag afgespoeld worden!
Comments (0) 
Themocracy